เครื่องลอกพื้นอุตสาหกรรม

มาร์ก เอลลิสันยืนอยู่บนพื้นไม้อัดดิบ มองดูบ้านทาวน์เฮาส์สมัยศตวรรษที่ 19 ที่ถูกทำลายหลังนี้ เหนือขึ้นไปมีคาน คานไม้ และสายไฟที่ไขว้กันในแสงสลัวเหมือนใยแมงมุม เขาไม่แน่ใจว่าจะสร้างสิ่งนี้อย่างไร ตามแบบแปลนของสถาปนิก ห้องนี้จะกลายเป็นห้องน้ำหลัก ซึ่งเป็นรังไหมปูนโค้งที่ส่องแสงระยิบระยับด้วยแสงแบบรูเข็ม แต่เพดานดูไม่สมเหตุสมผลเลย ครึ่งหนึ่งเป็นหลังคาโค้งแบบถัง เหมือนกับภายในอาสนวิหารโรมัน อีกครึ่งหนึ่งเป็นหลังคาโค้งแบบขาหนีบ เหมือนกับส่วนกลางของอาสนวิหาร บนกระดาษ โค้งมนของโดมหนึ่งไหลลื่นไปสู่โค้งรูปวงรีของโดมอีกโดมหนึ่ง แต่การปล่อยให้พวกเขาทำแบบสามมิติเป็นฝันร้าย “ฉันแสดงภาพวาดให้มือเบสในวงดู” เอลลิสันกล่าว “เขาเป็นนักฟิสิกส์ ฉันจึงถามเขาว่า ‘คุณช่วยแคลคูลัสสำหรับสิ่งนี้ได้ไหม’ เขาตอบว่าไม่”
เส้นตรงนั้นง่าย แต่เส้นโค้งนั้นยาก เอลลิสันกล่าวว่าบ้านส่วนใหญ่เป็นเพียงการรวบรวมกล่อง เราวางกล่องเหล่านี้ไว้ข้างๆ กันหรือวางซ้อนกันเหมือนเด็กๆ ที่เล่นกับบล็อกตัวต่อ เพิ่มหลังคารูปสามเหลี่ยมเข้าไปก็เสร็จเรียบร้อย เมื่ออาคารยังคงสร้างด้วยมือ กระบวนการนี้จะทำให้เกิดเส้นโค้งเป็นครั้งคราว เช่น อิกลู กระท่อมดิน กระท่อม เต็นท์ทรงกลม และสถาปนิกก็มักจะได้รับความโปรดปรานจากซุ้มโค้งและโดม แต่การผลิตจำนวนมากของรูปทรงแบนนั้นมีราคาถูกกว่า และโรงเลื่อยและโรงงานแต่ละแห่งก็ผลิตรูปทรงเหล่านี้ในขนาดที่เท่ากัน ได้แก่ อิฐ แผ่นไม้ แผ่นยิปซัม กระเบื้องเซรามิก เอลลิสันกล่าวว่านี่คือความกดขี่แบบตั้งฉาก
“ผมก็คำนวณไม่ได้เหมือนกัน” เขากล่าวเสริมพร้อมยักไหล่ “แต่ผมสร้างมันได้” เอลลิสันเป็นช่างไม้—บางคนบอกว่าเขาเป็นช่างไม้ที่ดีที่สุดในนิวยอร์ก แม้ว่าจะแทบไม่ได้รวมอยู่ด้วยก็ตาม ขึ้นอยู่กับงาน เอลลิสันยังเป็นช่างเชื่อม ช่างปั้น ช่างรับเหมา ช่างไม้ นักประดิษฐ์ และนักออกแบบอุตสาหกรรม เขาเป็นช่างไม้ เช่นเดียวกับฟิลิปโป บรูเนลเลสกี สถาปนิกของโดมแห่งอาสนวิหารฟลอเรนซ์ที่เป็นวิศวกร เขาคือคนที่ได้รับการว่าจ้างให้สร้างสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ที่ชั้นล่างของเรา คนงานกำลังขนไม้อัดขึ้นบันไดชั่วคราว โดยเลี่ยงกระเบื้องที่ยังไม่เสร็จที่ทางเข้า ท่อและสายไฟเข้ามาที่นี่ที่ชั้นสาม คดเคี้ยวใต้คานและบนพื้น