เครื่องลอกพื้นอุตสาหกรรม

มาร์ค เอลลิสัน ยืนอยู่บนพื้นไม้อัดดิบๆ มองดูบ้านทาวน์เฮาส์สมัยศตวรรษที่ 19 ที่พังทลายลงมา เหนือขึ้นไป คาน คาน และสายไฟไขว้กันในแสงสลัวๆ เหมือนใยแมงมุมที่บิดเบี้ยว เขายังคงไม่แน่ใจว่าจะสร้างสิ่งนี้อย่างไร ตามแบบแปลนของสถาปนิก ห้องนี้จะกลายเป็นห้องน้ำหลัก เป็นรังไหมปูนปลาสเตอร์โค้งๆ ประดับประดาด้วยไฟรูเข็ม แต่เพดานดูไม่สมเหตุสมผลเลย ครึ่งหนึ่งเป็นเพดานโค้งแบบถัง เหมือนภายในมหาวิหารโรมัน อีกครึ่งหนึ่งเป็นเพดานโค้งแบบขาหยั่ง เหมือนส่วนกลางของมหาวิหาร บนกระดาษ เส้นโค้งมนของโดมหนึ่งไหลลื่นไปกับเส้นโค้งรูปวงรีของโดมอีกโดมหนึ่ง แต่การปล่อยให้โดมเหล่านั้นทำแบบสามมิตินั้นช่างน่าปวดหัว “ผมเอาแบบร่างให้มือเบสในวงดู” เอลลิสันกล่าว “เขาเป็นนักฟิสิกส์ ผมเลยถามเขาว่า ‘คุณช่วยคำนวณแคลคูลัสให้หน่อยได้ไหม’ เขาตอบว่า ‘ไม่ได้’”
เส้นตรงนั้นง่าย แต่เส้นโค้งนั้นยาก เอลลิสันกล่าวว่าบ้านส่วนใหญ่เป็นเพียงกล่องที่เรียงต่อกัน เราวางมันเรียงต่อกันหรือซ้อนกันเหมือนเด็กๆ ที่เล่นกับตัวต่อ เพิ่มหลังคาสามเหลี่ยมเข้าไปก็เสร็จเรียบร้อย เมื่ออาคารยังคงสร้างด้วยมือ กระบวนการนี้จะทำให้เกิดเส้นโค้งเป็นครั้งคราว เช่น อิกลู กระท่อมดิน กระท่อม เต็นท์ทรงกลม และสถาปนิกก็นิยมใช้ซุ้มโค้งและโดม แต่การผลิตรูปทรงแบนจำนวนมากนั้นมีราคาถูกกว่า และโรงเลื่อยและโรงงานแต่ละแห่งก็ผลิตรูปทรงเหล่านี้ในขนาดที่เท่ากัน ได้แก่ อิฐ แผ่นไม้ แผ่นยิปซัม และกระเบื้องเซรามิก เอลลิสันกล่าวว่านี่คือการปกครองแบบเผด็จการแบบตั้งฉาก
“ผมก็คำนวณไม่ได้เหมือนกัน” เขาเสริมพลางยักไหล่ “แต่ผมสร้างมันได้” เอลลิสันเป็นช่างไม้ บางคนบอกว่าเขาเป็นช่างไม้ที่ดีที่สุดในนิวยอร์ก แม้ว่าจะแทบไม่มีข้อมูลนี้เลยก็ตาม ขึ้นอยู่กับงาน เอลลิสันยังเป็นช่างเชื่อม ช่างแกะสลัก ผู้รับเหมา ช่างไม้ นักประดิษฐ์ และนักออกแบบอุตสาหกรรม เขาเป็นช่างไม้ เช่นเดียวกับฟิลิปโป บรูเนลเลสกี สถาปนิกของโดมแห่งมหาวิหารฟลอเรนซ์ ที่เป็นวิศวกร เขาคือคนที่ถูกจ้างมาเพื่อสร้างสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ที่ชั้นล่างเรา คนงานกำลังแบกไม้อัดขึ้นบันไดชั่วคราว หลีกเลี่ยงกระเบื้องกึ่งสำเร็จรูปที่ทางเข้า ท่อและสายไฟเข้ามาทางชั้นสาม คดเคี้ยวใต้คานและพื้น ขณะที่บันไดบางส่วนถูกยกขึ้นผ่านหน้าต่างบนชั้นสี่ ทีมงานช่างโลหะกำลังเชื่อมโลหะให้เข้าที่ พ่นประกายไฟยาวหนึ่งฟุตขึ้นสู่ท้องฟ้า บนชั้นห้า ใต้เพดานสูงตระหง่านของสตูดิโอสกายไลท์ คานเหล็กเปลือยบางส่วนกำลังถูกทาสี ขณะที่ช่างไม้กำลังสร้างฉากกั้นบนหลังคา และช่างหินก็รีบวิ่งไปบนนั่งร้านด้านนอกเพื่อบูรณะผนังอิฐและหินสีน้ำตาลด้านนอก นี่คือความยุ่งเหยิงธรรมดาๆ ในไซต์ก่อสร้าง สิ่งที่ดูเหมือนสุ่มๆ แท้จริงแล้วคือการออกแบบท่าเต้นที่ซับซ้อน ประกอบด้วยช่างฝีมือและชิ้นส่วนต่างๆ ที่จัดเตรียมไว้ล่วงหน้าหลายเดือน และตอนนี้ประกอบขึ้นตามลำดับที่กำหนดไว้ล่วงหน้า สิ่งที่ดูเหมือนการสังหารหมู่คือการผ่าตัดเพื่อฟื้นฟู กระดูกและอวัยวะภายในอาคารและระบบไหลเวียนโลหิตเปิดออกเหมือนคนไข้บนโต๊ะผ่าตัด เอลลิสันบอกว่าก่อนแผ่นยิปซัมจะขึ้น มักจะเลอะเทอะอยู่เสมอ ผ่านไปหลายเดือน ฉันก็จำมันไม่ได้แล้ว
เขาเดินไปที่กลางห้องโถงใหญ่ ยืนนิ่งราวกับก้อนหินในกระแสน้ำเชี่ยวกราก คอยควบคุมทิศทางน้ำอย่างไม่ขยับเขยื้อน เอลลิสันอายุ 58 ปี เป็นช่างไม้มาเกือบ 40 ปี เขาเป็นชายร่างใหญ่ ไหล่หนักและตัวเอียง ข้อมือแข็งแรง กรงเล็บหนา หัวล้าน ริมฝีปากอวบอิ่ม ยื่นออกมาจากเคราที่ขาดวิ่น เขามีไขกระดูกที่แข็งแรง และการอ่านออกเขียนได้คล่องแคล่ว ดูเหมือนเขาจะสร้างขึ้นจากสิ่งที่หนาแน่นกว่าคนอื่น ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและดวงตาเบิกกว้างและตื่นตัว เขาดูเหมือนตัวละครจากโทลคีนหรือวากเนอร์ นีเบลุงเงนผู้ชาญฉลาด ผู้รังสรรค์สมบัติ เขาชอบเครื่องจักร ไฟ และโลหะมีค่า เขาชอบไม้ ทองเหลือง และหิน เขาซื้อเครื่องผสมซีเมนต์และหลงใหลมันมาสองปี หยุดไม่ได้ เขาบอกว่าสิ่งที่ดึงดูดให้เขาเข้าร่วมโครงการนี้คือศักยภาพของเวทมนตร์ ซึ่งเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง ประกายของอัญมณีนำพาบริบททางโลกมาสู่เขา
“ไม่เคยมีใครจ้างผมมาทำงานสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมเลย” เขากล่าว “มหาเศรษฐีไม่ต้องการสิ่งเดิมๆ พวกเขาต้องการสิ่งที่ดีกว่าเดิม พวกเขาต้องการสิ่งที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อน สิ่งนี้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของอพาร์ตเมนต์ของพวกเขา และอาจจะถึงขั้นไม่ฉลาดด้วยซ้ำ” บางครั้งสิ่งนี้ก็เกิดขึ้นได้ เป็นเรื่องมหัศจรรย์ แต่บ่อยครั้งก็ไม่ เอลลิสันเคยสร้างบ้านให้กับเดวิด โบวี วูดดี อัลเลน โรบิน วิลเลียมส์ และคนอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งเขาไม่ขอเอ่ยชื่อ โครงการที่ถูกที่สุดของเขาใช้งบประมาณประมาณ 5 ล้านเหรียญสหรัฐ แต่โครงการอื่นๆ อาจมีมูลค่าสูงถึง 50 ล้านเหรียญสหรัฐหรือมากกว่านั้น “ถ้าพวกเขาต้องการดาวน์ตันแอบบีย์ ผมก็สามารถให้ดาวน์ตันแอบบีย์แก่พวกเขาได้” เขากล่าว “ถ้าพวกเขาต้องการห้องอาบน้ำแบบโรมัน ผมก็จะสร้างมัน ผมเคยทำสถานที่ที่แย่มากๆ มาบ้าง คือ แย่มากอย่างน่าตกใจ แต่ผมไม่มีเงินมากพอในเกม ถ้าพวกเขาต้องการสตูดิโอ 54 ผมก็จะสร้างมัน แต่มันจะเป็นสตูดิโอ 54 ที่ดีที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมา และจะมีสตูดิโอ 56 เพิ่มอีก”
