เครื่องปอกพื้นอุตสาหกรรม

Mark Ellison ยืนอยู่บนพื้นไม้อัดดิบ และจ้องมองไปยังทาวน์เฮาส์สมัยศตวรรษที่ 19 ที่ถูกทำลายหลังนี้ เหนือเขา มีคาน คาน และสายไฟที่ไขว้กันในแสงครึ่งหนึ่ง ราวกับใยแมงมุมที่บ้าคลั่ง เขายังไม่แน่ใจว่าจะสร้างสิ่งนี้ได้อย่างไร ตามแผนของสถาปนิก ห้องนี้จะกลายเป็นห้องน้ำหลัก เป็นรังไหมปูนโค้ง กระพริบด้วยไฟรูเข็ม แต่เพดานไม่สมเหตุสมผลเลย ครึ่งหนึ่งเป็นห้องนิรภัยทรงถัง เหมือนกับภายในมหาวิหารโรมัน อีกครึ่งหนึ่งเป็นห้องนิรภัยที่ขาหนีบ เหมือนกับทางเดินในโบสถ์ บนกระดาษ ส่วนโค้งมนของโดมหนึ่งจะไหลเข้าสู่ส่วนโค้งวงรีของโดมอีกโดมอย่างราบรื่น แต่การปล่อยให้พวกเขาทำสิ่งนี้ในสามมิติถือเป็นฝันร้าย “ฉันเอาภาพวาดไปให้มือเบสในวงดู” เอลลิสันกล่าว “เขาเป็นนักฟิสิกส์ ดังนั้นฉันจึงถามเขาว่า 'คุณช่วยคำนวณเรื่องนี้ได้ไหม' เขาบอกว่าไม่'”
เส้นตรงนั้นง่าย แต่เส้นโค้งนั้นยาก เอลลิสันกล่าวว่าบ้านส่วนใหญ่เป็นเพียงคอลเลกชันกล่อง เราวางเรียงกันหรือวางซ้อนกัน เช่นเดียวกับเด็กๆ ที่เล่นตัวต่อ เพิ่มหลังคาสามเหลี่ยมก็เสร็จแล้ว เมื่ออาคารยังคงสร้างด้วยมือ กระบวนการนี้จะทำให้เกิดกระท่อมน้ำแข็ง กระท่อมโคลน กระท่อม กระโจม และสถาปนิกได้รับความโปรดปรานจากอาคารโค้งและโดมเป็นครั้งคราว แต่การผลิตรูปทรงแบนจำนวนมากมีราคาถูกกว่า และโรงเลื่อยและโรงงานแต่ละแห่งผลิตในขนาดที่เท่ากัน เช่น อิฐ แผ่นไม้ แผ่นยิปซั่ม กระเบื้องเซรามิค เอลลิสันกล่าวว่านี่คือเผด็จการมุมฉาก
“ฉันก็คำนวณเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกัน” เขากล่าวเสริมพร้อมยักไหล่ “แต่ฉันสร้างมันได้” เอลลิสันเป็นช่างไม้ บางคนบอกว่าเป็นช่างไม้ที่เก่งที่สุดในนิวยอร์ก แม้ว่าจะไม่รวมอยู่ด้วยก็ตาม เอลลิสันยังเป็นช่างเชื่อม ประติมากร ผู้รับเหมา ช่างไม้ นักประดิษฐ์ และนักออกแบบอุตสาหกรรม ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับงานด้วย เขาเป็นช่างไม้ เช่นเดียวกับ Filippo Brunelleschi สถาปนิกของโดมแห่งมหาวิหารฟลอเรนซ์ ที่เป็นวิศวกร เขาคือคนที่ถูกจ้างให้สร้างสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
บนพื้นด้านล่างของเรา คนงานกำลังแบกไม้อัดขึ้นบันไดชั่วคราว โดยหลีกเลี่ยงกระเบื้องกึ่งสำเร็จรูปที่ทางเข้า ท่อและสายไฟเข้ามาที่นี่บนชั้นสาม โดยคดเคี้ยวไปมาใต้คานและบนพื้น ในขณะที่บันไดส่วนหนึ่งถูกยกขึ้นผ่านหน้าต่างบนชั้นสี่ ทีมคนงานโลหะกำลังเชื่อมพวกมันเข้าที่ และพ่นประกายไฟยาวเป็นฟุตขึ้นไปในอากาศ บนชั้น 5 ใต้เพดานสูงตระหง่านของสตูดิโอสกายไลท์ มีการทาสีคานเหล็กเปลือยบางส่วน ในขณะที่ช่างไม้สร้างฉากกั้นบนหลังคา และช่างก่อหินก็รีบเดินผ่านนั่งร้านด้านนอกเพื่อซ่อมแซมผนังด้านนอกที่เป็นอิฐและหินสีน้ำตาล . นี่เป็นเรื่องยุ่งๆ ธรรมดาๆ ในสถานที่ก่อสร้าง สิ่งที่ดูเหมือนสุ่มจริงๆ ก็คือการออกแบบท่าเต้นที่ซับซ้อนซึ่งประกอบด้วยคนงานที่มีทักษะและชิ้นส่วนต่างๆ ซึ่งจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าสองสามเดือน และตอนนี้ประกอบกันตามลำดับที่กำหนดไว้ล่วงหน้า สิ่งที่ดูเหมือนการสังหารหมู่คือการผ่าตัดแบบสร้างใหม่ กระดูกและอวัยวะของอาคารและระบบไหลเวียนโลหิตเปิดเหมือนคนไข้อยู่บนโต๊ะผ่าตัด เอลลิสันกล่าวว่ามันจะเละเทะเสมอก่อนที่ผนังยิปซั่มจะขึ้น หลังจากนั้นไม่กี่เดือนฉันก็จำไม่ได้
เขาเดินไปที่ใจกลางห้องโถงใหญ่และยืนอยู่ที่นั่นราวกับก้อนหินในกระแสน้ำ กำกับน้ำอย่างไม่เคลื่อนไหว เอลลิสันอายุ 58 ปีและเป็นช่างไม้มาเกือบ 40 ปี เขาเป็นชายร่างใหญ่ไหล่หนักและเอียง เขามีข้อมือที่แข็งแรงและกรงเล็บเนื้อแน่น หัวล้านและริมฝีปากอ้วนยื่นออกมาจากเคราที่ขาดวิ่น มีความสามารถด้านไขกระดูกลึกในตัวเขา และการอ่านก็แข็งแกร่ง ดูเหมือนว่าเขาจะถูกสร้างขึ้นจากสิ่งที่หนาแน่นกว่าคนอื่นๆ ด้วยเสียงที่หยาบกร้านและดวงตาที่เบิกกว้างและตื่นตัว เขาดูเหมือนตัวละครจากโทลคีนหรือวากเนอร์: นีเบลุงเกนผู้ชาญฉลาด ผู้สร้างสมบัติ เขาชอบเครื่องจักร ไฟ และโลหะมีค่า เขาชอบไม้ ทองเหลือง และหิน เขาซื้อเครื่องผสมปูนซีเมนต์และหมกมุ่นอยู่กับมันมาเป็นเวลาสองปีจนหยุดไม่ได้ เขาบอกว่าสิ่งที่ดึงดูดให้เขาเข้าร่วมในโครงการคือศักยภาพของเวทมนตร์ซึ่งเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง ความแวววาวของอัญมณีนำบริบททางโลก
“ไม่มีใครจ้างผมให้ทำสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิม” เขากล่าว “มหาเศรษฐีไม่ต้องการสิ่งเดิมๆ พวกเขาต้องการดีกว่าครั้งที่แล้ว พวกเขาต้องการสิ่งที่ไม่มีใครทำมาก่อน นี่เป็นเรื่องเฉพาะสำหรับอพาร์ตเมนต์ของพวกเขาและอาจไม่ฉลาดด้วยซ้ำ” บางครั้งสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ปาฏิหาริย์; บ่อยขึ้นไม่ เอลลิสันได้สร้างบ้านให้กับเดวิด โบวี, วู้ดดี้ อัลเลน, โรบิน วิลเลียมส์ และคนอื่นๆ อีกหลายคนที่ไม่สามารถระบุชื่อได้ โครงการที่ถูกที่สุดของเขามีราคาประมาณ 5 ล้านเหรียญสหรัฐ แต่โครงการอื่น ๆ อาจเพิ่มขึ้นเป็น 50 ล้านหรือมากกว่านั้น “หากพวกเขาต้องการ Downton Abbey ฉันสามารถให้ Downton Abbey แก่พวกเขาได้” เขากล่าว “ถ้าพวกเขาต้องการโรงอาบน้ำโรมัน ฉันจะสร้างมันขึ้นมา” ฉันได้ทำสถานที่เลวร้ายมาบ้างแล้ว ฉันหมายถึง แย่มากจริงๆ แต่ฉันไม่มีม้าในเกม ถ้าพวกเขาต้องการสตูดิโอ 54 ฉันจะสร้างมันขึ้นมา แต่มันจะเป็น Studio 54 ที่ดีที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมา และจะมีการเพิ่ม Studio 56 เพิ่มเติมบางส่วน”
อสังหาริมทรัพย์ระดับไฮเอนด์ของนิวยอร์กมีอยู่ในพิภพเล็ก ๆ ของตัวเองโดยอาศัยคณิตศาสตร์ที่ไม่เชิงเส้นที่แปลกประหลาด ปราศจากข้อจำกัดธรรมดาๆ เหมือนหอเข็มที่ถูกยกขึ้นเพื่อรองรับ แม้แต่ในช่วงวิกฤตทางการเงินที่ลึกที่สุด ในปี 2008 กลุ่มมหาเศรษฐีก็ยังคงสร้างความมั่งคั่งต่อไป พวกเขาซื้ออสังหาริมทรัพย์ในราคาต่ำและเปลี่ยนให้เป็นที่อยู่อาศัยให้เช่าที่หรูหรา หรือปล่อยว่างไว้โดยสมมติว่าตลาดจะฟื้นตัว หรือได้มาจากจีนหรือซาอุดีอาระเบียล่องหนโดยคิดว่าเมืองนี้ยังคงเป็นที่จอดที่ปลอดภัยนับล้าน หรือเพิกเฉยต่อเศรษฐกิจโดยสิ้นเชิงโดยคิดว่ามันจะไม่ทำร้ายพวกเขา ในช่วงสองสามเดือนแรกของการระบาด หลายคนพูดถึงชาวนิวยอร์กผู้มั่งคั่งที่หนีออกจากเมือง ตลาดทั้งหมดกำลังตกต่ำ แต่ในฤดูใบไม้ร่วง ตลาดที่อยู่อาศัยระดับหรูเริ่มฟื้นตัว ในสัปดาห์สุดท้ายของเดือนกันยายนเพียงสัปดาห์เดียว บ้านอย่างน้อย 21 หลังในแมนฮัตตันถูกขายไปในราคามากกว่า 4 ล้านเหรียญสหรัฐ “ทุกสิ่งที่เราทำนั้นไม่ฉลาดเลย” เอลลิสันกล่าว “ไม่มีใครจะเพิ่มมูลค่าหรือขายต่อได้เหมือนกับที่เราทำกับอพาร์ทเมนท์ ไม่มีใครต้องการมัน พวกเขาแค่ต้องการมัน”