ขณะที่ส่วนหนึ่งของบันไดถูกยกขึ้นผ่านหน้าต่างที่ชั้นสี่ ทีมงานโลหะกำลังเชื่อมโลหะเข้าที่และพ่นประกายไฟยาวฟุตขึ้นไปในอากาศ ที่ชั้นห้า ใต้เพดานที่สูงตระหง่านของสตูดิโอสกายไลท์ คานเหล็กเปลือยบางส่วนกำลังถูกทาสี ในขณะที่ช่างไม้กำลังสร้างฉากกั้นบนหลังคา และช่างก่อหินรีบผ่านไปบนนั่งร้านด้านนอกเพื่อซ่อมแซมผนังอิฐและหินสีน้ำตาลภายนอก นี่คือความยุ่งเหยิงธรรมดาๆ ในไซต์ก่อสร้าง สิ่งที่ดูเหมือนสุ่มนั้น แท้จริงแล้วเป็นการออกแบบท่าเต้นที่ซับซ้อนซึ่งประกอบด้วยคนงานที่มีทักษะและชิ้นส่วนต่างๆ จัดเตรียมไว้ล่วงหน้าไม่กี่เดือน และตอนนี้ประกอบขึ้นตามลำดับที่กำหนดไว้ สิ่งที่ดูเหมือนการสังหารหมู่คือการผ่าตัดสร้างใหม่ กระดูกและอวัยวะภายในอาคารและระบบไหลเวียนโลหิตเปิดออกเหมือนกับคนไข้บนโต๊ะผ่าตัด เอลลิสันบอกว่าก่อนแผ่นยิปซัมจะขึ้น มักจะเลอะเทอะอยู่เสมอ หลังจากนั้นไม่กี่เดือน ฉันจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาเดินไปที่กลางห้องโถงหลักและยืนนิ่งราวกับก้อนหินในลำธาร คอยควบคุมน้ำโดยไม่ขยับเขยื้อน เอลลิสันอายุ 58 ปีและเป็นช่างไม้มาเกือบ 40 ปีแล้ว เขาเป็นชายร่างใหญ่ ไหล่หนา และร่างเอียง เขามีข้อมือที่แข็งแรงและกรงเล็บที่อวบอิ่ม หัวโล้นและริมฝีปากอวบอิ่มที่ยื่นออกมาจากเคราที่ฉีกขาดของเขา เขามีความสามารถพิเศษในการสร้างไขกระดูกอย่างล้ำลึก และการอ่านก็แข็งแกร่ง ดูเหมือนว่าเขาจะทำมาจากสิ่งที่หนาแน่นกว่าคนอื่น ด้วยเสียงที่แหบห้าวและดวงตาที่เบิกกว้างและตื่นตัว เขาดูเหมือนตัวละครจากเรื่องโทลคีนหรือวากเนอร์: นีเบลุงเกนผู้ชาญฉลาด ผู้สร้างสรรค์สมบัติ เขาชอบเครื่องจักร ไฟ และโลหะมีค่า เขาชอบไม้ ทองเหลือง และหิน เขาซื้อเครื่องผสมซีเมนต์และหมกมุ่นอยู่กับมันมาเป็นเวลาสองปีโดยหยุดไม่ได้ เขาบอกว่าสิ่งที่ดึงดูดให้เขาเข้าร่วมในโครงการคือศักยภาพของเวทมนตร์ ซึ่งคาดไม่ถึง ประกายของอัญมณีนำบริบทของโลกมาให้
“ไม่มีใครเคยจ้างผมให้สร้างสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิม” เขากล่าว “มหาเศรษฐีไม่ต้องการสิ่งเดิมๆ พวกเขาต้องการสิ่งที่ดีกว่าเดิม พวกเขาต้องการสิ่งที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อน สิ่งนี้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของอพาร์ตเมนต์ของพวกเขาและอาจไม่ฉลาดด้วยซ้ำ” บางครั้งสิ่งนี้ก็เกิดขึ้น