อสังหาริมทรัพย์ระดับไฮเอนด์ของนิวยอร์กนั้นดำรงอยู่ในโลกย่อส่วนของตัวเอง โดยอาศัยคณิตศาสตร์แบบไม่เชิงเส้นที่แปลกประหลาด ปราศจากข้อจำกัดทั่วไป เปรียบเสมือนหอเข็มที่ถูกยกขึ้นเพื่อรองรับ แม้แต่ในช่วงวิกฤตการณ์ทางการเงินที่รุนแรงที่สุดในปี 2008 เหล่ามหาเศรษฐีก็ยังคงสร้างบ้านต่อไป พวกเขาซื้ออสังหาริมทรัพย์ในราคาต่ำและเปลี่ยนเป็นบ้านเช่าสุดหรู หรือไม่ก็ปล่อยทิ้งไว้เปล่าๆ โดยคิดว่าตลาดจะฟื้นตัว หรือไม่ก็ซื้อจากจีนหรือซาอุดีอาระเบียแบบไร้ตัวตน คิดว่าเมืองนี้ยังคงเป็นที่ปลอดภัยสำหรับจอดรถหลายล้านคน หรือไม่ก็เพิกเฉยต่อเศรษฐกิจโดยสิ้นเชิง คิดว่ามันจะไม่ส่งผลเสียต่อพวกเขา ในช่วงสองสามเดือนแรกของการระบาดใหญ่ หลายคนพูดถึงชาวนิวยอร์กผู้มั่งคั่งที่อพยพออกจากเมือง ตลาดโดยรวมกำลังตกต่ำ แต่ในฤดูใบไม้ร่วง ตลาดบ้านหรูก็เริ่มฟื้นตัว เฉพาะในสัปดาห์สุดท้ายของเดือนกันยายน บ้านอย่างน้อย 21 หลังในแมนฮัตตันถูกขายไปในราคาสูงกว่า 4 ล้านดอลลาร์ “ทุกสิ่งที่เราทำนั้นไม่ฉลาดเลย” เอลลิสันกล่าว “ไม่มีใครจะเพิ่มมูลค่าหรือขายต่อเหมือนที่เราทำกับอพาร์ตเมนต์ ไม่มีใครต้องการมัน พวกเขาแค่ต้องการมัน”
นิวยอร์กอาจเป็นสถานที่ก่อสร้างสถาปัตยกรรมที่ยากที่สุดในโลก พื้นที่ก่อสร้างเล็กเกินไป เงินที่ใช้สร้างก็มากเกินไป บวกกับแรงกดดัน เหมือนกับการสร้างน้ำพุร้อน หอคอยกระจก ตึกระฟ้าสไตล์โกธิก วิหารอียิปต์ และพื้นแบบเบาเฮาส์ ลอยฟุ้งขึ้นไปในอากาศ ยิ่งไปกว่านั้น ภายในอาคารยังแปลกประหลาดยิ่งกว่า ผลึกคริสตัลประหลาดก่อตัวขึ้นเมื่อแรงดันเปลี่ยนทิศทางเข้าด้านใน ขึ้นลิฟต์ส่วนตัวไปยังที่พักบนถนนพาร์คอเวนิว ประตูสามารถเปิดออกสู่ห้องนั่งเล่นสไตล์ชนบทฝรั่งเศส กระท่อมล่าสัตว์สไตล์อังกฤษ ห้องใต้หลังคาสไตล์มินิมอล หรือห้องสมุดสไตล์ไบแซนไทน์ เพดานเต็มไปด้วยนักบุญและผู้พลีชีพ ไม่มีตรรกะใดที่จะนำทางจากพื้นที่หนึ่งไปสู่อีกพื้นที่หนึ่งได้ ไม่มีกฎหมายผังเมืองหรือประเพณีทางสถาปัตยกรรมใดที่เชื่อมโยงพระราชวัง 12 นาฬิกาเข้ากับศาลเจ้า 24 นาฬิกา เจ้านายของพวกเขาก็เหมือนกับพวกเขา
“ฉันหางานทำในเมืองส่วนใหญ่ในสหรัฐอเมริกาไม่ได้” เอลลิสันบอกฉัน “งานนี้ไม่มีอยู่ที่นั่น มันส่วนตัวมาก” นิวยอร์กก็มีอพาร์ตเมนต์และตึกสูงเหมือนกัน แต่แม้แต่ตึกเหล่านี้ก็อาจตั้งอยู่ในอาคารสำคัญ หรือถูกฝังอยู่ในแปลงที่มีรูปร่างแปลกๆ บนฐานทราย สั่นคลอนหรือตั้งตระหง่านอยู่บนเสาเข็มสูงเกือบครึ่งไมล์ หลังจากก่อสร้างและรื้อถอนมาสี่ศตวรรษ เกือบทุกบล็อกก็เต็มไปด้วยโครงสร้างและสไตล์ที่แปลกประหลาด และทุกยุคสมัยก็มีปัญหาของมัน บ้านสไตล์โคโลเนียลนั้นสวยงามมาก แต่เปราะบางมาก ไม้ของพวกเขาไม่ได้ผ่านการอบแห้ง ดังนั้นไม้กระดานดั้งเดิมใดๆ จะโก่ง ผุพัง หรือแตกร้าว เปลือกของทาวน์เฮาส์ 1,800 หลังนั้นดีมาก แต่ไม่มีอะไรอื่นเลย ผนังของพวกเขาอาจหนาแค่อิฐก้อนเดียว และปูนก็ถูกชะล้างไปด้วยฝน อาคารก่อนสงครามแทบจะกันกระสุนได้ แต่ท่อระบายน้ำเหล็กหล่อของพวกเขาเต็มไปด้วยการกัดกร่อน และท่อทองเหลืองก็เปราะบางและแตกร้าว “หากคุณสร้างบ้านในแคนซัส คุณไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้” เอลลิสันกล่าว
อาคารยุคกลางศตวรรษอาจน่าเชื่อถือที่สุด แต่ควรให้ความสนใจกับอาคารที่สร้างหลังปี 1970 การก่อสร้างในช่วงทศวรรษที่ 1980 นั้นไม่มีค่าใช้จ่าย พนักงานและสถานที่ทำงานมักถูกบริหารโดยกลุ่มมาเฟีย “ถ้าคุณต้องการผ่านการตรวจสอบการทำงาน จะมีคนโทรเข้ามาจากโทรศัพท์สาธารณะและคุณจะเดินเข้ามาพร้อมซองจดหมาย 250 ดอลลาร์” เอลลิสันเล่า อาคารใหม่นี้อาจแย่พอๆ กัน ในอพาร์ตเมนต์หรูใน Gramercy Park ของ Karl Lagerfeld ผนังด้านนอกรั่วอย่างรุนแรง และพื้นบางส่วนก็ระลอกคลื่นเหมือนมันฝรั่งทอด แต่จากประสบการณ์ของเอลลิสัน สิ่งที่แย่ที่สุดคือ Trump Tower ในอพาร์ตเมนต์ที่เขาปรับปรุงใหม่ หน้าต่างดังสนั่น ไม่มีแถบกันลม และวงจรไฟฟ้าดูเหมือนจะถูกต่อเข้าด้วยกันด้วยสายไฟต่อพ่วง เขาบอกฉันว่าพื้นไม่เรียบเกินไป คุณสามารถวางหินอ่อนลงไปแล้วดูมันกลิ้งได้
การเรียนรู้ข้อบกพร่องและจุดอ่อนของแต่ละยุคสมัยคืองานชิ้นสำคัญในชีวิต ไม่มีปริญญาเอกในอาคารหรูหรา ช่างไม้ไม่มีริบบิ้นสีน้ำเงิน ที่นี่เป็นสถานที่ที่ใกล้ที่สุดในสหรัฐอเมริกากับสมาคมช่างไม้ยุคกลาง และการฝึกงานก็ยาวนานและไม่เป็นทางการ เอลลิสันประเมินว่าจะใช้เวลา 15 ปีในการเป็นช่างไม้ที่ดี และโครงการที่เขากำลังทำอยู่จะใช้เวลาอีก 15 ปี “คนส่วนใหญ่ไม่ชอบมัน มันแปลกเกินไปและยากเกินไป” เขากล่าว ในนิวยอร์ก แม้แต่การรื้อถอนก็เป็นทักษะที่ประณีต ในเมืองส่วนใหญ่ คนงานสามารถใช้ชะแลงและค้อนขนาดใหญ่โยนเศษซากลงถังขยะ แต่ในอาคารที่เต็มไปด้วยเจ้าของที่ร่ำรวยและมีวิจารณญาณ พนักงานต้องทำการผ่าตัด สิ่งสกปรกหรือเสียงดังใดๆ อาจทำให้ศาลากลางต้องโทรเรียก และท่อแตกอาจทำให้เดกาสพังเสียหายได้ ดังนั้นจึงต้องรื้อผนังอย่างระมัดระวัง และเศษซากต้องบรรจุในถังกลิ้งหรือถังขนาด 55 แกลลอน ฉีดพ่นเพื่อให้ฝุ่นตกตะกอน และปิดผนึกด้วยพลาสติก การรื้อถอนอพาร์ตเมนต์เพียงแห่งเดียวอาจมีค่าใช้จ่ายถึงหนึ่งในสามของงบประมาณ 1 ล้านดอลลาร์สหรัฐ
สหกรณ์และอพาร์ตเมนต์หรูหลายแห่งยึดถือ "กฎฤดูร้อน" โดยอนุญาตให้ก่อสร้างได้เฉพาะช่วงระหว่างวันรำลึกถึงวีรชน (Memorial Day) และวันแรงงาน (Labor Day) ซึ่งเป็นช่วงที่เจ้าของบ้านพักผ่อนอยู่ที่ทัสคานีหรือแฮมป์ตัน ปัญหานี้ยิ่งทำให้ความท้าทายด้านโลจิสติกส์ที่ใหญ่โตอยู่แล้วยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ไม่มีทางรถเข้าบ้าน สวนหลังบ้าน หรือพื้นที่โล่งสำหรับวางวัสดุ ทางเท้าแคบ บันไดแคบและสลัว และลิฟต์ก็แออัดไปด้วยคนสามคน เหมือนกับการสร้างเรือในขวด เมื่อรถบรรทุกมาถึงพร้อมแผ่นยิปซัมบอร์ดกองโต มันก็ไปติดอยู่หลังรถบรรทุกที่กำลังเคลื่อนที่ ไม่นานนัก การจราจรติดขัด เสียงแตรดังขึ้น และตำรวจก็ออกใบสั่ง ต่อมาเพื่อนบ้านก็ยื่นเรื่องร้องเรียนและเว็บไซต์ก็ถูกปิด แม้ว่าจะมีใบอนุญาตถูกต้อง แต่กฎหมายควบคุมอาคารก็เต็มไปด้วยทางเดินที่คดเคี้ยว อาคารสองหลังในย่านอีสต์ฮาร์เล็มระเบิด ทำให้ต้องมีการตรวจสอบก๊าซที่เข้มงวดขึ้น กำแพงกันดินที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียถล่มลงมาทำให้นักศึกษาเสียชีวิต ทำให้เกิดมาตรฐานกำแพงภายนอกแบบใหม่ เด็กชายตัวน้อยตกลงมาจากชั้น 53 นับจากนี้เป็นต้นไป หน้าต่างของอพาร์ตเมนต์ทุกแห่งที่มีเด็กจะต้องเปิดได้ไม่เกินสี่นิ้วครึ่ง “มีคำกล่าวโบราณว่ากฎหมายอาคารเขียนด้วยเลือด” เอลลิสันบอกฉัน “มันยังเขียนด้วยตัวอักษรที่น่ารำคาญด้วย” ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ซินดี้ ครอว์ฟอร์ดจัดงานปาร์ตี้บ่อยเกินไป จนมีสัญญาควบคุมเสียงรบกวนฉบับใหม่เกิดขึ้น