นิวยอร์กน่าจะเป็นสถานที่ที่ยากที่สุดในโลกในการสร้างสถาปัตยกรรม พื้นที่ในการสร้างสิ่งใดๆ ก็มีน้อยเกินไป เงินที่จะสร้างก็มากเกินไป บวกกับความกดดัน เช่นเดียวกับการสร้างน้ำพุร้อน หอคอยกระจก ตึกระฟ้าแบบโกธิก วัดอียิปต์ และพื้น Bauhaus ที่ลอยขึ้นไปในอากาศ หากมีสิ่งใด ภายในของพวกมันก็จะยิ่งกลายเป็นคริสตัลที่แปลกประหลาดยิ่งกว่าที่เกิดขึ้นเมื่อความดันเปลี่ยนเข้าด้านใน ขึ้นลิฟต์ส่วนตัวไปยังที่พักของ Park Avenue ประตูสามารถเปิดไปยังห้องนั่งเล่นในประเทศฝรั่งเศส หรือบ้านพักล่าสัตว์สไตล์อังกฤษ ห้องใต้หลังคาสไตล์มินิมอล หรือห้องสมุด Byzantine เพดานเต็มไปด้วยนักบุญและมรณสักขี ไม่มีตรรกะใดที่สามารถนำทางจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งได้ ไม่มีกฎหมายแบ่งเขตหรือประเพณีทางสถาปัตยกรรมที่เชื่อมโยงพระราชวัง 12 นาฬิกากับศาลเจ้า 24 นาฬิกา เจ้านายของพวกเขาก็เหมือนกับพวกเขา
“ฉันไม่สามารถหางานได้ในเมืองส่วนใหญ่ในสหรัฐอเมริกา” เอลลิสันบอกฉัน “งานนี้ไม่มีอยู่ที่นั่น มันเป็นเรื่องส่วนตัวมาก” นิวยอร์กมีอพาร์ทเมนต์แฟลตและอาคารสูงเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็อาจวางไว้ในอาคารสำคัญหรือฝังอยู่ในแปลงรูปทรงแปลก ๆ บนฐานกระบะทราย การสั่นหรือเกาะบนเสาสูงหนึ่งในสี่ไมล์ หลังจากสี่ศตวรรษของการก่อสร้างและพังทลายลง เกือบทุกบล็อกก็มีโครงสร้างและสไตล์ที่บ้าระห่ำ และทุกยุคสมัยก็มีปัญหา บ้านโคโลเนียลสวยงามมากแต่เปราะบางมาก ไม้ของพวกเขาไม่ได้ผ่านการอบแห้ง ดังนั้นไม้กระดานเดิมจะบิดเบี้ยว เน่าเปื่อย หรือแตกร้าว เปลือกของทาวน์เฮาส์ 1,800 หลังนั้นดีมากแต่ไม่มีอะไรอื่นเลย ผนังของพวกเขาอาจมีความหนาเพียงอิฐเดียว และปูนก็ถูกฝนพัดพาไป อาคารก่อนสงครามเกือบจะกันกระสุนได้ แต่ท่อระบายน้ำเหล็กหล่อของพวกเขาเต็มไปด้วยการกัดกร่อน และท่อทองเหลืองก็เปราะบางและแตกร้าว “ถ้าคุณสร้างบ้านในแคนซัส คุณไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้” เอลลิสันกล่าว
อาคารในช่วงกลางศตวรรษอาจเป็นอาคารที่น่าเชื่อถือที่สุด แต่ควรให้ความสนใจกับอาคารที่สร้างขึ้นหลังปี 1970 การก่อสร้างไม่เสียค่าใช้จ่ายในช่วงทศวรรษที่ 80 พนักงานและสถานที่ทำงานมักได้รับการจัดการโดยมาเฟีย “ถ้าคุณต้องการผ่านการตรวจสอบงาน จะมีคนโทรมาจากโทรศัพท์สาธารณะ และคุณจะเดินลงไปพร้อมซองเงิน 250 ดอลลาร์” เอลลิสันเล่า ตึกใหม่อาจจะแย่เหมือนกัน ในอพาร์ตเมนต์หรูใน Gramercy Park ของ Karl Lagerfeld ผนังด้านนอกมีการรั่วไหลอย่างรุนแรง และบางพื้นมีคลื่นเหมือนมันฝรั่งทอด แต่จากประสบการณ์ของ Ellison ที่แย่ที่สุดคือ Trump Tower ในอพาร์ทเมนต์ที่เขาปรับปรุงใหม่ หน้าต่างก็ส่งเสียงคำรามผ่านมา ไม่มีแถบกันฝน และดูเหมือนว่าวงจรจะต่อเข้าด้วยกันด้วยสายไฟต่อพ่วง เขาบอกฉันว่าพื้นไม่เรียบเกินไป คุณสามารถวางหินอ่อนสักชิ้นแล้วดูมันกลิ้งได้
การเรียนรู้จุดบกพร่องและจุดอ่อนของแต่ละยุคสมัยถือเป็นงานแห่งชีวิต ไม่มีปริญญาเอกในอาคารระดับสูง ช่างไม้ไม่มีริบบิ้นสีน้ำเงิน นี่คือสถานที่ที่ใกล้เคียงที่สุดในสหรัฐอเมริกากับกิลด์ยุคกลาง และการฝึกงานนั้นยาวนานและไม่เป็นทางการ เอลลิสันคาดการณ์ว่าการเป็นช่างไม้ที่ดีจะต้องใช้เวลา 15 ปี และโครงการที่เขากำลังทำอยู่จะใช้เวลาอีก 15 ปี “คนส่วนใหญ่ก็ไม่ชอบมัน มันแปลกเกินไปและยากเกินไป” เขากล่าว ในนิวยอร์ก แม้แต่การรื้อถอนก็เป็นทักษะที่ยอดเยี่ยม ในเมืองส่วนใหญ่ คนงานสามารถใช้ชะแลงและค้อนขนาดใหญ่เพื่อทิ้งซากปรักหักพังลงถังขยะ แต่ในอาคารที่เต็มไปด้วยเจ้าของที่ร่ำรวยและฉลาด เจ้าหน้าที่จะต้องทำการผ่าตัด สิ่งสกปรกหรือเสียงรบกวนอาจทำให้ศาลากลางโทรมา และท่อที่แตกอาจทำให้เดกาส์เสียหายได้ ดังนั้นจึงต้องรื้อผนังออกอย่างระมัดระวัง และชิ้นส่วนต่างๆ จะต้องวางไว้ในภาชนะกลิ้งหรือถังขนาด 55 แกลลอน ฉีดสเปรย์เพื่อไล่ฝุ่น และปิดผนึกด้วยพลาสติก การรื้ออพาร์ทเมนต์เพียงอย่างเดียวอาจใช้เงินถึงหนึ่งในสามของมูลค่า 1 ล้านดอลลาร์สหรัฐ
สหกรณ์และอพาร์ตเมนต์หรูหราหลายแห่งปฏิบัติตาม "กฎฤดูร้อน" โดยอนุญาตให้มีการก่อสร้างระหว่างวันแห่งความทรงจำและวันแรงงานเท่านั้น เมื่อเจ้าของพักอยู่ในทัสคานีหรือแฮมป์ตัน สิ่งนี้ทำให้ความท้าทายด้านลอจิสติกส์ที่ใหญ่หลวงอยู่แล้วรุนแรงขึ้น ไม่มีทางเข้าออก สนามหลังบ้าน หรือพื้นที่โล่งสำหรับวางวัสดุ ทางเท้าแคบ ปล่องบันไดสลัวและแคบ และลิฟต์ก็แน่นไปด้วยคนสามคน มันเหมือนกับการสร้างเรือในขวด เมื่อรถบรรทุกมาถึงพร้อมกับกองผนัง drywall มันก็ติดอยู่ด้านหลังรถบรรทุกที่กำลังขนย้าย ในไม่ช้ารถติด เสียงแตรดังขึ้น และตำรวจกำลังออกตั๋ว จากนั้นเพื่อนบ้านก็ยื่นเรื่องและปิดเว็บไซต์ไป แม้ว่าใบอนุญาตจะเป็นไปตามระเบียบ แต่รหัสอาคารก็เป็นเขาวงกตของการเคลื่อนย้ายทาง อาคาร 2 หลังในย่านฮาร์เล็มตะวันออกเกิดระเบิด ส่งผลให้มีการตรวจสอบก๊าซอย่างเข้มงวดมากขึ้น กำแพงกันดินที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียถล่มลงมาและทำให้นักศึกษาเสียชีวิต ทำให้เกิดมาตรฐานกำแพงด้านนอกใหม่ เด็กน้อยคนหนึ่งตกลงมาจากชั้นที่ห้าสิบสาม นับจากนี้เป็นต้นไป หน้าต่างของอพาร์ตเมนต์ทั้งหมดที่มีเด็กจะไม่สามารถเปิดเกินสี่นิ้วครึ่งได้ “มีคำพูดโบราณว่ารหัสอาคารเขียนด้วยเลือด” เอลลิสันบอกฉัน “มันยังเขียนด้วยตัวอักษรที่น่ารำคาญ” ไม่กี่ปีที่ผ่านมา Cindy Crawford มีปาร์ตี้มากเกินไปและมีสัญญาเสียงรบกวนใหม่เกิดขึ้น