ถือเป็นปาฏิหาริย์ แต่บ่อยครั้งก็ไม่เกิดขึ้น เอลลิสันได้สร้างบ้านให้กับเดวิด โบวี่ วูดดี้ อัลเลน โรบิน วิลเลียมส์ และคนอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งเขาไม่สามารถระบุชื่อได้ โปรเจ็กต์ที่ถูกที่สุดของเขาใช้งบประมาณราวๆ 5 ล้านเหรียญสหรัฐ แต่โปรเจ็กต์อื่นๆ อาจมีมูลค่าสูงถึง 50 ล้านเหรียญสหรัฐหรือมากกว่านั้น “ถ้าพวกเขาต้องการ Downton Abbey ผมก็จะให้ Downton Abbey แก่พวกเขาได้” เขากล่าว “ถ้าพวกเขาต้องการห้องอาบน้ำแบบโรมัน ผมก็จะสร้างให้ ผมเคยทำสถานที่ที่แย่มากๆ มาบ้าง ผมหมายถึงแย่สุดๆ เลย แต่ผมไม่มีเงินมากพอในเกม ถ้าพวกเขาต้องการ Studio 54 ผมก็จะสร้างให้ แต่จะเป็น Studio 54 ที่ดีที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมา และจะมีการเพิ่ม Studio 56 เข้ามาอีก”
อสังหาริมทรัพย์ระดับไฮเอนด์ของนิวยอร์กมีอยู่จริงในระดับจุลภาคโดยอาศัยคณิตศาสตร์แบบไม่เชิงเส้นที่แปลกประหลาด นิวยอร์กเป็นอิสระจากข้อจำกัดทั่วไป เช่น หอคอยเข็มที่ยกขึ้นเพื่อรองรับมัน แม้แต่ในช่วงวิกฤตการณ์ทางการเงินที่รุนแรงที่สุดในปี 2551 มหาเศรษฐีก็ยังคงสร้างบ้านต่อไป พวกเขาซื้ออสังหาริมทรัพย์ในราคาต่ำและเปลี่ยนให้เป็นบ้านเช่าสุดหรู หรือไม่ก็ปล่อยทิ้งไว้โดยคิดว่าตลาดจะฟื้นตัว หรือซื้อจากจีนหรือซาอุดีอาระเบียโดยไม่มีใครรู้ คิดว่าเมืองนี้ยังคงเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยสำหรับจอดรถหลายล้านคน หรือเพิกเฉยต่อเศรษฐกิจโดยสิ้นเชิง คิดว่าจะไม่เป็นอันตรายต่อพวกเขา ในช่วงไม่กี่เดือนแรกของการระบาดใหญ่ ผู้คนจำนวนมากพูดถึงชาวนิวยอร์กผู้มั่งคั่งที่อพยพออกจากเมือง ตลาดทั้งหมดตกต่ำ แต่ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ตลาดที่อยู่อาศัยระดับหรูเริ่มฟื้นตัว โดยในสัปดาห์สุดท้ายของเดือนกันยายนเพียงสัปดาห์เดียว บ้านอย่างน้อย 21 หลังในแมนฮัตตันถูกขายไปในราคาสูงกว่า 4 ล้านดอลลาร์ “ทุกสิ่งที่เราทำนั้นไม่ฉลาด” เอลลิสันกล่าว “ไม่มีใครจะเพิ่มมูลค่าหรือขายต่อเหมือนที่เราทำกับอพาร์ตเมนต์ ไม่มีใครต้องการมัน พวกเขาแค่ต้องการมันเท่านั้น”