ในขณะเดียวกัน ขณะที่คนงานกำลังฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ของเมือง และเมื่อฤดูร้อนใกล้จะสิ้นสุดลง เจ้าของบ้านก็กำลังปรับเปลี่ยนแผนงานเพื่อเพิ่มความซับซ้อน ปีที่แล้ว เอลลิสันได้เสร็จสิ้นโครงการปรับปรุงเพนต์เฮาส์บนถนนสาย 72 มูลค่า 42 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งใช้เวลาสามปี อพาร์ตเมนต์แห่งนี้มีหกชั้นและพื้นที่ 20,000 ตารางฟุต ก่อนที่เขาจะสร้างเสร็จ เขาต้องออกแบบและสร้างเฟอร์นิเจอร์และอุปกรณ์เครื่องกลที่ออกแบบเองมากกว่า 50 ชิ้น ตั้งแต่ทีวีแบบเลื่อนเก็บได้เหนือเตาผิงกลางแจ้ง ไปจนถึงประตูกันเด็กที่คล้ายกับโอริกามิ บริษัทเชิงพาณิชย์อาจใช้เวลาหลายปีในการพัฒนาและทดสอบผลิตภัณฑ์แต่ละชิ้น เอลลิสันมีเวลาสองสามสัปดาห์ “เราไม่มีเวลาสร้างต้นแบบ” เขากล่าว “คนเหล่านี้อยากเข้ามาที่นี่มาก ผมจึงมีโอกาส เราสร้างต้นแบบขึ้นมา แล้วพวกเขาก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ในนั้น”
เอลลิสันและอดัม มาเรลลี คู่หูของเขา นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้อัดชั่วคราวในทาวน์เฮาส์ ทบทวนตารางงานประจำวัน เอลลิสันมักทำงานเป็นผู้รับเหมาอิสระและได้รับการว่าจ้างให้ก่อสร้างส่วนต่างๆ ของโครงการ แต่เมื่อไม่นานมานี้ เขาและแมกเนติ มาเรลลี ได้ร่วมมือกันบริหารจัดการโครงการปรับปรุงทั้งหมด เอลลิสันรับผิดชอบโครงสร้างและงานตกแต่งอาคาร ทั้งผนัง บันได ตู้ กระเบื้อง และงานไม้ ขณะที่มาเรลลีรับผิดชอบดูแลงานภายใน ได้แก่ ระบบประปา ไฟฟ้า ระบบสปริงเกอร์ และระบบระบายอากาศ มาเรลลี วัย 40 ปี ได้รับการฝึกฝนเป็นศิลปินยอดเยี่ยมจากมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก เขาอุทิศเวลาให้กับการวาดภาพ สถาปัตยกรรม การถ่ายภาพ และการเล่นเซิร์ฟในเมืองลาวาเลตต์ รัฐนิวเจอร์ซีย์ ด้วยผมหยิกสีน้ำตาลยาวและสไตล์คนเมืองที่เพรียวบางและมีสไตล์แบบคนเมือง เขาดูเหมือนจะเป็นคู่หูที่แปลกประหลาดของเอลลิสันและทีมงาน ราวกับเอลฟ์ท่ามกลางฝูงสุนัขบูลด็อก แต่เขาก็หลงใหลในงานฝีมือไม่แพ้เอลลิสัน ระหว่างการทำงาน พวกเขาได้พูดคุยกันอย่างเป็นกันเองระหว่างพิมพ์เขียวและด้านหน้าอาคาร ประมวลกฎหมายนโปเลียน และบ่อน้ำขั้นบันไดของรัฐราชสถาน ขณะเดียวกันก็พูดคุยกันถึงวัดญี่ปุ่นและสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นกรีก “มันเกี่ยวกับวงรีและจำนวนอตรรกยะ” เอลลิสันกล่าว “นี่คือภาษาของดนตรีและศิลปะ มันเหมือนกับชีวิต: ไม่มีสิ่งใดที่แก้ไขได้ด้วยตัวเอง”
นี่เป็นสัปดาห์แรกที่พวกเขากลับมาทำงานอีกครั้งในอีกสามเดือนต่อมา ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเอลลิสันคือปลายเดือนกุมภาพันธ์ ตอนที่เขากำลังต่อสู้กับฝ้าเพดานห้องน้ำ และหวังว่าจะทำงานนี้ให้เสร็จก่อนฤดูร้อน แต่แล้วทุกอย่างก็จบลงอย่างกะทันหัน เมื่อการระบาดใหญ่เริ่มต้นขึ้น มีไซต์งานก่อสร้างที่ยังเปิดดำเนินการอยู่ 40,000 แห่งในนิวยอร์ก ซึ่งเกือบสองเท่าของจำนวนร้านอาหารในเมือง ในตอนแรก ไซต์เหล่านี้ยังคงเปิดให้บริการตามปกติ ในบางโครงการที่มีผู้ติดเชื้อยืนยันแล้ว พนักงานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปทำงานและขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 20 หรือมากกว่านั้น จนกระทั่งปลายเดือนมีนาคม หลังจากที่คนงานประท้วง สถานที่ทำงานเกือบ 90% จึงถูกปิดในที่สุด แม้แต่ในอาคาร คุณก็ยังรู้สึกถึงความว่างเปล่า ราวกับว่าไม่มีเสียงจราจรดังขึ้นอย่างกะทันหัน เสียงของอาคารที่ยกตัวขึ้นจากพื้นดินคือเสียงของเมือง จังหวะการเต้นของหัวใจ บัดนี้มันเงียบสงัดราวกับความตาย
เอลลิสันใช้เวลาช่วงฤดูใบไม้ผลิอยู่คนเดียวในสตูดิโอของเขาที่เมืองนิวเบิร์ก ซึ่งขับรถจากแม่น้ำฮัดสันเพียงหนึ่งชั่วโมง เขาผลิตชิ้นส่วนสำหรับทาวน์เฮาส์และดูแลผู้รับเหมาช่วงอย่างใกล้ชิด มีบริษัททั้งหมด 33 แห่งวางแผนที่จะเข้าร่วมในโครงการนี้ ตั้งแต่ช่างมุงหลังคา ช่างก่ออิฐ ไปจนถึงช่างตีเหล็กและผู้ผลิตคอนกรีต เขาไม่รู้ว่าจะมีคนกลับมาจากการกักตัวอีกกี่คน งานปรับปรุงมักจะล่าช้ากว่าเศรษฐกิจถึงสองปี เจ้าของได้รับโบนัสคริสต์มาส จ้างสถาปนิกและผู้รับเหมา จากนั้นก็รอให้แบบร่างเสร็จสมบูรณ์ ออกใบอนุญาต และพนักงานพ้นจากปัญหาต่างๆ เมื่อถึงเวลาเริ่มก่อสร้างก็มักจะสายเกินไป แต่ในตอนนี้ที่อาคารสำนักงานทั่วแมนฮัตตันว่างเปล่า คณะกรรมการสหกรณ์จึงสั่งห้ามการก่อสร้างใหม่ทั้งหมดในอนาคตอันใกล้ เอลลิสันกล่าวว่า "พวกเขาไม่ต้องการให้กลุ่มคนงานสกปรกที่ติดโควิดต้องเดินทางไปไหนมาไหน"
เมื่อเมืองกลับมาก่อสร้างอีกครั้งในวันที่ 8 มิถุนายน ทางเมืองได้กำหนดข้อจำกัดและข้อตกลงที่เข้มงวด โดยมีค่าปรับห้าพันดอลลาร์ คนงานต้องวัดอุณหภูมิร่างกาย ตอบแบบสอบถามสุขภาพ สวมหน้ากากอนามัย และรักษาระยะห่าง ซึ่งรัฐกำหนดพื้นที่ก่อสร้างไว้ที่ 1 คนต่อพื้นที่ 250 ตารางฟุต สถานที่ก่อสร้างขนาด 7,000 ตารางฟุตแบบนี้สามารถรองรับคนได้สูงสุดเพียง 28 คน ปัจจุบันมีพนักงานเพียง 17 คน ลูกเรือบางคนยังคงลังเลที่จะออกจากพื้นที่กักกัน “ช่างไม้ ช่างโลหะสั่งทำ และช่างไม้วีเนียร์ ล้วนอยู่ในค่ายนี้” เอลลิสันกล่าว “พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ดีกว่าเล็กน้อย พวกเขามีธุรกิจของตัวเองและเปิดสตูดิโอในคอนเนตทิคัต” เขาเรียกพวกเขาอย่างติดตลกว่าพ่อค้าอาวุโส มาเรลลีหัวเราะ “คนที่จบปริญญาตรีจากคณะศิลปะมักจะทำสิ่งเหล่านี้จากเนื้อเยื่ออ่อน” คนอื่นๆ ออกจากเมืองไปเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน “ไอรอนแมนกลับไปเอกวาดอร์แล้ว” เอลลิสันกล่าว “เขาบอกว่าเขาจะกลับมาภายในสองสัปดาห์ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่กัวยากิล และเขาจะพาภรรยาของเขาไปด้วย”