ในขณะที่คนงานต้องฝ่าฟันอุปสรรคที่ผุดขึ้นในเมือง และเมื่อฤดูร้อนใกล้เข้ามา เจ้าของก็กำลังทบทวนแผนการเพื่อเพิ่มความซับซ้อน เมื่อปีที่แล้ว Ellison เสร็จสิ้นโครงการปรับปรุงเพนต์เฮาส์ 72nd Street เป็นเวลา 3 ปี มูลค่า 42 ล้านดอลลาร์สหรัฐ อพาร์ตเมนต์นี้มีหกชั้นและ 20,000 ตารางฟุต ก่อนที่เขาจะสร้างมันเสร็จ เขาต้องออกแบบและสร้างเฟอร์นิเจอร์และอุปกรณ์กลไกสั่งทำมากกว่า 50 รายการ ตั้งแต่ทีวีแบบยืดหดได้เหนือเตาผิงกลางแจ้ง ไปจนถึงประตูกันเด็กที่คล้ายกับการพับกระดาษ บริษัทการค้าอาจใช้เวลาหลายปีในการพัฒนาและทดสอบผลิตภัณฑ์แต่ละรายการ เอลลิสันมีเวลาสองสามสัปดาห์ “เราไม่มีเวลาสร้างต้นแบบ” เขากล่าว “คนเหล่านี้ต้องการเข้าไปในสถานที่แห่งนี้อย่างยิ่ง ฉันก็เลยได้มีโอกาส เราสร้างต้นแบบขึ้นมา แล้วพวกเขาก็ใช้ชีวิตอยู่ในนั้น”
เอลลิสันและคู่หูของเขา Adam Marelli นั่งที่โต๊ะไม้อัดชั่วคราวในทาวน์เฮาส์ ทบทวนกำหนดการของวัน เอลลิสันมักจะทำงานเป็นผู้รับเหมาอิสระและได้รับการว่าจ้างให้สร้างส่วนเฉพาะของโครงการ แต่เขาและ Magneti Marelli เพิ่งร่วมมือกันเพื่อจัดการโครงการปรับปรุงใหม่ทั้งหมด Ellison รับผิดชอบด้านโครงสร้างและการตกแต่งของอาคาร ทั้งผนัง บันได ตู้ กระเบื้อง และงานไม้ ในขณะที่ Marelli รับผิดชอบในการดูแลการดำเนินงานภายใน เช่น ระบบประปา ไฟฟ้า สปริงเกอร์ และการระบายอากาศ Marelli วัย 40 ปี ได้รับการฝึกฝนในฐานะศิลปินดีเด่นจากมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก เขาอุทิศเวลาให้กับการวาดภาพ สถาปัตยกรรม การถ่ายภาพ และการโต้คลื่นในเมืองลาวาเล็ตต์ รัฐนิวเจอร์ซีย์ ด้วยผมหยิกยาวสีน้ำตาลและสไตล์ฮิปๆ ในเมือง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคู่หูที่แปลกประหลาดของเอลลิสันและทีมของเขา ซึ่งเป็นเอลฟ์ในหมู่บูลด็อก แต่เขาหมกมุ่นอยู่กับงานฝีมือพอๆ กับเอลลิสัน ในระหว่างการทำงาน พวกเขาพูดคุยกันอย่างจริงใจระหว่างพิมพ์เขียวและด้านหน้าอาคาร ประมวลกฎหมายนโปเลียน และบ่อน้ำขั้นบันไดของรัฐราชสถาน ขณะเดียวกันก็พูดคุยเกี่ยวกับวัดญี่ปุ่นและสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นของกรีกด้วย “มันเป็นเรื่องของวงรีและจำนวนอตรรกยะ” เอลลิสันกล่าว “นี่คือภาษาของดนตรีและศิลปะ มันก็เหมือนกับชีวิต: ไม่มีอะไรแก้ไขได้ด้วยตัวเอง”
นี่เป็นสัปดาห์แรกที่พวกเขากลับมาที่เกิดเหตุอีกสามเดือนต่อมา ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเอลลิสันคือช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ เมื่อเขาต่อสู้กับเพดานห้องน้ำ และเขาหวังว่าจะทำงานนี้ให้เสร็จก่อนฤดูร้อน จากนั้นทุกอย่างก็จบลงอย่างกะทันหัน เมื่อการระบาดเริ่มต้นขึ้น มีสถานที่ก่อสร้างที่ใช้งานอยู่ 40,000 แห่งในนิวยอร์ก ซึ่งเกือบสองเท่าของจำนวนร้านอาหารในเมือง ในตอนแรก เว็บไซต์เหล่านี้ยังคงเปิดเป็นธุรกิจพื้นฐาน ในบางโครงการที่มีผู้ป่วยยืนยัน เจ้าหน้าที่ไม่มีทางเลือกนอกจากไปทำงานและขึ้นลิฟต์ที่ชั้น 20 ขึ้นไป จนกระทั่งปลายเดือนมีนาคม หลังจากที่คนงานประท้วง ในที่สุดสถานที่ทำงานเกือบ 90% ก็ถูกปิด แม้จะอยู่ในอาคาร คุณก็รู้สึกได้ถึงการขาดหายไป ราวกับว่าไม่มีเสียงรบกวนจากการจราจรในทันที เสียงอาคารที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินเป็นเสียงของเมืองซึ่งเป็นหัวใจของเมือง ตอนนี้มันเป็นความเงียบงัน
Ellison ใช้เวลาช่วงฤดูใบไม้ผลิตามลำพังในสตูดิโอของเขาใน Newburgh ซึ่งอยู่ห่างจากแม่น้ำ Hudson เพียงหนึ่งชั่วโมงหากเดินทางโดยรถยนต์ เขาผลิตชิ้นส่วนสำหรับทาวน์เฮาส์และใส่ใจผู้รับเหมาช่วงอย่างใกล้ชิด บริษัททั้งหมด 33 แห่งวางแผนที่จะเข้าร่วมโครงการนี้ ตั้งแต่ช่างมุงหลังคา ช่างก่ออิฐ ไปจนถึงช่างตีเหล็กและผู้ผลิตคอนกรีต เขาไม่รู้ว่าจะมีคนกลับจากการกักกันกี่คน งานปรับปรุงมักจะล้าหลังเศรษฐกิจไปสองปี เจ้าของได้รับโบนัสคริสต์มาส จ้างสถาปนิกและผู้รับเหมา จากนั้นรอให้แบบเขียนเสร็จ ออกใบอนุญาต และพนักงานก็หมดปัญหา เมื่อถึงเวลาก่อสร้างก็มักจะสายเกินไป แต่ตอนนี้อาคารสำนักงานทั่วแมนฮัตตันว่างเปล่า คณะกรรมการสหกรณ์จึงสั่งห้ามการก่อสร้างใหม่ทั้งหมดในอนาคตอันใกล้นี้ เอลลิสันกล่าวว่า: “พวกเขาไม่ต้องการให้กลุ่มคนงานสกปรกที่ถือโควิดย้ายไปไหนมาไหน”
เมื่อเมืองนี้กลับมาก่อสร้างอีกครั้งในวันที่ 8 มิถุนายน เมืองก็ได้กำหนดขอบเขตและข้อตกลงที่เข้มงวด โดยมีโทษปรับ 5,000 ดอลลาร์ คนงานจะต้องวัดอุณหภูมิร่างกายและตอบแบบสอบถามด้านสุขภาพ สวมหน้ากากอนามัย และรักษาระยะห่าง เนื่องจากรัฐจำกัดสถานที่ก่อสร้างไว้แค่คนงาน 1 คนต่อพื้นที่ 250 ตารางฟุต สถานที่ขนาด 7,000 ตารางฟุตเช่นนี้สามารถรองรับคนได้สูงสุด 28 คนเท่านั้น วันนี้มีสิบเจ็ดคน ลูกเรือบางส่วนยังลังเลที่จะออกจากพื้นที่กักกัน “ช่างไม้ ช่างเหล็กสั่งทำ และช่างไม้วีเนียร์ล้วนอยู่ในค่ายนี้” เอลลิสันกล่าว “พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ดีขึ้นเล็กน้อย พวกเขามีธุรกิจเป็นของตัวเองและเปิดสตูดิโอในคอนเนตทิคัต” เขาเรียกพวกเขาแบบติดตลกว่าพ่อค้าอาวุโส มาเรลลีหัวเราะ: “บรรดาผู้ที่สำเร็จการศึกษาระดับวิทยาลัยในโรงเรียนศิลปะมักจะสร้างพวกเขาขึ้นมาจากกระดาษทิชชู่อ่อน” คนอื่นๆ ออกจากเมืองไปเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน “Iron Man กลับมายังเอกวาดอร์” เอลลิสันกล่าว “เขาบอกว่าจะกลับมาในอีกสองสัปดาห์ แต่เขาอยู่ที่กวายากิล และเขาจะพาภรรยาไปด้วย”
เช่นเดียวกับคนงานหลายคนในเมืองนี้ บ้านของ Ellison และ Marelli เต็มไปด้วยผู้อพยพรุ่นแรก เช่น ช่างประปาชาวรัสเซีย คนงานพื้นชาวฮังการี ช่างไฟฟ้าของกายอานา และช่างแกะสลักหินชาวบังคลาเทศ ประเทศชาติและอุตสาหกรรมมักจะมารวมกัน เมื่อเอลลิสันย้ายไปนิวยอร์กครั้งแรกในปี 1970 ช่างไม้ดูเหมือนเป็นชาวไอริช จากนั้นพวกเขาก็กลับบ้านในช่วงรุ่งเรืองของเสือเซลติก และถูกแทนที่ด้วยคลื่นของชาวเซิร์บ อัลเบเนีย กัวเตมาลา ฮอนดูรัส โคลอมเบีย และเอกวาดอร์ คุณสามารถติดตามความขัดแย้งและการล่มสลายของโลกผ่านผู้คนบนนั่งร้านในนิวยอร์ก บางคนมาที่นี่ด้วยวุฒิขั้นสูงที่ไม่มีประโยชน์ คนอื่นๆ กำลังหลบหนีจากหน่วยมรณะ แก๊งค้ายา หรือการระบาดของโรคก่อนหน้านี้ เช่น อหิวาตกโรค อีโบลา เยื่อหุ้มสมองอักเสบ ไข้เหลือง “หากคุณกำลังมองหาสถานที่ทำงานในช่วงเวลาที่ย่ำแย่ นิวยอร์กไม่ใช่สถานที่ที่แย่” มาเรลลีกล่าว “คุณไม่ได้อยู่บนนั่งร้านไม้ไผ่ คุณจะไม่ถูกทุบตีหรือหลอกลวงโดยประเทศอาชญากร บุคคลเชื้อสายสเปนสามารถรวมเข้ากับลูกเรือชาวเนปาลได้โดยตรง ถ้าตามรอยอิฐได้ก็สามารถทำงานได้ทั้งวัน”