นิวยอร์กอาจเป็นสถานที่ก่อสร้างสถาปัตยกรรมที่ยากที่สุดในโลก พื้นที่ก่อสร้างนั้นเล็กเกินไป เงินที่ใช้ก่อสร้างก็มากเกินไป บวกกับแรงกดดัน เช่นเดียวกับการสร้างน้ำพุร้อน หอคอยกระจก ตึกระฟ้าสไตล์โกธิก วิหารอียิปต์ และพื้นของอาคารแบบ Bauhaus ลอยขึ้นไปในอากาศ ถ้าจะว่ากันจริงๆ แล้ว ภายในอาคารนั้นยิ่งแปลกประหลาดกว่านั้นอีก คริสตัลที่ก่อตัวขึ้นเมื่อแรงกดดันเปลี่ยนมาด้านใน ขึ้นลิฟต์ส่วนตัวไปที่บ้านพัก Park Avenue ประตูสามารถเปิดออกสู่ห้องนั่งเล่นในชนบทของฝรั่งเศสหรือกระท่อมล่าสัตว์แบบอังกฤษ ห้องใต้หลังคาแบบมินิมอล หรือห้องสมุดไบแซนไทน์ได้ เพดานเต็มไปด้วยนักบุญและผู้พลีชีพ ไม่มีตรรกะใดที่จะนำทางจากพื้นที่หนึ่งไปสู่อีกพื้นที่หนึ่งได้ ไม่มีกฎหมายผังเมืองหรือประเพณีสถาปัตยกรรมที่เชื่อมโยงพระราชวังที่ 12 นาฬิกากับศาลเจ้าที่ 24 นาฬิกา เจ้านายของพวกเขาก็เหมือนกับพวกเขา
“ฉันหางานในเมืองส่วนใหญ่ในอเมริกาไม่ได้” เอลลิสันบอกฉัน “ที่นั่นไม่มีงานแบบนี้ มันเป็นเรื่องส่วนตัวมาก” นิวยอร์กมีอพาร์ตเมนต์แบบแฟลตและอาคารสูงเหมือนกัน แต่สิ่งเหล่านี้อาจตั้งอยู่ในอาคารสำคัญหรือในแปลงที่มีรูปร่างแปลกๆ บนฐานทราย สั่นหรือตั้งบนเสาสูงประมาณหนึ่งในสี่ไมล์ หลังจากก่อสร้างและรื้อถอนมาสี่ศตวรรษ แทบทุกบล็อกกลายเป็นผ้าห่มที่มีโครงสร้างและสไตล์ที่แปลกประหลาด และทุกยุคสมัยก็มีปัญหาของมัน บ้านสไตล์โคโลเนียลสวยงามมาก แต่เปราะบางมาก ไม้ของบ้านไม่ได้ผ่านการอบแห้ง ดังนั้นไม้กระดานเดิมจะโก่ง ผุ หรือแตกร้าว เปลือกของบ้านทาวน์เฮาส์ 1,800 หลังนั้นดีมาก แต่ไม่มีอะไรอื่นเลย ผนังของบ้านอาจหนาแค่หนึ่งอิฐ และปูนก็ถูกชะล้างไปด้วยฝน อาคารก่อนสงครามแทบจะกันกระสุนได้ แต่ท่อระบายน้ำเหล็กหล่อเต็มไปด้วยสนิม และท่อทองเหลืองก็เปราะบางและแตกร้าว “หากคุณสร้างบ้านในแคนซัส คุณไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้” เอลลิสันกล่าว
อาคารยุคกลางศตวรรษอาจเป็นอาคารที่เชื่อถือได้มากที่สุด แต่ให้ใส่ใจกับอาคารที่สร้างหลังปี 1970 การก่อสร้างในยุค 80 นั้นไม่มีค่าใช้จ่าย พนักงานและสถานที่ทำงานมักถูกบริหารโดยกลุ่มมาเฟีย “หากคุณต้องการผ่านการตรวจสอบการทำงาน บุคคลนั้นจะโทรจากโทรศัพท์สาธารณะและคุณจะเดินลงมาพร้อมกับซองจดหมาย 250 เหรียญ” เอลลิสันเล่า อาคารใหม่นี้อาจแย่พอๆ กัน ในอพาร์ตเมนต์หรูหราใน Gramercy Park ซึ่งเป็นของ Karl Lagerfeld ผนังด้านนอกรั่วอย่างรุนแรงและพื้นบางส่วนก็ระลอกเหมือนมันฝรั่งทอด แต่ตามประสบการณ์ของเอลลิสัน สิ่งที่แย่ที่สุดคือ Trump Tower ในอพาร์ตเมนต์ที่เขาปรับปรุงใหม่ หน้าต่างดังสนั่น ไม่มีแถบกันลม และวงจรดูเหมือนจะต่อเข้าด้วยกันด้วยสายไฟต่อพ่วง เขาบอกฉันว่าพื้นไม่เรียบเกินไป คุณสามารถทิ้งหินอ่อนสักชิ้นแล้วดูมันกลิ้งไป