เช่นเดียวกับคนงานหลายคนในเมืองนี้ บ้านของเอลลิสันและมาเรลลีเต็มไปด้วยผู้อพยพรุ่นแรก ได้แก่ ช่างประปาชาวรัสเซีย ช่างปูพื้นชาวฮังการี ช่างไฟฟ้าชาวกายอานา และช่างแกะสลักหินชาวบังกลาเทศ ประเทศชาติและอุตสาหกรรมมักจะมาบรรจบกัน เมื่อเอลลิสันย้ายมานิวยอร์กครั้งแรกในช่วงทศวรรษ 1970 ช่างไม้เหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นชาวไอริช จากนั้นพวกเขาก็กลับบ้านในช่วงที่เสือเซลติกรุ่งเรือง และถูกแทนที่ด้วยชาวเซิร์บ ชาวแอลเบเนีย ชาวกัวเตมาลา ชาวฮอนดูรัส ชาวโคลอมเบีย และชาวเอกวาดอร์ คุณสามารถติดตามความขัดแย้งและการล่มสลายของโลกได้จากผู้คนบนนั่งร้านในนิวยอร์ก บางคนมาที่นี่ด้วยวุฒิการศึกษาขั้นสูงที่ไม่มีประโยชน์กับพวกเขา บางคนหลบหนีจากหน่วยสังหาร แก๊งค้ายา หรือการระบาดของโรคต่างๆ ก่อนหน้านี้ เช่น อหิวาตกโรค อีโบลา เยื่อหุ้มสมองอักเสบ และไข้เหลือง “หากคุณกำลังมองหาสถานที่ทำงานในช่วงเวลาที่เลวร้าย นิวยอร์กก็ไม่ใช่ที่ที่แย่” มาเรลลีกล่าว “คุณไม่ได้อยู่บนนั่งร้านไม้ไผ่ คุณจะไม่ถูกประเทศอาชญากรทำร้ายหรือหลอกลวง คนฮิสแปนิกสามารถรวมเข้ากับกลุ่มคนเนปาลได้โดยตรง หากคุณติดตามร่องรอยของงานก่ออิฐได้ คุณก็จะทำงานได้ทั้งวัน”
ฤดูใบไม้ผลิปีนี้ถือเป็นข้อยกเว้นที่เลวร้าย แต่ไม่ว่าจะฤดูไหน การก่อสร้างก็เป็นธุรกิจที่อันตราย แม้จะมีกฎระเบียบของ OSHA และการตรวจสอบความปลอดภัย แต่คนงานในสหรัฐอเมริกา 1,000 คนยังคงเสียชีวิตจากการทำงานทุกปี ซึ่งมากกว่าอุตสาหกรรมอื่นๆ พวกเขาเสียชีวิตจากไฟฟ้าช็อต ก๊าซระเบิด ควันพิษ และท่อไอน้ำที่แตก พวกเขาถูกรถยก เครื่องจักร และถูกฝังอยู่ใต้ซากปรักหักพัง พวกเขาตกจากหลังคา คานเหล็ก บันได และเครน อุบัติเหตุส่วนใหญ่ของเอลลิสันเกิดขึ้นขณะขี่จักรยานไปยังที่เกิดเหตุ (ครั้งแรกข้อมือหักและซี่โครงหักสองซี่ ครั้งที่สองสะโพกหัก ครั้งที่สามกรามหักและฟันหักสองซี่) แต่มีแผลเป็นหนาที่มือซ้ายของเขาซึ่งเกือบจะหักมือ เขาเลื่อยมันออก และเขาเห็นแขนสามข้างถูกตัดออกที่ไซต์งาน แม้แต่มาเรลลี ซึ่งส่วนใหญ่ยืนกรานเรื่องฝ่ายบริหาร ก็เกือบจะตาบอดเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมื่อเศษโลหะสามชิ้นพุ่งออกมาและแทงเข้าที่ดวงตาขวาของเขา เขายืนอยู่ใกล้เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่กำลังตัดตะปูเหล็กด้วยเลื่อย ตอนนั้นเป็นวันศุกร์ วันเสาร์ เขาขอให้จักษุแพทย์เอาเศษโลหะออกและกำจัดสนิมออก วันจันทร์ เขาจึงกลับไปทำงาน
บ่ายวันหนึ่งปลายเดือนกรกฎาคม ฉันได้พบกับเอลลิสันและมาเรลลีบนถนนที่เรียงรายไปด้วยต้นไม้ ตรงหัวมุมพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิทัน ฝั่งอัปเปอร์อีสต์ไซด์ เรากำลังเยี่ยมชมอพาร์ตเมนต์ที่เอลลิสันเคยทำงานเมื่อ 17 ปีก่อน มีห้องทั้งหมดสิบห้องในทาวน์เฮาส์หลังหนึ่งที่สร้างขึ้นในปี 1901 ซึ่งเป็นของเจมส์ แฟนตาซี ผู้ประกอบการและโปรดิวเซอร์ละครบรอดเวย์ และแอนนา ภรรยาของเขา (พวกเขาขายไปในราคาเกือบ 20 ล้านดอลลาร์สหรัฐในปี 2015) เมื่อมองจากถนน อาคารหลังนี้มีสไตล์ศิลปะที่โดดเด่น ด้วยหน้าจั่วหินปูนและลูกกรงเหล็กดัด แต่เมื่อเราเข้าไปภายใน เส้นสายที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ก็เริ่มอ่อนลงเป็นสไตล์อาร์ตนูโว โดยมีผนังและงานไม้โค้งงอและพับรอบตัวเรา ราวกับเดินเข้าไปในดอกบัวสาย ประตูห้องขนาดใหญ่มีรูปร่างเหมือนใบไม้ที่หยิกงอ และมีบันไดรูปวงรีหมุนอยู่ด้านหลังประตู เอลลิสันช่วยสร้างบรรยากาศให้ทั้งสองลงตัวและสร้างความกลมกลืนของกันและกัน เตาผิงทำจากเชอร์รี่เนื้อแข็ง อิงตามแบบจำลองที่ปั้นแต่งโดยสถาปนิก Angela Dirks ร้านอาหารมีทางเดินกระจกพร้อมราวบันไดชุบนิกเกิลที่แกะสลักโดย Ellison และตกแต่งด้วยดอกทิวลิป แม้แต่ห้องเก็บไวน์ก็ยังมีเพดานไม้ลูกแพร์ทรงโค้ง “นี่คือประสบการณ์ที่ใกล้เคียงที่สุดที่ฉันเคยสัมผัสถึงความงดงาม” Ellison กล่าว
หนึ่งศตวรรษก่อน การสร้างบ้านแบบนี้ในปารีสต้องใช้ทักษะพิเศษ แต่ปัจจุบันยากลำบากยิ่งกว่าเดิม ไม่ใช่แค่งานฝีมือแบบดั้งเดิมเหล่านั้นแทบจะสูญหายไปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงวัสดุที่สวยงามที่สุดหลายชนิดด้วย เช่น ไม้มะฮอกกานีสเปน ไม้เอล์มคาร์พาเทียน และหินอ่อนทัสซอสสีขาวบริสุทธิ์ ตัวห้องเองก็ได้รับการปรับปรุงใหม่ กล่องที่เคยตกแต่งไว้ตอนนี้กลายเป็นเครื่องจักรที่ซับซ้อน ปูนปลาสเตอร์เป็นเพียงผ้าโปร่งบางๆ ที่ซ่อนแก๊ส ไฟฟ้า สายใยแก้วนำแสงและสายเคเบิล เครื่องตรวจจับควัน เซ็นเซอร์ตรวจจับความเคลื่อนไหว ระบบเสียงสเตอริโอและกล้องวงจรปิด เราเตอร์ Wi-Fi ระบบควบคุมสภาพอากาศ หม้อแปลงไฟฟ้า และไฟอัตโนมัติ รวมถึงตัวบ้านของเครื่องพ่นน้ำ ผลที่ตามมาคือบ้านมีความซับซ้อนมากจนอาจต้องใช้พนักงานประจำเพื่อดูแลรักษา “ผมไม่คิดว่าผมเคยสร้างบ้านให้กับลูกค้าที่มีสิทธิ์อาศัยอยู่ที่นั่นมาก่อน” เอลลิสันเล่าให้ผมฟัง
การก่อสร้างที่อยู่อาศัยกลายเป็นปัญหาใหญ่ของโรคย้ำคิดย้ำทำ อพาร์ตเมนต์แบบนี้อาจต้องการตัวเลือกมากกว่ากระสวยอวกาศเสียอีก ตั้งแต่รูปทรงและคราบสกปรกของบานพับและมือจับแต่ละอัน ไปจนถึงตำแหน่งของสัญญาณกันขโมยหน้าต่างแต่ละอัน ลูกค้าบางรายรู้สึกเหนื่อยล้าจากการตัดสินใจ พวกเขาไม่สามารถตัดสินใจเลือกเซ็นเซอร์ระยะไกลตัวอื่นได้ บางรายก็ยืนกรานที่จะปรับแต่งทุกอย่างเอง เป็นเวลานานที่แผ่นหินแกรนิตที่พบเห็นได้ทั่วไปบนเคาน์เตอร์ครัวได้แพร่กระจายไปยังตู้และเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ อย่างเช่นแม่พิมพ์ทางธรณีวิทยา เพื่อรับน้ำหนักของหินและป้องกันไม่ให้ประตูฉีกขาด เอลลิสันจึงต้องออกแบบฮาร์ดแวร์ทั้งหมดใหม่ ในอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งบนถนนสายที่ 20 ประตูหน้ามีน้ำหนักมากเกินไป และบานพับเพียงอันเดียวที่รับน้ำหนักได้กลับถูกใช้เพื่อยึดห้องขัง