ฤดูใบไม้ผลินี้เป็นข้อยกเว้นที่แย่มาก แต่ไม่ว่าจะฤดูใดก็ตาม การก่อสร้างถือเป็นธุรกิจที่อันตราย แม้จะมีกฎระเบียบของ OSHA และการตรวจสอบความปลอดภัยของพนักงาน 1,000 คนในสหรัฐอเมริกายังคงเสียชีวิตในที่ทำงานทุกปี มากกว่าอุตสาหกรรมอื่นๆ พวกเขาเสียชีวิตด้วยไฟฟ้าช็อตและก๊าซระเบิด ควันพิษ และท่อไอน้ำแตก พวกเขาถูกรถยก เครื่องจักร และฝังอยู่ในเศษซาก พวกมันตกลงมาจากหลังคา คานไอ บันได และเครน อุบัติเหตุส่วนใหญ่ของเอลลิสันเกิดขึ้นขณะขี่จักรยานไปยังที่เกิดเหตุ (อันแรกหักข้อมือและซี่โครงสองซี่ อันที่สองสะโพกหัก อันที่สามหักกรามและฟันสองซี่) แต่มีแผลเป็นหนาที่มือซ้ายจนแทบจะหักมือ เห็นมันแล้วเห็นแขนสามข้างถูกตัดขาดที่ไซต์งาน แม้แต่ Marelli ซึ่งส่วนใหญ่ยืนกรานในเรื่องการบริหารก็เกือบจะตาบอดเมื่อไม่กี่ปีก่อน เมื่อชิ้นส่วนสามชิ้นยิงออกไปเจาะลูกตาขวาของเขา เขายืนอยู่ใกล้กับพนักงานคนหนึ่งที่กำลังตัดตะปูเหล็กด้วยเลื่อย มันเป็นวันศุกร์ เมื่อวันเสาร์ เขาขอให้จักษุแพทย์เอาเศษซากออกและกำจัดสนิมออก วันจันทร์เขาก็กลับไปทำงาน
บ่ายวันหนึ่งของปลายเดือนกรกฎาคม ฉันพบกับเอลลิสันและมาเรลลีบนถนนที่มีต้นไม้เรียงราย ตรงหัวมุมของพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิแทนทางฝั่งตะวันออกตอนบน เรากำลังเยี่ยมชมอพาร์ทเมนต์ที่เอลลิสันทำงานเมื่อ 17 ปีที่แล้ว มีห้องพักสิบห้องในทาวน์เฮาส์ที่สร้างขึ้นในปี 1901 โดยมี James Fantaci ผู้ประกอบการและโปรดิวเซอร์บรอดเวย์เป็นเจ้าของ และ Anna ภรรยาของเขา (พวกเขาขายไปเกือบ 20 ล้านเหรียญสหรัฐในปี 2558) จากถนน ตัวอาคารมีสไตล์ศิลปะที่แข็งแกร่ง มีหน้าจั่วหินปูนและตะแกรงเหล็กดัด แต่เมื่อเราเข้าสู่การตกแต่งภายใน เส้นสายที่ได้รับการปรับปรุงใหม่เริ่มอ่อนลงเป็นสไตล์อาร์ตนูโว โดยมีผนังและงานไม้โค้งงอและพับอยู่รอบตัวเรา เหมือนเดินเข้าไปในดอกบัว ประตูห้องขนาดใหญ่มีรูปร่างเหมือนใบไม้หยิก และมีบันไดวงรีหมุนวนอยู่ด้านหลังประตู เอลลิสันช่วยสร้างทั้งสองสิ่งนี้และทำให้แน่ใจว่าพวกมันเข้ากันกับส่วนโค้งของกันและกัน หิ้งทำจากเชอร์รี่เนื้อแข็งและมีต้นแบบมาจากแบบจำลองที่แกะสลักโดยสถาปนิก Angela Dirks ร้านอาหารมีทางเดินกระจกพร้อมราวบันไดชุบนิกเกิลซึ่งแกะสลักโดยเอลลิสันและการตกแต่งด้วยดอกทิวลิป แม้แต่ห้องเก็บไวน์ก็มีเพดานไม้แพร์โค้ง “นี่คือความสวยที่ใกล้เคียงที่สุดที่ฉันเคยไปมา” เอลลิสันกล่าว
เมื่อหนึ่งศตวรรษก่อน การสร้างบ้านแบบนี้ในปารีสต้องใช้ทักษะพิเศษเป็นพิเศษ วันนี้มันยากขึ้นมาก ไม่ใช่เพียงว่าประเพณีงานฝีมือเหล่านั้นเกือบจะหายไปแล้ว แต่ด้วยวัสดุที่สวยงามที่สุดหลายอย่าง เช่น มะฮอกกานีสเปน ต้นเอล์มคาร์เพเทียน หินอ่อน Thassos สีขาวบริสุทธิ์ ตัวห้องเองได้รับการออกแบบใหม่ กล่องที่เคยได้รับการตกแต่งได้กลายเป็นเครื่องจักรที่ซับซ้อนไปแล้ว พลาสเตอร์เป็นเพียงผ้ากอซบางๆ ซึ่งซ่อนก๊าซ ไฟฟ้า ใยแก้วนำแสงและสายเคเบิลจำนวนมาก อุปกรณ์ตรวจจับควัน เซ็นเซอร์ตรวจจับความเคลื่อนไหว ระบบสเตอริโอและกล้องรักษาความปลอดภัย เราเตอร์ Wi-Fi ระบบควบคุมอุณหภูมิ หม้อแปลง และไฟอัตโนมัติ . และตัวเรือนของสปริงเกอร์ ผลลัพธ์ก็คือบ้านมีความซับซ้อนมากจนอาจต้องใช้พนักงานประจำมาดูแล “ฉันไม่คิดว่าฉันเคยสร้างบ้านสำหรับลูกค้าที่มีสิทธิ์อาศัยอยู่ที่นั่น” เอลลิสันบอกฉัน
การก่อสร้างที่อยู่อาศัยกลายเป็นเรื่องของโรคย้ำคิดย้ำทำ อพาร์ทเมนต์แบบนี้อาจต้องการตัวเลือกมากกว่ากระสวยอวกาศ ตั้งแต่รูปร่างและคราบของบานพับและที่จับแต่ละอันไปจนถึงตำแหน่งของสัญญาณเตือนที่หน้าต่างแต่ละตัว ลูกค้าบางรายประสบกับความเหนื่อยล้าในการตัดสินใจ พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองตัดสินใจเลือกเซ็นเซอร์ระยะไกลตัวอื่นได้ คนอื่นยืนกรานที่จะปรับแต่งทุกอย่าง เป็นเวลานานแล้วที่แผ่นหินแกรนิตที่สามารถมองเห็นได้ทุกที่บนเคาน์เตอร์ครัวได้แพร่กระจายไปยังตู้และเครื่องใช้ต่างๆ เช่น แม่พิมพ์ทางธรณีวิทยา เพื่อที่จะรับน้ำหนักของหินและป้องกันไม่ให้ประตูถูกฉีกขาด Ellison จึงต้องออกแบบฮาร์ดแวร์ทั้งหมดใหม่ ในอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งบนถนน 20th Street ประตูหน้าหนักเกินไป และบานพับเดียวที่สามารถรองรับได้คือใช้ยึดห้องขัง
ขณะที่เราเดินผ่านอพาร์ทเมนต์ เอลลิสันคอยเปิดช่องต่างๆ ที่ซ่อนอยู่ เช่น แผงเข้าถึง กล่องเบรกเกอร์ ลิ้นชักลับ และตู้ยา แต่ละช่องติดตั้งอย่างชาญฉลาดด้วยปูนปลาสเตอร์หรืองานไม้ เขากล่าวว่าส่วนที่ยากที่สุดของงานคือการหาพื้นที่ มีอะไรซับซ้อนเช่นนี้ที่ไหน? บ้านชานเมืองเต็มไปด้วยความว่างเปล่าที่สะดวกสบาย หากตัวจัดการอากาศไม่พอดีกับเพดาน โปรดติดไว้ในห้องใต้หลังคาหรือห้องใต้ดิน แต่อพาร์ทเมนท์ในนิวยอร์กกลับไม่น่าให้อภัยนัก “ห้องใต้หลังคา? ห้องใต้หลังคานี่มันอะไรกัน?” มาเรลลีกล่าวว่า “ ผู้คนในเมืองนี้ต่อสู้กันมานานกว่าครึ่งนิ้ว” สายไฟและท่อยาวหลายร้อยไมล์ถูกวางระหว่างปูนปลาสเตอร์และหมุดบนผนังเหล่านี้ โดยพันกันเหมือนแผงวงจร ค่าความคลาดเคลื่อนไม่แตกต่างไปจากค่าความคลาดเคลื่อนของอุตสาหกรรมเรือยอชท์มากนัก
“มันเหมือนกับการแก้ปัญหาใหญ่” Angela Dex กล่าว “แค่หาวิธีการออกแบบระบบท่อทั้งหมดโดยไม่ต้องรื้อเพดานหรือเอาชิ้นส่วนที่หลุดออกมา มันเป็นเรื่องทรมาน” Dirks วัย 52 ปี ผ่านการฝึกอบรมที่ Columbia University และ Princeton University และเชี่ยวชาญด้านการออกแบบตกแต่งภายในที่อยู่อาศัย เธอกล่าวว่าตลอดอาชีพสถาปนิก 25 ปี เธอมีโครงการขนาดนี้เพียง 4 โครงการเท่านั้นที่สามารถใส่ใจในรายละเอียดได้ ครั้งหนึ่ง ลูกค้าติดตามเธอไปที่เรือสำราญนอกชายฝั่งอลาสกาด้วยซ้ำ เธอบอกว่าวันนั้นมีการติดตั้งราวแขวนผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำ Dirks สามารถอนุมัติสถานที่เหล่านี้ได้หรือไม่?