การเรียนรู้ข้อบกพร่องและจุดอ่อนของแต่ละยุคสมัยเป็นงานที่ต้องทุ่มเททั้งชีวิต ไม่มีปริญญาเอกในอาคารหรูหรา ช่างไม้ไม่มีริบบิ้นสีน้ำเงิน นี่เป็นสถานที่ที่ใกล้ที่สุดในสหรัฐอเมริกากับสมาคมช่างไม้ในยุคกลาง และการฝึกงานก็ยาวนานและไม่เป็นทางการ เอลลิสันประเมินว่าจะใช้เวลา 15 ปีในการเป็นช่างไม้ที่ดี และโครงการที่เขากำลังทำอยู่จะใช้เวลาอีก 15 ปี “คนส่วนใหญ่ไม่ชอบมัน มันแปลกเกินไปและยากเกินไป” เขากล่าว ในนิวยอร์ก แม้แต่การรื้อถอนก็ถือเป็นทักษะที่ประณีต ในเมืองส่วนใหญ่ คนงานสามารถใช้เหล็กงัดและค้อนปอนด์โยนเศษซากลงถังขยะ แต่ในอาคารที่เต็มไปด้วยเจ้าของที่ร่ำรวยและมีวิจารณญาณ พนักงานต้องทำการผ่าตัด สิ่งสกปรกหรือเสียงดังอาจทำให้ศาลากลางต้องโทรเรียก และท่อน้ำที่แตกอาจทำให้เดกาสเสียหายได้ ดังนั้นจึงต้องรื้อผนังอย่างระมัดระวัง และต้องใส่เศษวัสดุลงในถังกลิ้งหรือถังขนาด 55 แกลลอน ฉีดพ่นเพื่อให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย และปิดผนึกด้วยพลาสติก การรื้อถอนอพาร์ตเมนต์เพียงอย่างเดียวอาจมีค่าใช้จ่ายถึงหนึ่งในสามของ 1 ล้านเหรียญสหรัฐ
สหกรณ์และอพาร์ตเมนต์หรูหราหลายแห่งยึดถือ "กฎฤดูร้อน" โดยจะอนุญาตให้ก่อสร้างได้เฉพาะระหว่างวันทหารผ่านศึกและวันแรงงานเท่านั้น ซึ่งเป็นช่วงที่เจ้าของจะพักผ่อนในทัสคานีหรือแฮมป์ตัน ซึ่งทำให้ความท้าทายด้านการขนส่งที่ใหญ่โตอยู่แล้วยิ่งเลวร้ายลงไปอีก ไม่มีทางเข้าบ้าน สนามหลังบ้าน หรือพื้นที่เปิดโล่งสำหรับวางวัสดุ ทางเท้าแคบ ช่องบันไดแคบและแสงสลัว และลิฟต์ก็แออัดไปด้วยคนสามคน เหมือนกับการสร้างเรือในขวด เมื่อรถบรรทุกมาถึงพร้อมแผ่นยิปซัมบอร์ดกองหนึ่ง มันติดอยู่ด้านหลังรถบรรทุกที่กำลังเคลื่อนที่ ไม่นาน รถก็ติด แตรก็ดังขึ้น และตำรวจก็ออกใบสั่ง จากนั้นเพื่อนบ้านก็ยื่นเรื่องร้องเรียนและเว็บไซต์ก็ถูกปิด แม้ว่าใบอนุญาตจะเรียบร้อยดีแล้ว แต่กฎหมายอาคารก็เต็มไปด้วยทางเดินที่เคลื่อนที่ไปมา อาคารสองหลังในอีสต์ฮาร์เล็มระเบิด