ขณะที่เราเดินผ่านอพาร์ตเมนต์ เอลลิสันก็เปิดช่องเก็บของที่ซ่อนอยู่อยู่เรื่อยๆ ทั้งแผงควบคุม กล่องเบรกเกอร์ ลิ้นชักเก็บของลับ และตู้ยา ซึ่งแต่ละช่องติดตั้งอย่างชาญฉลาดด้วยปูนปลาสเตอร์หรืองานไม้ เขาบอกว่าหนึ่งในส่วนที่ยากที่สุดของงานคือการหาพื้นที่ว่าง แล้วมันจะมีเรื่องซับซ้อนอะไรนักหนา บ้านชานเมืองเต็มไปด้วยช่องว่างที่สะดวก ถ้าเครื่องปรับอากาศไม่พอดีกับเพดาน ก็ช่วยยัดมันเข้าไปในห้องใต้หลังคาหรือห้องใต้ดินหน่อยเถอะ แต่อพาร์ตเมนต์ในนิวยอร์กกลับไม่ให้อภัยเขาเลย “ห้องใต้หลังคา? ห้องใต้หลังคานี่มันอะไรกันเนี่ย” มาเรลลีพูด “คนในเมืองนี้กำลังแย่งกันมากกว่าครึ่งนิ้ว” สายไฟและท่อยาวหลายร้อยไมล์ถูกวางอยู่ระหว่างปูนปลาสเตอร์และเสาบนผนังเหล่านี้ พันกันเหมือนแผงวงจร ค่าความคลาดเคลื่อนไม่ได้ต่างจากค่าความคลาดเคลื่อนของอุตสาหกรรมเรือยอชต์มากนัก
“มันเหมือนกับการแก้ปัญหาใหญ่เลย” แองเจลา เด็กซ์ กล่าว “แค่หาวิธีออกแบบระบบท่อทั้งหมดโดยไม่ต้องรื้อเพดานหรือเอาชิ้นส่วนที่ไม่จำเป็นออก มันก็ทรมานมาก” เดิร์กส์ วัย 52 ปี สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบียและมหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน และเชี่ยวชาญด้านการออกแบบตกแต่งภายในที่พักอาศัย เธอกล่าวว่าตลอด 25 ปีของอาชีพสถาปนิก เธอมีโครงการขนาดเท่านี้เพียง 4 โครงการเท่านั้นที่สามารถใส่ใจในรายละเอียดได้ขนาดนี้ ครั้งหนึ่ง ลูกค้าคนหนึ่งยังตามเธอไปถึงเรือสำราญนอกชายฝั่งอะแลสกา เธอบอกว่าราวแขวนผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำกำลังถูกติดตั้งในวันนั้น เดิร์กส์จะอนุมัติสถานที่เหล่านี้ได้ไหม
เจ้าของบ้านส่วนใหญ่แทบรอไม่ไหวที่จะรอให้สถาปนิกแก้ปมปัญหาทุกอย่างในระบบท่อ พวกเขามีสินเชื่อบ้านสองแห่งที่ต้องดำเนินการต่อไปจนกว่าการปรับปรุงจะเสร็จสมบูรณ์ ปัจจุบัน ต้นทุนต่อตารางฟุตของโครงการของ Ellison แทบจะไม่ต่ำกว่า 1,500 ดอลลาร์ และบางครั้งอาจสูงกว่าสองเท่า ห้องครัวใหม่เริ่มต้นที่ 150,000 ดอลลาร์ ห้องน้ำหลักอาจสูงกว่านั้น ยิ่งโครงการใช้เวลานานเท่าไหร่ ราคาก็มักจะสูงขึ้น “ฉันไม่เคยเห็นแบบแปลนที่สามารถสร้างได้ตามที่เสนอเลย” Marelli บอกฉัน “มันไม่สมบูรณ์ ขัดกับหลักฟิสิกส์ หรือมีแบบแปลนที่ไม่ได้อธิบายวิธีการบรรลุความทะเยอทะยานของพวกเขา” จากนั้นวงจรที่คุ้นเคยก็เริ่มต้นขึ้น เจ้าของบ้านตั้งงบประมาณไว้ แต่ความต้องการเกินขีดความสามารถ สถาปนิกให้สัญญาไว้สูงเกินไป ส่วนผู้รับเหมาเสนอราคาต่ำเกินไป เพราะพวกเขารู้ว่าแบบแปลนนั้นค่อนข้างเป็นแนวคิด การก่อสร้างจึงเริ่มต้นขึ้น ตามมาด้วยคำสั่งเปลี่ยนแปลงจำนวนมาก แบบแปลนที่ใช้เวลาหนึ่งปี ต้นทุนหนึ่งพันดอลลาร์ต่อตารางฟุตของความยาวลูกโป่ง และราคาสูงกว่าสองเท่า ทุกคนต่างโทษกันเอง หากลดลงเพียงหนึ่งในสามก็ถือว่าประสบความสำเร็จ
“มันเป็นระบบที่บ้าบอสิ้นดี” เอลลิสันบอกฉัน “เกมทั้งหมดถูกจัดวางให้แรงจูงใจของทุกคนขัดแย้งกัน นี่เป็นนิสัยและนิสัยที่ไม่ดี” ตลอดอาชีพการงานส่วนใหญ่ของเขา เขาไม่ได้ตัดสินใจอะไรสำคัญๆ เลย เขาเป็นเพียงลูกจ้างรับจ้างและทำงานเป็นรายชั่วโมง แต่บางโครงการก็ซับซ้อนเกินกว่าจะทำงานเป็นชิ้นๆ พวกมันเหมือนเครื่องยนต์รถยนต์มากกว่าบ้าน ต้องออกแบบทีละชั้นจากด้านในสู่ด้านนอก และแต่ละส่วนประกอบต้องประกอบเข้าด้วยกันอย่างแม่นยำ เมื่อวางปูนชั้นสุดท้าย ท่อและสายไฟที่อยู่ข้างใต้จะต้องเรียบสนิทและตั้งฉากกับพื้นไม่เกิน 16 นิ้วเหนือระดับ 10 ฟุต อย่างไรก็ตาม แต่ละอุตสาหกรรมมีความคลาดเคลื่อนต่างกัน เป้าหมายของช่างเหล็กคือความแม่นยำครึ่งนิ้ว ช่างไม้คือหนึ่งในสี่นิ้ว ช่างแผ่นคือหนึ่งในแปดนิ้ว และช่างก่อหินคือหนึ่งในแปดนิ้ว หรือหนึ่งในสิบหก งานของเอลลิสันคือการทำให้พวกเขาทั้งหมดอยู่ในหน้าเดียวกัน
เดิร์กส์จำได้ว่าวันหนึ่งหลังจากที่เขาถูกพาตัวไปประสานงานโครงการ อพาร์ตเมนต์นั้นถูกรื้อถอนไปหมดแล้ว เขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์อยู่ในพื้นที่ทรุดโทรมเพียงลำพัง เขาวัดขนาด วางแนวเส้นกึ่งกลาง และจินตนาการถึงอุปกรณ์ เต้ารับ และแผงต่างๆ เขาวาดภาพวาดด้วยมือนับร้อยภาพลงบนกระดาษกราฟ แยกจุดปัญหาและอธิบายวิธีการแก้ไข กรอบประตูและราวบันได โครงสร้างเหล็กรอบบันได ช่องระบายอากาศที่ซ่อนอยู่หลังบัวฝ้าเพดาน และม่านไฟฟ้าที่สอดไว้ในช่องหน้าต่าง ล้วนมีหน้าตัดเล็กๆ รวบรวมไว้ในแฟ้มสีดำขนาดใหญ่ “นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนต้องการมาร์คหรือคนโคลนของมาร์ค” เด็กซ์บอกฉัน “เอกสารนี้บอกว่า ‘ผมไม่เพียงแต่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่ยังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในทุกพื้นที่และทุกสาขา’”
ผลของแบบแปลนทั้งหมดนี้เด่นชัดกว่าที่เห็น ยกตัวอย่างเช่น ในห้องครัวและห้องน้ำ ผนังและพื้นดูไม่เด่นชัดนัก แต่กลับดูสมบูรณ์แบบอย่างน่าประหลาด หลังจากจ้องมองไปสักพัก คุณถึงได้ค้นพบสาเหตุ นั่นคือ กระเบื้องทุกแผ่นในทุกแถวเสร็จสมบูรณ์ ไม่มีรอยต่อที่งุ่มง่ามหรือขอบที่ถูกตัดทอน เอลลิสันพิจารณาขนาดสุดท้ายที่แม่นยำเหล่านี้เมื่อสร้างห้อง ไม่ต้องตัดกระเบื้องใดๆ “ตอนที่ฉันเข้ามา ฉันจำได้ว่ามาร์คนั่งอยู่ตรงนั้น” เด็กซ์กล่าว “ฉันถามเขาว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วพูดว่า ‘ฉันคิดว่าฉันเสร็จแล้ว’ มันก็แค่เปลือกที่ว่างเปล่า แต่มันอยู่ในความคิดของมาร์คทั้งหมด”