เจ้าของส่วนใหญ่แทบรอไม่ไหวที่จะรอให้สถาปนิกแก้ข้อพับทั้งหมดในระบบท่อ พวกเขามีการจำนองสองครั้งที่จะดำเนินการจนกว่าการปรับปรุงจะแล้วเสร็จ ปัจจุบัน ต้นทุนต่อตารางฟุตของโครงการของ Ellison แทบไม่ต่ำกว่า 1,500 เหรียญสหรัฐ และบางครั้งก็สูงเป็นสองเท่าด้วยซ้ำ ครัวใหม่เริ่มต้นที่ 150,000; ห้องน้ำหลักวิ่งได้อีก ยิ่งระยะเวลาโครงการนาน ราคาก็มีแนวโน้มจะสูงขึ้น “ฉันไม่เคยเห็นแผนที่สามารถสร้างได้ตามวิธีที่เสนอ” มาเรลลีบอกฉัน “พวกมันไม่สมบูรณ์ ขัดกับฟิสิกส์ หรือมีภาพวาดที่ไม่ได้อธิบายวิธีบรรลุความทะเยอทะยานของพวกเขา” จากนั้นวงจรที่คุ้นเคยก็เริ่มขึ้น เจ้าของตั้งงบประมาณไว้ แต่ข้อกำหนดเกินขีดความสามารถของตน สถาปนิกสัญญาไว้สูงเกินไปและผู้รับเหมาเสนอราคาต่ำเกินไป เพราะพวกเขารู้ว่าแผนดังกล่าวมีแนวคิดค่อนข้างน้อย การก่อสร้างเริ่มขึ้น ตามมาด้วยคำสั่งเปลี่ยนแปลงจำนวนมาก แผนที่ใช้เวลาหนึ่งปีและมีค่าใช้จ่าย 1,000 ดอลลาร์ต่อตารางฟุตของความยาวบอลลูนและแพงกว่า 2 เท่า ทุกคนต่างตำหนิคนอื่นๆ หากลดลงเพียงหนึ่งในสามก็ถือว่าประสบความสำเร็จ
“มันเป็นแค่ระบบที่บ้าคลั่ง” เอลลิสันบอกฉัน “เกมทั้งหมดถูกจัดทำขึ้นเพื่อให้แรงจูงใจของทุกคนขัดแย้งกัน นี่เป็นนิสัยและนิสัยที่ไม่ดี” ตลอดอาชีพการงานของเขา เขาไม่ได้ตัดสินใจเรื่องสำคัญใดๆ เขาเป็นเพียงปืนรับจ้างและทำงานเป็นรายชั่วโมง แต่บางโครงการก็ซับซ้อนเกินไปสำหรับงานทีละน้อย พวกมันเป็นเหมือนเครื่องยนต์ของรถยนต์มากกว่าบ้านเรือน โดยต้องได้รับการออกแบบทีละชั้นจากภายในสู่ภายนอก และส่วนประกอบแต่ละชิ้นจะถูกประกอบเข้ากับชิ้นถัดไปอย่างแม่นยำ เมื่อวางปูนชั้นสุดท้าย ท่อและสายไฟข้างใต้จะต้องเรียบสนิทและตั้งฉากกับความสูงไม่เกิน 16 นิ้วเหนือ 10 ฟุต อย่างไรก็ตาม แต่ละอุตสาหกรรมมีเกณฑ์ความคลาดเคลื่อนที่แตกต่างกัน: เป้าหมายของช่างเหล็กคือต้องแม่นยำถึงครึ่งนิ้ว ความแม่นยำของช่างไม้คือหนึ่งในสี่นิ้ว ความแม่นยำของช่างตัดกระดาษคือหนึ่งในแปดของนิ้ว และความแม่นยำของช่างก่ออิฐคือหนึ่งในแปดของ นิ้ว หนึ่งในสิบหก. งานของเอลลิสันคือทำให้ทุกอย่างอยู่ในหน้าเดียวกัน
เดิร์กส์จำได้ว่าวันหนึ่งเขาเดินเข้ามาหาเขาหลังจากที่เขาถูกนำตัวไปประสานงานโปรเจ็กต์นี้ อพาร์ทเมนท์ถูกรื้อถอนออกจนหมด และเขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์อยู่ในพื้นที่ทรุดโทรมเพียงลำพัง เขาทำการวัด วางเส้นกึ่งกลาง และเห็นภาพอุปกรณ์ทั้งหมด เต้ารับและแผงทั้งหมด เขาวาดภาพด้วยมือหลายร้อยภาพบนกระดาษกราฟ แยกประเด็นปัญหาและอธิบายวิธีแก้ไข วงกบประตูและราวบันได โครงสร้างเหล็กรอบๆ บันได ช่องระบายอากาศที่ซ่อนอยู่หลังคิ้วมงกุฎ และม่านไฟฟ้าที่ซุกอยู่ในช่องหน้าต่าง ล้วนมีส่วนตัดขวางเล็กๆ ทั้งหมดนี้รวมกันอยู่ในแฟ้มห่วงสีดำขนาดใหญ่ “นั่นเป็นสาเหตุที่ใครๆ ก็อยากได้ Mark หรือร่างโคลนของ Mark” Dex บอกฉัน “เอกสารนี้ระบุว่า 'ฉันไม่เพียงแต่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่ยังรวมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในทุกพื้นที่และทุกระเบียบวินัยด้วย'”
ผลของแผนทั้งหมดนี้ชัดเจนมากกว่าที่เห็น ตัวอย่างเช่นในห้องครัวและห้องน้ำผนังและพื้นไม่เด่น แต่อย่างใดก็สมบูรณ์แบบ หลังจากที่คุณจ้องมองพวกเขามาสักระยะหนึ่งแล้ว คุณจึงค้นพบเหตุผล: ทุกแผ่นในทุกแถวเสร็จสมบูรณ์ ไม่มีข้อต่อที่งุ่มง่ามหรือขอบที่ถูกตัดทอน เอลลิสันพิจารณามิติสุดท้ายที่แม่นยำเหล่านี้เมื่อสร้างห้อง ไม่ต้องตัดกระเบื้อง “ตอนที่ฉันเข้ามา ฉันจำได้ว่ามาร์คนั่งอยู่ตรงนั้น” เด็กซ์กล่าว “ฉันถามเขาว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ และเขาก็มองมาที่ฉันแล้วพูดว่า 'ฉันคิดว่าฉันทำเสร็จแล้ว' มันเป็นเพียงเปลือกที่ว่างเปล่า แต่ทั้งหมดอยู่ในใจของมาร์ค”
บ้านของ Ellison ตั้งอยู่ตรงข้ามโรงงานเคมีร้างในใจกลางนิวเบิร์ก สร้างขึ้นในปี 1849 เพื่อเป็นโรงเรียนชายล้วน เป็นกล่องอิฐธรรมดาหันหน้าไปทางริมถนนมีเฉลียงไม้ทรุดโทรมอยู่ด้านหน้า ชั้นล่างเป็นสตูดิโอของ Ellison ที่เด็กๆ เคยเรียนงานโลหะและช่างไม้ ชั้นบนคืออพาร์ตเมนต์ของเขา พื้นที่สูงคล้ายโรงนาที่เต็มไปด้วยกีตาร์ เครื่องขยายเสียง ออร์แกนของแฮมมอนด์ และอุปกรณ์อื่นๆ ของวงดนตรี งานศิลปะที่แม่ของเขายืมไปแขวนไว้บนผนัง โดยส่วนใหญ่เป็นทิวทัศน์อันห่างไกลของแม่น้ำฮัดสัน และภาพวาดสีน้ำบางฉากจากชีวิตซามูไรของเธอ ซึ่งรวมถึงนักรบที่ตัดศีรษะศัตรูของเขาด้วย ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา อาคารแห่งนี้ถูกครอบครองโดยผู้บุกรุกและสุนัขจรจัด ได้รับการตกแต่งใหม่ในปี 2559 ไม่นานก่อนที่เอลลิสันจะย้ายเข้ามา แต่ย่านนี้ยังคงค่อนข้างหยาบ ในช่วงสองปีที่ผ่านมา มีการฆาตกรรมสี่ครั้งในสองช่วงตึก
Ellison มีสถานที่ที่ดีกว่า: ทาวน์เฮาส์ในบรูคลิน; วิลล่าสไตล์วิคตอเรียนขนาดหกห้องนอนที่เขาบูรณะบนเกาะสตาเตน บ้านไร่ริมแม่น้ำฮัดสัน แต่การหย่าร้างพาเขามาที่นี่ ฝั่งสีน้ำเงินของแม่น้ำ ข้ามสะพานกับภรรยาเก่าของเขาในบีคอนระดับไฮเอนด์ การเปลี่ยนแปลงนี้ดูเหมือนจะเหมาะกับเขา เขากำลังเรียนรู้ Lindy Hop เล่นในวงดนตรีซ่องโสเภณี และมีปฏิสัมพันธ์กับศิลปินและช่างก่อสร้างที่เป็นทางเลือกหรือยากจนเกินกว่าจะใช้ชีวิตในนิวยอร์ก ในเดือนมกราคมปีที่แล้ว สถานีดับเพลิงเก่าซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเอลลิสันเพียงไม่กี่ช่วงตึกถูกนำไปขาย หกแสนไม่พบอาหารราคาก็ลดลงเหลือห้าแสนจึงกัดฟัน เขาคิดว่าการปรับปรุงเล็กน้อยนี่อาจเป็นสถานที่ที่ดีในการเกษียณ “ฉันรักนิวเบิร์ก” เขาบอกฉันเมื่อฉันไปที่นั่นเพื่อเยี่ยมเขา “มีคนแปลกหน้าอยู่ทุกที่ มันยังมาไม่ถึง มันกำลังเป็นรูปเป็นร่าง”