ทำให้ต้องมีการตรวจสอบก๊าซที่เข้มงวดยิ่งขึ้น กำแพงกันดินของมหาวิทยาลัยโคลัมเบียพังทลายลงมาและทำให้มีนักศึกษาเสียชีวิต ทำให้เกิดมาตรฐานกำแพงภายนอกใหม่ เด็กน้อยคนหนึ่งตกลงมาจากชั้นที่ 53 จากนี้ไป หน้าต่างของอพาร์ตเมนต์ที่มีเด็กทั้งหมดไม่สามารถเปิดได้เกินสี่นิ้วครึ่ง “มีคำกล่าวเก่าแก่ที่ว่ากฎหมายอาคารเขียนด้วยเลือด” เอลลิสันบอกฉัน “และยังเขียนด้วยตัวอักษรที่น่ารำคาญอีกด้วย” เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ซินดี้ ครอว์ฟอร์ดจัดงานปาร์ตี้บ่อยเกินไป และสัญญาควบคุมเสียงรบกวนฉบับใหม่ก็เกิดขึ้น
ในขณะเดียวกัน ในขณะที่คนงานต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ของเมือง และเมื่อฤดูร้อนใกล้จะสิ้นสุดลง เจ้าของก็กำลังแก้ไขแผนเพื่อเพิ่มความซับซ้อน เมื่อปีที่แล้ว เอลลิสันได้เสร็จสิ้นโครงการปรับปรุงเพนท์เฮาส์บนถนนสาย 72 มูลค่า 42 ล้านเหรียญสหรัฐ ซึ่งกินเวลานาน 3 ปี อพาร์ตเมนต์แห่งนี้มี 6 ชั้นและมีพื้นที่ 20,000 ตารางฟุต ก่อนที่จะทำโครงการนี้ให้เสร็จ เขาต้องออกแบบและสร้างเฟอร์นิเจอร์และอุปกรณ์เครื่องกลที่สั่งทำพิเศษมากกว่า 50 ชิ้นสำหรับโครงการนี้ ตั้งแต่ทีวีแบบเลื่อนได้เหนือเตาผิงกลางแจ้งไปจนถึงประตูกันเด็กที่คล้ายกับโอริกามิ บริษัทเชิงพาณิชย์อาจใช้เวลาหลายปีในการพัฒนาและทดสอบผลิตภัณฑ์แต่ละชิ้น เอลลิสันมีเวลาสองสามสัปดาห์ “เราไม่มีเวลาสร้างต้นแบบ” เขากล่าว “ผู้คนเหล่านี้ต้องการเข้ามาที่นี่อย่างมาก ดังนั้น ผมจึงมีโอกาส เราสร้างต้นแบบขึ้นมา จากนั้นพวกเขาก็ใช้ชีวิตอยู่ในนั้น”
Ellison และ Adam Marelli คู่หูของเขา นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้อัดชั่วคราวในบ้านทาวน์เฮาส์ ทบทวนตารางงานประจำวัน Ellison มักทำงานเป็นผู้รับเหมาอิสระและได้รับการว่าจ้างให้สร้างส่วนเฉพาะของโครงการ แต่เมื่อไม่นานมานี้ เขาและ Magneti Marelli ได้ร่วมมือกันจัดการโครงการปรับปรุงทั้งหมด Ellison รับผิดชอบโครงสร้างและงานตกแต่งของอาคาร ไม่ว่าจะเป็นผนัง บันได ตู้ กระเบื้อง และงานไม้ ในขณะที่ Marelli รับผิดชอบดูแลการดำเนินงานภายใน ได้แก่ ระบบประปา ไฟฟ้า เครื่องพ่นน้ำ และระบบระบายอากาศ Marelli วัย 40 ปี ได้รับการฝึกฝนให้เป็นศิลปินยอดเยี่ยมที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก เขาอุทิศเวลาให้กับการวาดภาพ สถาปัตยกรรม ถ่ายภาพ และเล่นเซิร์ฟในเมือง Lavalette รัฐนิวเจอร์ซี ด้วยผมหยิกสีน้ำตาลยาวและสไตล์คนเมืองที่เพรียวบาง เขาจึงดูเหมือนเป็นคู่หูที่แปลกประหลาดของ Ellison และทีมงานของเขา เอลฟ์ท่ามกลางฝูงสุนัขพันธุ์บูลด็อก แต่เขาหลงใหลในงานฝีมือไม่แพ้ Ellison ในระหว่างทำงาน พวกเขาพูดคุยกันอย่างเป็นกันเองระหว่างแบบแปลนและด้านหน้าอาคาร ประมวลกฎหมายนโปเลียน และบ่อน้ำขั้นบันไดของราชสถาน ขณะเดียวกันก็พูดคุยเกี่ยวกับวัดญี่ปุ่นและสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นกรีก “มันเกี่ยวกับวงรีและตัวเลขอตรรกยะ” เอลลิสันกล่าว “นี่คือภาษาของดนตรีและศิลปะ มันเหมือนกับชีวิต: ไม่มีสิ่งใดที่แก้ไขได้ด้วยตัวเอง”
นี่เป็นสัปดาห์แรกที่พวกเขากลับมาที่เกิดเหตุอีกครั้งในสามเดือนต่อมา ครั้งสุดท้ายที่ฉันพบเอลลิสันคือช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ เมื่อเขากำลังต่อสู้กับเพดานห้องน้ำ และเขาหวังว่าจะทำงานนี้เสร็จก่อนฤดูร้อน แต่แล้วทุกอย่างก็จบลงอย่างกะทันหัน เมื่อการระบาดเริ่มขึ้น มีไซต์งานก่อสร้าง 40,000 แห่งที่ยังเปิดดำเนินการในนิวยอร์ก ซึ่งเกือบสองเท่าของจำนวนร้านอาหารในเมือง ในตอนแรก ไซต์เหล่านี้ยังคงเปิดให้บริการเป็นธุรกิจพื้นฐาน ในบางโครงการที่มีการยืนยันผู้ติดเชื้อ พนักงานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปทำงานและขึ้นลิฟต์ที่ชั้น 20 หรือมากกว่านั้น จนกระทั่งปลายเดือนมีนาคม หลังจากที่คนงานประท้วง สถานที่ทำงานเกือบ 90% จึงปิดทำการในที่สุด แม้แต่ในร่ม คุณก็ยังสัมผัสได้ถึงความว่างเปล่า ราวกับว่าไม่มีเสียงจราจรดังขึ้นอย่างกะทันหัน เสียงของอาคารที่ยกขึ้นจากพื้นดินคือเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจของเมือง ตอนนี้เงียบสงัดราวกับความตาย
เอลลิสันใช้เวลาช่วงฤดูใบไม้ผลิเพียงลำพังในสตูดิโอของเขาในเมืองนิวเบิร์ก ซึ่งอยู่ห่างจากแม่น้ำฮัดสันเพียงชั่วโมงเดียวโดยรถยนต์ เขาผลิตชิ้นส่วนสำหรับทาวน์เฮาส์และใส่ใจกับผู้รับเหมาช่วงอย่างใกล้ชิด บริษัททั้งหมด 33 แห่งวางแผนที่จะเข้าร่วมในโครงการนี้ ตั้งแต่ช่างมุงหลังคา ช่างก่ออิฐ ช่างตีเหล็ก และผู้ผลิตคอนกรีต เขาไม่ทราบว่าจะมีคนกี่คนที่กลับมาจากการกักตัว งานปรับปรุงมักจะล่าช้ากว่าเศรษฐกิจถึงสองปี