บ้านของเอลลิสันตั้งอยู่ตรงข้ามโรงงานเคมีร้างแห่งหนึ่งในใจกลางเมืองนิวเบิร์ก สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1849 เพื่อเป็นโรงเรียนชายล้วน ตัวบ้านเป็นกล่องอิฐธรรมดา หันหน้าไปทางริมถนน มีระเบียงไม้ทรุดโทรมอยู่ด้านหน้า ชั้นล่างเป็นสตูดิโอของเอลลิสัน ซึ่งเด็กๆ เคยเรียนวิชาช่างโลหะและช่างไม้ ชั้นบนเป็นอพาร์ตเมนต์ของเขา เป็นพื้นที่สูงคล้ายโรงนา เต็มไปด้วยกีตาร์ เครื่องขยายเสียง ออร์แกนแฮมมอนด์ และอุปกรณ์ดนตรีอื่นๆ บนผนังมีงานศิลปะที่แม่ของเขายืมมาให้แขวนไว้ ส่วนใหญ่เป็นภาพวิวแม่น้ำฮัดสันไกลๆ และภาพวาดสีน้ำฉากชีวิตซามูไรของเธอ รวมถึงภาพนักรบตัดหัวศัตรู ตลอดหลายปีที่ผ่านมา อาคารหลังนี้ถูกครอบครองโดยผู้บุกรุกและสุนัขจรจัด ได้รับการปรับปรุงใหม่ในปี ค.ศ. 2016 ไม่นานก่อนที่เอลลิสันจะย้ายเข้ามา แต่ย่านนี้ยังคงค่อนข้างทรุดโทรม ในช่วงสองปีที่ผ่านมา มีคดีฆาตกรรมสี่คดีในสองช่วงตึก
เอลลิสันมีที่ที่ดีกว่า: ทาวน์เฮาส์ในบรูคลิน วิลล่าสไตล์วิกตอเรียนหกห้องนอนที่เขาบูรณะบนเกาะสแตเทน และบ้านไร่ริมแม่น้ำฮัดสัน แต่การหย่าร้างพาเขามาที่นี่ ฝั่งคนงานของแม่น้ำ ข้ามสะพานกับอดีตภรรยาที่บีคอนสุดหรู การเปลี่ยนแปลงนี้ดูเหมือนจะเหมาะกับเขา เขากำลังเรียนลินดีฮอป เล่นดนตรีในวงฮอนกีท็องก์ และพูดคุยกับศิลปินและช่างก่อสร้างที่เป็นคนนอกคอกหรือยากจนเกินกว่าจะอาศัยอยู่ในนิวยอร์ก ในเดือนมกราคมปีที่แล้ว สถานีดับเพลิงเก่าที่อยู่ห่างจากบ้านของเอลลิสันไปไม่กี่ช่วงตึกถูกประกาศขาย หกแสนบาท ไม่พบอาหารใดๆ เลย จากนั้นราคาก็ลดลงเหลือห้าแสนบาท เขาจึงกัดฟันแน่น เขาคิดว่าถ้าปรับปรุงใหม่สักหน่อย ที่นี่อาจเป็นที่ที่ดีสำหรับเกษียณ “ผมชอบนิวเบิร์ก” เขาบอกผมตอนที่ผมไปเยี่ยมเขา “มีคนแปลกๆ อยู่เต็มไปหมด มันยังไม่เกิดขึ้น มันกำลังเป็นรูปเป็นร่างขึ้น”
เช้าวันหนึ่งหลังอาหารเช้า เราแวะร้านฮาร์ดแวร์เพื่อซื้อใบเลื่อยสำหรับเลื่อยโต๊ะของเขา เอลลิสันชอบให้เครื่องมือของเขาเรียบง่ายและใช้งานได้หลากหลาย สตูดิโอของเขามีสไตล์สตีมพังก์ ซึ่งแทบจะเหมือนแต่ก็ไม่เหมือนกับสตูดิโอในยุค 1840 เสียทีเดียว และชีวิตทางสังคมของเขาก็เต็มไปด้วยพลังที่ผสมผสานกัน “หลังจากผ่านไปหลายปี ผมสามารถพูดได้ถึง 17 ภาษา” เขาบอกผม “ผมเป็นช่างสี ผมเป็นเพื่อนช่างแก้ว ผมเป็นช่างหิน ผมเป็นวิศวกร จุดเด่นของสิ่งนี้คือคุณขุดหลุมในดินก่อน แล้วจึงขัดทองเหลืองส่วนสุดท้ายด้วยกระดาษทรายเบอร์ 6,000 สำหรับผม ทุกอย่างมันเจ๋งไปหมด”
สมัยเด็กที่เติบโตในเมืองพิตต์สเบิร์กช่วงกลางทศวรรษ 1960 เขาได้เรียนหลักสูตรการแปลงรหัสแบบเข้มข้น ตอนนั้นเป็นยุคเมืองเหล็ก โรงงานต่างๆ เต็มไปด้วยชาวกรีก อิตาลี สกอต ไอริช เยอรมัน ยุโรปตะวันออก และคนผิวดำทางใต้ ซึ่งอพยพขึ้นเหนือในช่วงการอพยพครั้งใหญ่ พวกเขาทำงานร่วมกันในเตาเผาแบบเปิดและแบบหลอมเหลว แล้วจึงมุ่งหน้าไปยังแอ่งน้ำของตัวเองในคืนวันศุกร์ เมืองนั้นสกปรกและเปลือยเปล่า มีปลามากมายลอยอยู่ในท้องของแม่น้ำโมนองกาฮีลา และเอลลิสันคิดว่านี่คือสิ่งที่ปลาทำ “กลิ่นเขม่า ไอระเหย และน้ำมัน นั่นแหละกลิ่นสมัยเด็กของผม” เขาบอกผม “คุณสามารถขับรถไปที่แม่น้ำตอนกลางคืนได้ ที่นั่นมีโรงงานเหล็กที่ไม่เคยหยุดทำงานอยู่เพียงไม่กี่ไมล์ พวกมันเรืองแสง พ่นประกายไฟ และควันขึ้นสู่อากาศ สัตว์ประหลาดขนาดมหึมาเหล่านี้กำลังกลืนกินทุกคน พวกมันไม่รู้ตัวเลย”
บ้านของเขาตั้งอยู่กลางสองฝั่งของบ้านแถวในเมือง บนเส้นแบ่งเขตสีแดงระหว่างชุมชนคนผิวดำและคนผิวขาว ทั้งบนเนินเขาและลงเนินเขา พ่อของเขาเป็นนักสังคมวิทยาและอดีตบาทหลวง สมัยที่ไรน์โฮลด์ นีเบอร์ยังอยู่ที่นั่น เขาเรียนที่วิทยาลัยเทววิทยายูไนเต็ด ส่วนแม่ของเขาเรียนแพทย์และได้รับการฝึกฝนเป็นนักประสาทวิทยาเด็กไปพร้อมกับการเลี้ยงลูกสี่คน มาร์คเป็นน้องคนสุดท้อง ในตอนเช้า เขาไปโรงเรียนทดลองที่เปิดโดยมหาวิทยาลัยพิตต์สเบิร์ก ซึ่งมีห้องเรียนแบบโมดูลาร์และครูฮิปปี้ ในตอนบ่าย เขากับเด็กๆ จำนวนมากปั่นจักรยานแบบมีที่นั่งบนเบาะกล้วย เหยียบล้อ กระโดดลงข้างถนน และผ่านพื้นที่โล่งและพุ่มไม้ราวกับฝูงแมลงวันต่อย บางครั้งเขาก็ถูกปล้นหรือโยนเข้าไปในพุ่มไม้ แต่ถึงกระนั้น ที่นี่ก็ยังคงเป็นสวรรค์
เมื่อเรากลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเขาจากร้านขายฮาร์ดแวร์ เขาเปิดเพลงที่เขาแต่งขึ้นหลังจากไปเที่ยวย่านเก่ามาให้ฉันฟัง นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบห้าสิบปีที่เขามาที่นี่ การร้องเพลงของเอลลิสันฟังดูเรียบง่ายและงุ่มง่าม แต่ถ้อยคำของเขากลับให้ความรู้สึกผ่อนคลายและอ่อนโยน “คนคนหนึ่งต้องใช้เวลาถึงสิบแปดปีในการเติบโต / อีกไม่กี่ปีกว่าจะฟังดูดี” เขาร้อง “ปล่อยให้เมืองพัฒนาไปอีกร้อยปี / ทำลายมันให้หมดภายในวันเดียว / ครั้งสุดท้ายที่ฉันออกจากพิตต์สเบิร์ก / พวกเขาสร้างเมืองขึ้นมาในที่ที่เมืองนั้นเคยเป็น / คนอื่นอาจหาทางกลับมาได้ / แต่ไม่ใช่ฉัน”
ตอนเขาอายุสิบขวบ แม่ของเขาอาศัยอยู่ที่เมืองออลบานี ซึ่งเป็นเมืองเดียวกับที่เมืองพิตต์สเบิร์ก เอลลิสันใช้เวลาสี่ปีถัดมาในโรงเรียนประจำท้องถิ่น “โดยพื้นฐานแล้วก็คือการทำให้คนโง่เก่งขึ้น” จากนั้นเขาก็ได้ประสบกับความเจ็บปวดอีกแบบหนึ่งในโรงเรียนมัธยมปลายของวิทยาลัยฟิลลิปส์ในเมืองแอนโดเวอร์ รัฐแมสซาชูเซตส์ ในด้านสังคม ที่นี่เป็นสถานที่ฝึกฝนสำหรับสุภาพบุรุษชาวอเมริกัน จอห์น เอฟ. เคนเนดี (จูเนียร์) อยู่ที่นั่นในเวลานั้น ในด้านสติปัญญา มันเข้มงวดแต่ก็ถูกปกปิดไว้เช่นกัน เอลลิสันเป็นนักคิดที่ลงมือปฏิบัติจริงมาโดยตลอด เขาสามารถใช้เวลาสองสามชั่วโมงเพื่ออนุมานอิทธิพลของแม่เหล็กโลกที่มีต่อรูปแบบการบินของนก แต่สูตรสำเร็จแทบจะไม่มีปัญหา “เห็นได้ชัดว่า ผมไม่เหมาะกับที่นี่” เขากล่าว