เช้าวันหนึ่งหลังอาหารเช้า เราแวะที่ร้านฮาร์ดแวร์เพื่อซื้อใบมีดสำหรับเลื่อยโต๊ะของเขา Ellison ชอบทำให้เครื่องมือของเขาเรียบง่ายและใช้งานได้หลากหลาย สตูดิโอของเขามีสไตล์สตีมพังค์ เกือบจะแต่ไม่เหมือนกับสตูดิโอในยุค 1840 เสียทีเดียว และชีวิตทางสังคมของเขาก็มีพลังผสมผสานที่คล้ายคลึงกัน “หลังจากผ่านไปหลายปี ฉันสามารถพูดได้ 17 ภาษา” เขาบอกฉัน “ฉันเป็นมิลเลอร์ ฉันคือเพื่อนแก้ว ฉันคือมนุษย์หิน ฉันเป็นวิศวกร ความงดงามของสิ่งนี้คือคุณต้องขุดหลุมในดินก่อน แล้วจึงขัดทองเหลืองชิ้นสุดท้ายด้วยกระดาษทรายหกพันกรวด สำหรับฉันทุกอย่างเจ๋งมาก”
เมื่อเป็นเด็กที่เติบโตขึ้นมาในพิตส์เบิร์กในช่วงกลางทศวรรษ 1960 เขาเข้าเรียนหลักสูตรการแปลงโค้ดอย่างลึกซึ้ง มันเป็นยุคเมืองเหล็ก และโรงงานต่างๆ เต็มไปด้วยชาวกรีก ชาวอิตาลี ชาวสกอต ไอริช เยอรมัน ยุโรปตะวันออก และคนผิวดำตอนใต้ ซึ่งเคลื่อนตัวไปทางเหนือในช่วงการอพยพครั้งใหญ่ พวกเขาทำงานร่วมกันในเตาหลอมแบบเปิดและแบบระเบิด จากนั้นมุ่งหน้าไปยังแอ่งน้ำของตัวเองในคืนวันศุกร์ มันเป็นเมืองที่สกปรกและเปลือยเปล่า และมีปลาจำนวนมากลอยอยู่ในท้องของแม่น้ำ Monongahela และเอลลิสันคิดว่านี่คือสิ่งที่ปลาทำ “กลิ่นเขม่า ไอน้ำ และน้ำมัน นั่นคือกลิ่นในวัยเด็กของฉัน” เขาบอกฉัน “คุณสามารถขับรถไปที่แม่น้ำตอนกลางคืนได้ ซึ่งมีโรงงานเหล็กเพียงไม่กี่ไมล์ที่ไม่เคยหยุดดำเนินการ พวกมันเรืองแสงและพ่นประกายไฟและควันขึ้นไปในอากาศ สัตว์ประหลาดตัวใหญ่เหล่านี้กำลังกลืนกินทุกคน พวกเขาแค่ไม่รู้”
บ้านของเขาตั้งอยู่กลางระเบียงเมืองทั้งสองด้าน บนเส้นสีแดงระหว่างชุมชนขาวดำ ขึ้นและลง พ่อของเขาเป็นนักสังคมวิทยาและอดีตศิษยาภิบาล ตอนที่ไรน์โฮลด์ นีบูร์อยู่ที่นั่น เขาศึกษาที่วิทยาลัยศาสนศาสตร์ยูไนเต็ด แม่ของเขาไปโรงเรียนแพทย์และได้รับการฝึกเป็นนักประสาทวิทยาในเด็กขณะเลี้ยงลูกสี่คน มาร์คอายุน้อยที่สุดเป็นอันดับสอง ในตอนเช้า เขาไปโรงเรียนทดลองที่เปิดโดยมหาวิทยาลัยพิตต์สเบิร์ก ซึ่งมีห้องเรียนแบบแยกส่วนและครูสอนฮิปปี้ ในช่วงบ่าย เขาและเด็กๆ มากมายขี่จักรยานเล่นกล้วย เหยียบล้อ กระโดดลงข้างถนน และเดินผ่านพื้นที่เปิดโล่งและพุ่มไม้ ราวกับฝูงแมลงวันกัด เขาจะถูกปล้นหรือโยนเข้าไปในรั้วเป็นครั้งคราว ยังไงก็ยังเป็นสวรรค์
เมื่อเรากลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของเขาจากร้านฮาร์ดแวร์ เขาเปิดเพลงที่เขาแต่งให้ฉันฟังหลังจากไปเที่ยวย่านเก่าครั้งล่าสุด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ที่นั่นในรอบเกือบห้าสิบปี การร้องเพลงของ Ellison เป็นสิ่งดั้งเดิมและงุ่มง่าม แต่คำพูดของเขาสามารถผ่อนคลายและอ่อนโยนได้ “คนเราต้องใช้เวลาสิบแปดปีในการเติบโต / อีกสองสามปีกว่าจะทำให้เขาดูดี” เขาร้องเพลง “ให้เมืองพัฒนาไปเป็นร้อยปี / ทำลายมันภายในวันเดียว / ครั้งสุดท้ายที่ฉันออกจากพิตส์เบิร์ก / พวกเขาสร้างเมืองที่เมืองนั้นเคยเป็น / คนอื่นอาจหาทางกลับมาได้ / แต่ไม่ใช่ฉัน”
ตอนที่เขาอายุสิบขวบ แม่ของเขาอาศัยอยู่ที่ออลบานี ซึ่งเป็นเมืองเดียวกับที่พิตต์สเบิร์ก เอลลิสันใช้เวลาสี่ปีในโรงเรียนในท้องถิ่น “โดยพื้นฐานแล้วเพื่อทำให้คนโง่เก่งขึ้น” จากนั้นเขาก็ประสบกับความเจ็บปวดอีกแบบหนึ่งที่โรงเรียนมัธยมปลายของวิทยาลัยฟิลลิปส์ ในเมืองแอนโดเวอร์ รัฐแมสซาชูเซตส์ ในสังคม ที่นี่เป็นสถานที่ฝึกซ้อมสำหรับสุภาพบุรุษชาวอเมริกัน จอห์น เอฟ. เคนเนดี้ (จูเนียร์) อยู่ที่นั่นในตอนนั้น ในทางสติปัญญานั้นเข้มงวดแต่ก็ถูกปกปิดเช่นกัน เอลลิสันเป็นนักคิดที่ลงมือปฏิบัติมาโดยตลอด เขาสามารถใช้เวลาสองสามชั่วโมงเพื่อสรุปอิทธิพลของแม่เหล็กโลกที่มีต่อรูปแบบการบินของนก แต่สูตรบริสุทธิ์แทบจะไม่เกิดปัญหา “เห็นได้ชัดว่าฉันไม่อยู่ที่นี่” เขากล่าว
เขาเรียนรู้วิธีพูดคุยกับคนรวย นี่เป็นทักษะที่มีประโยชน์ และแม้ว่าเขาจะลางานระหว่างทำงานล้างจานให้กับ Howard Johnson, คนปลูกต้นไม้ในจอร์เจีย, เจ้าหน้าที่สวนสัตว์แอริโซนา และช่างไม้ฝึกหัดของบอสตัน แต่เขาก็สามารถก้าวเข้าสู่ปีสุดท้ายได้ อย่างไรก็ตาม เขาสำเร็จการศึกษาเพียงหนึ่งชั่วโมงเครดิต ไม่ว่าในกรณีใด เมื่อมหาวิทยาลัยโคลัมเบียยอมรับเขา เขาก็ลาออกหลังจากผ่านไปหกสัปดาห์ โดยตระหนักว่ายิ่งกว่านั้นอีก เขาพบอพาร์ตเมนต์ราคาถูกในฮาร์เล็ม ติดป้ายเลียนแบบ ให้โอกาสในการสร้างห้องใต้หลังคาและตู้หนังสือ และหางานพาร์ทไทม์เพื่อทดแทนตำแหน่งที่ว่าง เมื่อเพื่อนร่วมชั้นของเขากลายเป็นทนายความ นายหน้า และผู้ค้ากองทุนป้องกันความเสี่ยง ซึ่งเป็นลูกค้าในอนาคตของเขา เขาขนถ่ายรถบรรทุก ศึกษาแบนโจ ทำงานในร้านเย็บเล่มหนังสือ ตักไอศกรีม และค่อยๆ เชี่ยวชาญการทำธุรกรรม เส้นตรงนั้นง่าย แต่เส้นโค้งนั้นยาก
เอลลิสันทำงานด้านนี้มาเป็นเวลานาน ดังนั้นทักษะของงานนี้จึงเป็นลักษณะที่สองของเขา พวกเขาสามารถทำให้ความสามารถของเขาดูแปลกและถึงขั้นประมาทได้ วันหนึ่ง ฉันเห็นตัวอย่างที่ดีในนิวเบิร์ก เมื่อเขาสร้างบันไดสำหรับทาวน์เฮาส์ บันไดเป็นโครงการอันเป็นเอกลักษณ์ของเอลลิสัน เป็นโครงสร้างที่ซับซ้อนที่สุดในบ้านส่วนใหญ่ ต้องยืนอย่างอิสระและเคลื่อนย้ายไปในอวกาศได้ แม้แต่ข้อผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจทำให้เกิดภัยพิบัติสะสมได้ หากแต่ละขั้นต่ำเกินไปเป็นเวลา 30 วินาที บันไดอาจต่ำกว่าแท่นบนสุด 3 นิ้ว “บันไดผิดก็ผิดอย่างเห็นได้ชัด” มาเรลลีกล่าว
อย่างไรก็ตาม บันไดยังออกแบบมาเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คนมาที่ตัวเองอีกด้วย ในคฤหาสน์อย่าง Breakers บ้านพักฤดูร้อนของคู่รัก Vanderbilt ในนิวพอร์ตสร้างขึ้นในปี 1895 และบันไดก็เหมือนม่าน ทันทีที่แขกมาถึง สายตาของพวกเขาก็ขยับจากห้องโถงไปยังนายหญิงผู้มีเสน่ห์ในชุดคลุมบนราวบันได ขั้นบันไดจงใจให้สูงขึ้นต่ำหกนิ้วแทนที่จะเป็นเจ็ดนิ้วครึ่งตามปกติ เพื่อให้เธอเลื่อนลงมาโดยไม่มีแรงโน้มถ่วงเพื่อเข้าร่วมปาร์ตี้ได้ดีขึ้น
สถาปนิก Santiago Calatrava เคยกล่าวถึงบันไดที่ Ellison สร้างขึ้นสำหรับเขาว่าเป็นผลงานชิ้นเอก อันนี้ไม่เป็นไปตามมาตรฐานนั้น—เอลลิสันเชื่อมั่นตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องได้รับการออกแบบใหม่ ภาพวาดกำหนดให้แต่ละขั้นตอนทำจากเหล็กเจาะรูชิ้นเดียวและดัดให้เป็นขั้นบันได แต่ความหนาของเหล็กน้อยกว่าหนึ่งในแปดนิ้ว และเกือบครึ่งหนึ่งของนั้นเป็นรู เอลลิสันคำนวณว่าถ้ามีคนเดินขึ้นบันไดพร้อมกันหลายคน มันจะโค้งงอเหมือนใบเลื่อย ที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น เหล็กจะทำให้เกิดการแตกหักของความเครียดและขอบหยักตามการเจาะ “โดยพื้นฐานแล้วมันจะกลายเป็นเครื่องขูดชีสของมนุษย์” เขากล่าว นั่นเป็นกรณีที่ดีที่สุด หากเจ้าของคนต่อไปตัดสินใจย้ายแกรนด์เปียโนไปที่ชั้นบนสุด โครงสร้างทั้งหมดอาจพังทลายลง
เอลลิสันกล่าวว่า: "ผู้คนจ่ายเงินให้ฉันเป็นจำนวนมากเพื่อให้ฉันเข้าใจเรื่องนี้" แต่ทางเลือกอื่นนั้นไม่ง่ายอย่างนั้น เหล็กขนาดหนึ่งในสี่นิ้วนั้นแข็งแรงเพียงพอ แต่เมื่อเขางอ โลหะก็ยังคงฉีกขาด เอลลิสันจึงก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง เขาเป่าเหล็กด้วยเครื่องเป่าลมจนกลายเป็นสีส้มเข้ม จากนั้นปล่อยให้เย็นลงอย่างช้าๆ เทคนิคนี้เรียกว่าการหลอม เป็นการจัดเรียงอะตอมใหม่และคลายพันธะ ทำให้โลหะมีความเหนียวมากขึ้น เมื่อเขาดัดเหล็กอีกครั้งก็ไม่มีน้ำตา
Stringers ถามคำถามประเภทต่างๆ เหล่านี้เป็นแผ่นไม้วางเรียงกันพร้อมบันได ในภาพวาดทำจากไม้ป็อปลาร์และบิดเป็นเกลียวเหมือนริบบิ้นไร้รอยต่อจากพื้นถึงพื้น แต่จะตัดแผ่นคอนกรีตให้เป็นโค้งได้อย่างไร? เราเตอร์และอุปกรณ์ติดตั้งสามารถทำงานนี้ได้สำเร็จ แต่ใช้เวลานาน เครื่องจำลองที่ควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์สามารถทำงานได้ แต่เครื่องจำลองใหม่จะมีราคาสามพันเหรียญสหรัฐ Ellison ตัดสินใจใช้เลื่อยโต๊ะ แต่มีปัญหาคือเลื่อยโต๊ะไม่สามารถตัดส่วนโค้งได้ ใบมีดหมุนแบบแบนได้รับการออกแบบมาให้หั่นลงบนกระดานโดยตรง สามารถเอียงไปทางซ้ายหรือขวาเพื่อตัดเป็นมุมได้ แต่ไม่มีอะไรเพิ่มเติม
“นี่เป็นหนึ่งใน 'อย่าลองทำที่บ้านนะเด็กๆ!' สิ่ง” เขากล่าว เขายืนอยู่ข้างโต๊ะเลื่อยและแสดงให้เพื่อนบ้านและอดีตเด็กฝึกงานของเขา เคน บูเดลแมน เห็นวิธีทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ บัดแมนอายุ 41 ปี ช่างโลหะมืออาชีพชาวอังกฤษ ชายผมบลอนด์ในชุดมวย มารยาทหลวมๆ ท่าทางสปอร์ต หลังจากเผาหลุมที่เท้าของเขาด้วยลูกบอลอะลูมิเนียมหลอมเหลว เขาก็ออกจากงานคัดเลือกนักแสดงใน Rock Tavern ที่อยู่ใกล้ๆ และออกแบบงานไม้เพื่อทักษะที่ปลอดภัยยิ่งขึ้น เอลลิสันไม่แน่ใจนัก พ่อของเขาเองโดนเลื่อยไฟฟ้าหักหกนิ้วถึงสามครั้งสองครั้ง “ผู้คนจำนวนมากจะถือว่าครั้งแรกเป็นบทเรียน” เขากล่าว
Ellison อธิบายว่าเคล็ดลับในการตัดส่วนโค้งด้วยเลื่อยโต๊ะคือการใช้เลื่อยที่ผิด เขาคว้าแผ่นไม้ป็อปลาร์จากกองบนม้านั่ง เขาไม่ได้วางไว้หน้าฟันเลื่อยเหมือนช่างไม้ส่วนใหญ่ แต่วางไว้ข้างฟันเลื่อย จากนั้น เมื่อมองไปที่บูเดลแมนที่สับสน เขาปล่อยให้ใบมีดวงกลมหมุน จากนั้นจึงดันกระดานไปด้านข้างอย่างใจเย็น หลังจากนั้นไม่กี่วินาที รูปร่างพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเรียบๆ ก็ถูกแกะสลักไว้บนกระดาน
ตอนนี้เอลลิสันอยู่ในร่อง ผลักไม้กระดานผ่านเลื่อยครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่โฟกัสและเคลื่อนตัวต่อไป ใบมีดหมุนห่างจากมือของเขาไม่กี่นิ้ว ในที่ทำงาน เขาเล่าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ คำบรรยายและคำอธิบายของ Budelman อย่างต่อเนื่อง เขาบอกฉันว่างานไม้โปรดของเอลลิสันคือวิธีที่มันควบคุมความฉลาดของร่างกาย เมื่อตอนเป็นเด็กดูทีม Pirates ที่สนามกีฬา Three Rivers ครั้งหนึ่งเขาเคยประหลาดใจที่ Roberto Clemente รู้ว่าจะโยนบอลไปที่ไหน ดูเหมือนว่าเขาจะคำนวณส่วนโค้งและความเร่งที่แม่นยำทันทีที่มันออกจากไม้ตี ไม่ได้มีการวิเคราะห์เฉพาะเจาะจงมากนักเนื่องจากเป็นความจำของกล้ามเนื้อ “ร่างกายของคุณเท่านั้นที่รู้ว่าต้องทำอย่างไร” เขากล่าว “มันเข้าใจน้ำหนัก คันโยก และพื้นที่ในแบบที่สมองของคุณต้องการเพื่อค้นหาตลอดไป” เช่นเดียวกับการบอกเอลลิสันว่าจะวางสิ่วไว้ที่ใด หรือต้องตัดไม้อีกมิลลิเมตรหรือไม่ “ผมรู้จักช่างไม้คนนี้ชื่อสตีฟ อัลเลน” เขากล่าว “วันหนึ่งเขาหันมาหาฉันแล้วพูดว่า 'ฉันไม่เข้าใจ' เมื่อผมทำงานนี้ผมต้องมีสมาธิและคุณก็พูดเรื่องไร้สาระตลอดทั้งวัน ความลับคือฉันไม่คิดอย่างนั้น ฉันคิดวิธีบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วฉันก็คิดเรื่องนี้เสร็จแล้ว ฉันไม่รบกวนสมองของฉันอีกต่อไป”