เขาได้เรียนรู้วิธีการพูดคุยกับคนรวย ซึ่งเป็นทักษะที่มีประโยชน์ และถึงแม้ว่าเขาจะลาพักระหว่างที่โฮเวิร์ด จอห์นสันเป็นพนักงานล้างจาน คนปลูกต้นไม้ในจอร์เจีย พนักงานสวนสัตว์แอริโซนา และช่างไม้ฝึกหัดในบอสตัน เขาก็สามารถขึ้นชั้นปีสุดท้ายได้ ถึงกระนั้น เขาสำเร็จการศึกษาได้เพียงหนึ่งหน่วยกิตเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อมหาวิทยาลัยโคลัมเบียรับเขาเข้าทำงาน เขาลาออกหลังจากหกสัปดาห์ และตระหนักว่ามันยิ่งยากขึ้นไปอีก เขาหาอพาร์ตเมนต์ราคาถูกในย่านฮาร์เล็ม ติดป้ายพิมพ์ดีด เปิดโอกาสให้สร้างห้องใต้หลังคาและชั้นหนังสือ และหางานพาร์ทไทม์เพื่อเติมเต็มตำแหน่งที่ว่าง เมื่อเพื่อนร่วมชั้นของเขากลายเป็นทนายความ นายหน้า และเทรดเดอร์กองทุนป้องกันความเสี่ยง ซึ่งเป็นลูกค้าในอนาคตของเขา เขาจึงขนของลงจากรถบรรทุก เรียนแบนโจ ทำงานในร้านเย็บเล่มหนังสือ ตักไอศกรีม และค่อยๆ ฝึกฝนธุรกรรม เส้นตรงนั้นง่าย แต่เส้นโค้งนั้นยาก
เอลลิสันทำงานนี้มาเป็นเวลานาน ทักษะของเขาจึงกลายเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคย พวกมันสามารถทำให้ความสามารถของเขาดูแปลกตาและแม้แต่ดูบ้าบิ่น วันหนึ่ง ฉันได้เห็นตัวอย่างที่ดีที่เมืองนิวเบิร์ก ตอนที่เขากำลังสร้างบันไดสำหรับทาวน์เฮาส์ บันไดเป็นโครงการที่โดดเด่นของเอลลิสัน พวกมันเป็นโครงสร้างที่ซับซ้อนที่สุดในบ้านส่วนใหญ่ พวกมันต้องตั้งอยู่อย่างอิสระและเคลื่อนที่ไปในอวกาศ แม้แต่ความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจทำให้เกิดการสะสมที่ร้ายแรงได้ หากแต่ละขั้นต่ำเกินไปเป็นเวลา 30 วินาที บันไดอาจต่ำกว่าแท่นบนสุด 3 นิ้ว “บันไดที่ผิดก็ผิดอยู่แล้ว” มาเรลลีกล่าว
อย่างไรก็ตาม บันไดยังออกแบบมาเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คนให้มาสนใจตัวพวกเขาเองอีกด้วย ในคฤหาสน์อย่าง Breakers บ้านพักตากอากาศของคู่รัก Vanderbilt ในนิวพอร์ตสร้างขึ้นในปี 1895 และบันไดก็เหมือนม่าน ทันทีที่แขกมาถึง สายตาของพวกเขาก็เปลี่ยนจากห้องโถงไปยังหญิงสาวผู้มีเสน่ห์ในชุดคลุมอาบน้ำที่ราวบันได บันไดถูกออกแบบให้เตี้ยลงโดยเจตนา คือสูงกว่าหกนิ้ว แทนที่จะเป็นเจ็ดนิ้วครึ่งตามปกติ เพื่อให้เธอสามารถไถลตัวลงมาโดยปราศจากแรงโน้มถ่วงเพื่อร่วมงานเลี้ยงได้
สถาปนิก Santiago Calatrava เคยกล่าวถึงบันไดที่ Ellison สร้างให้เขาว่าเป็นผลงานชิ้นเอก แต่บันไดนี้ไม่ตรงตามมาตรฐานนั้น Ellison เชื่อมั่นตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องออกแบบใหม่ แบบร่างกำหนดให้แต่ละขั้นบันไดทำจากเหล็กเจาะรูแผ่นเดียว แล้วดัดให้เป็นขั้นบันได แต่ความหนาของเหล็กน้อยกว่าหนึ่งในแปดนิ้ว และเกือบครึ่งหนึ่งเป็นรู Ellison คำนวณว่าหากมีคนเดินขึ้นบันไดพร้อมกันหลายคน บันไดจะโค้งงอเหมือนใบเลื่อย ยิ่งไปกว่านั้น เหล็กจะทำให้เกิดรอยแตกจากแรงเค้นและขอบหยักตามแนวรอยเจาะ “มันกลายเป็นเหมือนมนุษย์ที่ขูดชีส” เขากล่าว นั่นเป็นกรณีที่ดีที่สุด หากเจ้าของคนต่อไปตัดสินใจย้ายแกรนด์เปียโนขึ้นไปชั้นบนสุด โครงสร้างทั้งหมดอาจพังทลายลงมาได้
เอลลิสันกล่าวว่า “คนจ่ายเงินให้ผมเยอะมากเพื่อให้ผมเข้าใจเรื่องนี้” แต่ทางเลือกอื่นไม่ง่ายอย่างนั้น เหล็กหนาหนึ่งส่วนสี่นิ้วก็แข็งแรงพอ แต่เมื่อเขาดัด เหล็กก็ยังคงฉีกขาดอยู่ ดังนั้นเอลลิสันจึงก้าวไปอีกขั้น เขาพ่นเหล็กด้วยไฟพ่นไฟจนเป็นสีส้มเข้ม แล้วปล่อยให้เย็นลงอย่างช้าๆ เทคนิคนี้เรียกว่าการอบอ่อน (annealing) ซึ่งจะจัดเรียงอะตอมใหม่และทำให้พันธะคลายตัว ทำให้โลหะมีความเหนียวมากขึ้น เมื่อเขาดัดเหล็กอีกครั้ง ก็ไม่พบการฉีกขาด
สตริงเกอร์ก่อให้เกิดคำถามหลากหลายประเภท สิ่งเหล่านี้คือแผ่นไม้ที่วางเคียงข้างกับขั้นบันได ในภาพวาด พวกมันทำจากไม้ป็อปลาร์และบิดเป็นเกลียวเหมือนริบบิ้นไร้รอยต่อจากพื้นถึงพื้น แต่จะตัดแผ่นไม้ให้เป็นเส้นโค้งได้อย่างไร? เราเตอร์และอุปกรณ์ติดตั้งสามารถทำงานนี้ได้ แต่ใช้เวลานาน เครื่องขึ้นรูปที่ควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์สามารถใช้งานได้ แต่เครื่องใหม่มีราคาสามพันดอลลาร์ เอลลิสันตัดสินใจใช้เลื่อยโต๊ะ แต่มีปัญหาคือเลื่อยโต๊ะไม่สามารถตัดส่วนโค้งได้ ใบเลื่อยแบบแบนหมุนของมันถูกออกแบบมาให้ตัดลงบนแผ่นไม้ได้โดยตรง สามารถเอียงไปทางซ้ายหรือขวาเพื่อตัดมุมได้ แต่ไม่มีอะไรเพิ่มเติม
“นี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่เรียกว่า ‘อย่าลองทำที่บ้านนะเด็กๆ!’” เขากล่าว เขายืนอยู่ข้างเลื่อยโต๊ะและแสดงให้เพื่อนบ้านและอดีตลูกศิษย์อย่างเคน บูเดลแมนดูวิธีการทำสิ่งนี้ บัดแมนอายุ 41 ปี: ช่างโลหะมืออาชีพชาวอังกฤษ ชายผมบลอนด์มัดผมมวย กิริยามารยาทที่หละหลวม ท่าทางสปอร์ต หลังจากถูกไฟลวกที่เท้าด้วยก้อนอะลูมิเนียมหลอมเหลว เขาก็ลาออกจากงานหล่อโลหะที่ร็อคแทเวิร์นใกล้ๆ และออกแบบงานไม้เพื่อทักษะที่ปลอดภัยยิ่งขึ้น เอลลิสันไม่แน่ใจนัก พ่อของเขาเองก็นิ้วหักหกนิ้วจากเลื่อยยนต์ ถึงสามครั้งสองครั้ง “หลายคนจะถือว่าครั้งแรกเป็นบทเรียน” เขากล่าว
เอลลิสันอธิบายว่าเคล็ดลับในการตัดโค้งด้วยเลื่อยโต๊ะคือการใช้เลื่อยผิดประเภท เขาหยิบแผ่นไม้ป็อปลาร์จากกองบนม้านั่ง เขาไม่ได้วางไว้หน้าฟันเลื่อยเหมือนช่างไม้ทั่วไป แต่วางไว้ข้างฟันเลื่อย จากนั้นเขามองไปที่บูเดลแมนที่กำลังงุนงง ปล่อยให้ใบเลื่อยวงกลมหมุน แล้วค่อยๆ ดันแผ่นไม้ออกไป ไม่กี่วินาทีต่อมา ก็มีรูปครึ่งวงกลมที่เรียบเนียนปรากฏขึ้นบนแผ่นไม้
ตอนนี้เอลลิสันกำลังอยู่ในร่อง กำลังดันแผ่นไม้ผ่านเลื่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า สายตาจับจ้องและมองไปข้างหน้า ใบเลื่อยหมุนห่างจากมือเขาไปสองสามนิ้ว ที่ทำงาน เขาเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย คำบรรยาย และคำอธิบายให้บูเดลแมนฟังอยู่เรื่อยๆ เขาบอกผมว่างานช่างไม้ที่เอลลิสันชอบที่สุดคือการควบคุมสติปัญญาของร่างกาย ตอนเด็กๆ เขาเคยดูทีมไพเรตส์ที่สนามทรีริเวอร์สสเตเดียม เขาเคยประหลาดใจที่โรแบร์โต เคลเมนเตรู้ว่าควรตีลูกไปทางไหน เขาดูเหมือนจะคำนวณส่วนโค้งและความเร่งที่แม่นยำทันทีที่ลูกออกจากไม้ มันไม่ใช่การวิเคราะห์แบบเจาะจง แต่มันเป็นความจำของกล้ามเนื้อ “ร่างกายของคุณรู้แค่ว่าต้องทำอย่างไร” เขากล่าว “มันเข้าใจน้ำหนัก คันโยก และพื้นที่ในแบบที่สมองของคุณจะต้องคิดหาคำตอบไปตลอดกาล” เหมือนกับการบอกเอลลิสันว่าควรวางสิ่วตรงไหน หรือต้องตัดไม้เพิ่มอีกกี่มิลลิเมตร “ผมรู้จักช่างไม้คนหนึ่งชื่อสตีฟ อัลเลน” เขากล่าว วันหนึ่ง เขาหันมาหาผมแล้วพูดว่า 'ผมไม่เข้าใจเลย เวลาผมทำงานนี้ ผมต้องตั้งใจ แล้วคุณก็พูดจาไร้สาระทั้งวัน เคล็ดลับคือ ผมไม่คิดอย่างนั้น ผมคิดวิธีขึ้นมาได้ แล้วผมก็เลิกคิดเรื่องนั้น ผมไม่ได้กวนสมองผมอีกต่อไปแล้ว'
เขายอมรับว่านี่เป็นวิธีการสร้างบันไดที่โง่เขลา และเขาวางแผนที่จะไม่ทำแบบนั้นอีก “ผมไม่อยากถูกเรียกว่าไอ้หนุ่มบันไดเจาะรู” แต่ถ้าทำได้ดี มันจะมีองค์ประกอบมหัศจรรย์ที่เขาชอบ คานและขั้นบันไดจะทาสีขาวโดยไม่มีตะเข็บหรือสกรูให้เห็น ที่วางแขนจะทำจากไม้โอ๊คที่ทาน้ำมัน เมื่อแสงอาทิตย์ส่องผ่านช่องแสงเหนือบันได มันจะยิงเข็มแสงผ่านรูบนขั้นบันได บันไดดูเหมือนจะไร้รูปทรงในพื้นที่ “นี่ไม่ใช่บ้านที่คุณควรเทเหล้าเปรี้ยวลงไป” เอลลิสันกล่าว “ทุกคนกำลังพนันกันว่าสุนัขของเจ้าของจะเหยียบมันหรือไม่ เพราะสุนัขฉลาดกว่าคน”
หากเอลลิสันสามารถทำโครงการอื่นได้ก่อนเกษียณ เพนต์เฮาส์ที่เราไปเยือนในเดือนตุลาคมนี้อาจเป็นหนึ่งในพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ยังไม่มีใครอ้างสิทธิ์ในนิวยอร์ก และเป็นหนึ่งในเพนต์เฮาส์แรกๆ นั่นก็คือยอดตึกวูลเวิร์ธ เมื่อเปิดตัวในปี 1913 วูลเวิร์ธเคยเป็นตึกระฟ้าที่สูงที่สุดในโลก และอาจยังคงเป็นตึกที่สวยงามที่สุด ออกแบบโดยสถาปนิกแคสส์ กิลเบิร์ต ตัวอาคารปูด้วยดินเผาสีขาวเคลือบเงา ตกแต่งด้วยซุ้มประตูและหน้าต่างแบบนีโอโกธิค และตั้งตระหง่านเหนือย่านแมนฮัตตันตอนล่างเกือบ 800 ฟุต พื้นที่ที่เราไปเยือนครอบคลุมห้าชั้นแรก ตั้งแต่ระเบียงเหนือส่วนร่นสุดท้ายของอาคารไปจนถึงหอดูดาวบนยอดแหลม ผู้พัฒนา Alchemy Properties เรียกพื้นที่นี้ว่า Pinnacle
เอลลิสันได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วจากเดวิด ฮอร์เซน เดวิด ฮอร์เซนเป็นสถาปนิกที่เขาร่วมงานด้วยบ่อยครั้ง หลังจากที่ผลงานออกแบบชิ้นอื่นของเธียร์รี เดส์ปองต์ไม่สามารถดึงดูดผู้ซื้อได้ ฮอตสันจึงได้รับการว่าจ้างให้พัฒนาแบบแปลนและแบบจำลอง 3 มิติสำหรับพินนาเคิล สำหรับฮอตสัน ปัญหานั้นชัดเจนอยู่แล้ว เดสปองต์เคยจินตนาการถึงทาวน์เฮาส์ลอยฟ้า ปูพื้นปาร์เกต์ โคมระย้า และห้องสมุดที่กรุด้วยไม้ ห้องต่างๆ สวยงามแต่ดูเรียบๆ ธรรมดา พวกมันสามารถอยู่ในอาคารไหนก็ได้ ไม่ใช่ยอดตึกระฟ้าสูงร้อยฟุตอันตระการตานี้ ฮอตสันจึงขยายห้องเหล่านั้นให้ใหญ่ขึ้น ในภาพวาดของเขา แต่ละชั้นจะนำไปสู่ชั้นถัดไป วนเวียนขึ้นไปตามบันไดที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งขึ้น “มันน่าจะทำให้หายใจไม่ออกทุกครั้งที่มันขึ้นไปทุกชั้น” ฮอตสันบอกฉัน “เมื่อคุณกลับไปบรอดเวย์ คุณจะไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเพิ่งเห็นอะไรไป”
ฮอตสัน วัย 61 ปี ผอมเพรียวและมีเหลี่ยมมุมเช่นเดียวกับพื้นที่ที่เขาออกแบบ และเขามักจะสวมเสื้อผ้าสีเดียวกันทั้งชุด ผมสีขาว เสื้อเชิ้ตสีเทา กางเกงสีเทา และรองเท้าสีดำ เมื่อเขาแสดงที่ Pinnacle กับเอลลิสันและฉัน เขายังคงดูทึ่งในความเป็นไปได้ของมัน เหมือนกับวาทยกรดนตรีแชมเบอร์ที่ชนะบาตันของวงนิวยอร์กฟิลฮาร์โมนิก ลิฟต์พาเราไปยังห้องโถงส่วนตัวบนชั้น 50 จากนั้นบันไดจะนำเราไปยังห้องขนาดใหญ่ ในอาคารสมัยใหม่ส่วนใหญ่ ส่วนของลิฟต์และบันไดจะขยายไปถึงชั้นบนสุดและกินพื้นที่เกือบทั้งชั้น แต่ห้องนี้เปิดโล่งทั้งหมด เพดานสูงสองชั้น สามารถมองเห็นวิวโค้งของเมืองจากหน้าต่าง คุณสามารถมองเห็นสะพานพาลิเซดส์และสะพานธรอกส์เน็คทางทิศเหนือ แซนดีฮุกทางทิศใต้ และชายฝั่งกาลิลี รัฐนิวเจอร์ซีย์ มันเป็นเพียงพื้นที่สีขาวสดใสที่มีคานเหล็กหลายอันพาดผ่าน แต่มันก็ยังคงน่าทึ่ง
ทางทิศตะวันออกเบื้องล่างเรา เราสามารถมองเห็นหลังคาสีเขียวของโครงการก่อนหน้านี้ของ Hotson และ Ellison บ้านหลังนี้มีชื่อว่า House of the Sky และเป็นเพนต์เฮาส์สี่ชั้นบนอาคารสูงสไตล์โรมาเนสก์ที่สร้างขึ้นสำหรับสำนักพิมพ์ทางศาสนาในปี 1895 มีเทวดาองค์ใหญ่ยืนเฝ้าอยู่ทุกมุม ในปี 2007 เมื่อพื้นที่นี้ถูกขายไปในราคา 6.5 ล้านดอลลาร์ ซึ่งเป็นสถิติใหม่ในย่านการเงินในขณะนั้น พื้นที่นี้ก็ว่างเปล่ามานานหลายทศวรรษ แทบจะไม่มีท่อประปาหรือไฟฟ้า มีเพียงฉากอื่นๆ ที่ถ่ายทำสำหรับภาพยนตร์เรื่อง “Inside Man” ของ Spike Lee และ “Synecdoche in New York” ของ Charlie Kaufman อพาร์ตเมนต์ที่ Hotson ออกแบบเป็นทั้งคอกกั้นสำหรับผู้ใหญ่และประติมากรรมอันสูงส่งตระการตา เป็นการอุ่นเครื่องที่สมบูรณ์แบบสำหรับ Pinnacle ในปี 2015 การออกแบบตกแต่งภายในได้จัดอันดับให้อพาร์ตเมนต์แห่งนี้เป็นอพาร์ตเมนต์ที่ดีที่สุดแห่งทศวรรษ
Sky House ไม่ได้เป็นเพียงกองกล่องๆ เลย มันเต็มไปด้วยพื้นที่แห่งการแบ่งแยกและการหักเหแสง ราวกับว่าคุณกำลังเดินอยู่ในเพชร “เดวิด ร้องเพลงความตายรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าในแบบฉบับเยลที่น่ารำคาญ” เอลลิสันบอกฉัน อย่างไรก็ตาม อพาร์ตเมนต์ไม่ได้ให้ความรู้สึกมีชีวิตชีวาเท่าที่ควร แต่เต็มไปด้วยเรื่องตลกเล็กๆ น้อยๆ และเรื่องน่าประหลาดใจ พื้นสีขาวเปิดทางให้กับแผงกระจกบางจุด ทำให้คุณลอยตัวอยู่กลางอากาศ คานเหล็กที่รองรับเพดานห้องนั่งเล่นยังเป็นเสาปีนป่ายพร้อมเข็มขัดนิรภัย และแขกสามารถลงมาจากเชือกได้ มีอุโมงค์ซ่อนอยู่หลังผนังห้องนอนใหญ่และห้องน้ำ เพื่อให้แมวของเจ้าของสามารถคลานไปรอบๆ และโผล่หัวออกมาจากช่องเล็กๆ ได้ ทั้งสี่ชั้นเชื่อมต่อกันด้วยสไลเดอร์ท่อขนาดใหญ่ที่ทำจากสแตนเลสสตีลขัดเงาจากเยอรมัน ด้านบนมีผ้าห่มแคชเมียร์เพื่อให้การขี่เป็นไปอย่างรวดเร็วและราบรื่น