เขายอมรับว่านี่เป็นวิธีโง่ๆ ในการสร้างบันได และเขาวางแผนที่จะไม่ทำแบบนั้นอีก “ฉันไม่อยากถูกเรียกว่าคนบันไดมีรูพรุน” แต่ถ้าทำได้ดีก็จะมีธาตุเวทย์มนตร์ที่เขาชอบ คานและขั้นบันไดจะทาสีขาวโดยไม่มีตะเข็บหรือสกรูที่มองเห็นได้ ที่วางแขนจะเป็นไม้โอ๊คทาน้ำมัน เมื่อดวงอาทิตย์ส่องผ่านช่องแสงเหนือบันได มันจะยิงเข็มแสงผ่านรูในบันได บันไดดูเหมือนจะไม่มีสาระสำคัญในพื้นที่ “นี่ไม่ใช่บ้านที่คุณควรเทเปรี้ยว” เอลลิสันกล่าว “ทุกคนกำลังเดิมพันว่าสุนัขของเจ้าของจะเหยียบมันหรือไม่ เพราะสุนัขฉลาดกว่าคน”
ถ้าเอลลิสันทำโปรเจ็กต์อื่นก่อนเกษียณได้ก็อาจจะเป็นเพนท์เฮาส์ที่เราไปมาเมื่อเดือนตุลาคม ที่นี่เป็นหนึ่งในพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ไม่มีผู้อ้างสิทธิ์แห่งสุดท้ายในนิวยอร์ก และเป็นหนึ่งในพื้นที่แรกสุด: ชั้นบนสุดของอาคาร Woolworth เมื่อเปิดทำการในปี 1913 Woolworth กลายเป็นตึกระฟ้าที่สูงที่สุดในโลก มันอาจจะยังคงสวยงามที่สุด ออกแบบโดยสถาปนิก Cass Gilbert ตัวอาคารถูกปกคลุมด้วยดินเผาสีขาวเคลือบ ตกแต่งด้วยซุ้มโค้งแบบนีโอโกธิคและการตกแต่งหน้าต่าง โดยมีความสูงเกือบ 800 ฟุตเหนือแมนฮัตตันตอนล่าง พื้นที่ที่เราไปเยี่ยมชมนั้นครอบคลุมห้าชั้นแรก ตั้งแต่ระเบียงเหนือจุดทรุดโทรมสุดท้ายของอาคารไปจนถึงหอดูดาวบนยอดแหลม นักพัฒนา Alchemy Properties เรียกมันว่า Pinnacle
เอลลิสันได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วจากเดวิด ฮอร์เซน David Horsen เป็นสถาปนิกที่เขาร่วมงานด้วยบ่อยครั้ง หลังจากที่การออกแบบอื่นๆ ของ Thierry Despont ไม่สามารถดึงดูดผู้ซื้อได้ Hotson ก็ได้รับการว่าจ้างให้พัฒนาแผนและแบบจำลอง 3 มิติสำหรับ Pinnacle สำหรับ Hotson ปัญหาก็ชัดเจน Despont เคยจินตนาการถึงทาวน์เฮาส์บนท้องฟ้าที่มีพื้นปาร์เกต์ โคมไฟระย้า และห้องสมุดกรุไม้ ห้องพักสวยงามแต่ซ้ำซากจำเจ สามารถอยู่ในอาคารใดก็ได้ ไม่ใช่ยอดตึกระฟ้าสูง 100 ฟุตอันตระการตาแห่งนี้ ฮอทสันจึงระเบิดพวกเขา ในภาพวาดของเขา แต่ละชั้นจะนำไปสู่ชั้นถัดไป โดยวนขึ้นไปตามบันไดที่ตระการตายิ่งขึ้น “มันน่าจะทำให้หายใจไม่ออกทุกครั้งที่ขึ้นไปทุกชั้น” Hotson บอกฉัน “เมื่อคุณกลับไปที่บรอดเวย์ คุณจะไม่เข้าใจสิ่งที่คุณเพิ่งเห็นด้วยซ้ำ”
Hotson วัย 61 ปีมีรูปร่างผอมเพรียวพอๆ กับพื้นที่ที่เขาออกแบบ และเขามักจะสวมเสื้อผ้าสีเดียวแบบเดียวกัน เช่น ผมขาว เสื้อเชิ้ตสีเทา กางเกงสีเทา และรองเท้าสีดำ ตอนที่เขาแสดงที่ Pinnacle กับเอลลิสันและฉัน ดูเหมือนว่าเขายังคงทึ่งกับความเป็นไปได้ของมัน เหมือนเช่นผู้ควบคุมวงแชมเบอร์มิวสิคที่ชนะรางวัลจาก New York Philharmonic ลิฟต์พาเราไปที่ห้องโถงส่วนตัวบนชั้นที่ 50 จากนั้นบันไดก็พาเราไปที่ห้องใหญ่ ในอาคารสมัยใหม่ส่วนใหญ่ ส่วนหลักของลิฟต์และบันไดจะขยายไปถึงด้านบนและครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ แต่ห้องนี้เปิดเต็มที่ เพดานสูงสองชั้น สามารถมองเห็นวิวโค้งของเมืองได้จากหน้าต่าง คุณสามารถเห็น Palisades และ Throgs Neck Bridge ทางเหนือ Sandy Hook ทางทิศใต้ และชายฝั่ง Galilee รัฐนิวเจอร์ซีย์ มันเป็นเพียงพื้นที่สีขาวสว่างไสวที่มีคานเหล็กหลายเส้นไขว้กัน แต่ก็ยังน่าทึ่งอยู่
ไปทางทิศตะวันออกด้านล่าง เราจะเห็นหลังคากระเบื้องสีเขียวของโครงการก่อนหน้าของ Hotson และ Ellison มันถูกเรียกว่า House of the Sky และเป็นเพนต์เฮาส์สี่ชั้นบนอาคารสูงสไตล์โรมาเนสก์ที่สร้างขึ้นสำหรับผู้เผยแพร่ศาสนาในปี 1895 มีเทวดาตัวใหญ่ยืนเฝ้าอยู่ทุกมุม ภายในปี 2550 พื้นที่นี้ถูกขายในราคา 6.5 ล้านดอลลาร์ ซึ่งเป็นสถิติในย่านการเงินในขณะนั้น พื้นที่ดังกล่าวว่างเปล่ามานานหลายทศวรรษ แทบไม่มีท่อประปาหรือไฟฟ้า มีเพียงฉากที่เหลือที่ถ่ายทำสำหรับ “Inside Man” ของสไปค์ ลี และ “Synecdoche in New York” ของชาร์ลี คอฟแมน อพาร์ทเมนท์ที่ออกแบบโดย Hotson นั้นเป็นทั้งคอกเด็กเล่นสำหรับผู้ใหญ่และประติมากรรมอันสูงส่งที่ตระการตา ซึ่งเหมาะสำหรับการอบอุ่นร่างกายสำหรับ Pinnacle ในปี 2558 การออกแบบตกแต่งภายในได้รับการจัดอันดับให้เป็นอพาร์ตเมนต์ที่ดีที่สุดแห่งทศวรรษ
Sky House ไม่ใช่กองกล่องแต่อย่างใด มันเต็มไปด้วยพื้นที่แห่งการแบ่งและการหักเหของแสง ราวกับว่าคุณกำลังเดินอยู่ในเพชร “เดวิด ร้องเพลงมรณะแบบสี่เหลี่ยมผืนผ้าในแบบที่น่ารำคาญของเยล” เอลลิสันบอกฉัน อย่างไรก็ตาม อพาร์ทเมนท์ไม่ได้รู้สึกมีชีวิตชีวาเท่าที่ควร แต่เต็มไปด้วยมุขตลกและเรื่องเซอร์ไพรส์เล็กๆ น้อยๆ พื้นสีขาวเปิดทางให้กับแผงกระจกตรงนี้และตรงนั้น ทำให้คุณลอยขึ้นไปในอากาศได้ คานเหล็กรองรับเพดานห้องนั่งเล่นก็เป็นเสาปีนเขาพร้อมเข็มขัดนิรภัยเช่นกัน และแขกสามารถลงมาตามเชือกได้ มีอุโมงค์ซ่อนอยู่หลังผนังห้องนอนใหญ่และห้องน้ำ เพื่อให้แมวของเจ้าของสามารถคลานไปรอบๆ และยื่นหัวออกจากช่องเล็กๆ ได้ ทั้งสี่ชั้นเชื่อมต่อกันด้วยรางสไลด์ขนาดใหญ่ที่ทำจากสแตนเลสขัดเงาของเยอรมัน ที่ด้านบนมีผ้าห่มแคชเมียร์เพื่อให้มั่นใจในการขับขี่ที่รวดเร็วและไร้การเสียดสี