เจ้าของจะได้รับโบนัสคริสต์มาส จ้างสถาปนิกและผู้รับเหมา จากนั้นก็รอให้แบบร่างเสร็จสิ้น ออกใบอนุญาต และพนักงานพ้นจากปัญหา เมื่อถึงเวลาเริ่มก่อสร้าง ก็มักจะสายเกินไปเสียแล้ว แต่ในตอนนี้ อาคารสำนักงานทั่วแมนฮัตตันว่างเปล่า คณะกรรมการสหกรณ์จึงได้ห้ามการก่อสร้างใหม่ทั้งหมดในอนาคตอันใกล้ เอลลิสันกล่าวว่า “พวกเขาไม่ต้องการให้กลุ่มคนงานสกปรกที่ติดโควิดเดินทางไปมา”
เมื่อทางเมืองกลับมาดำเนินการก่อสร้างอีกครั้งในวันที่ 8 มิถุนายน ทางเมืองได้กำหนดข้อจำกัดและข้อตกลงที่เข้มงวด โดยมีการปรับเงินจำนวน 5,000 ดอลลาร์ คนงานจะต้องวัดอุณหภูมิร่างกายและตอบแบบสอบถามเกี่ยวกับสุขภาพ สวมหน้ากากและรักษาระยะห่าง โดยทางรัฐได้จำกัดจำนวนคนงานที่ไซต์ก่อสร้างไว้ที่ 1 คนต่อพื้นที่ 250 ตารางฟุต พื้นที่ 7,000 ตารางฟุตเช่นนี้สามารถรองรับคนได้สูงสุด 28 คน ปัจจุบันมีคนงานทั้งหมด 17 คน ลูกเรือบางคนยังคงลังเลที่จะออกจากพื้นที่กักกัน “ช่างไม้ ช่างโลหะตามสั่ง และช่างไม้แปรรูป ล้วนอยู่ในค่ายนี้” เอลลิสันกล่าว “พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ดีกว่าเล็กน้อย พวกเขามีธุรกิจเป็นของตัวเองและเปิดสตูดิโอในคอนเนตทิคัต” เขาเรียกพวกเขาอย่างติดตลกว่าพ่อค้าอาวุโส มาเรลลีหัวเราะ “คนที่จบปริญญาตรีจากคณะศิลปะมักจะทำสิ่งเหล่านี้จากเนื้อเยื่ออ่อน” คนอื่นๆ ออกจากเมืองไปเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน “ไอรอนแมนกลับมาเอกวาดอร์แล้ว” เอลลิสันกล่าว “เขาบอกว่าเขาจะกลับมาภายในสองสัปดาห์ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่กัวยากิล และเขาจะพาภรรยาของเขาไปด้วย”
เช่นเดียวกับคนงานหลายๆ คนในเมืองนี้ บ้านของ Ellison และ Marelli เต็มไปด้วยผู้อพยพรุ่นแรก เช่น ช่างประปาชาวรัสเซีย คนงานพื้นฮังการี ช่างไฟฟ้าของกายอานา และช่างแกะสลักหินชาวบังคลาเทศ ประเทศและอุตสาหกรรมมักจะมาบรรจบกัน เมื่อ Ellison ย้ายมานิวยอร์กครั้งแรกในช่วงทศวรรษ 1970 ช่างไม้ดูเหมือนจะเป็นชาวไอริช จากนั้นพวกเขาก็กลับบ้านในช่วงที่ทีมเสือเซลติกรุ่งเรือง และถูกแทนที่ด้วยชาวเซิร์บ ชาวแอลเบเนีย ชาวกัวเตมาลา ชาวฮอนดูรัส ชาวโคลอมเบีย และชาวเอกวาดอร์ คุณสามารถติดตามความขัดแย้งและการล่มสลายของโลกได้จากผู้คนบนนั่งร้านในนิวยอร์ก บางคนมาที่นี่โดยมีวุฒิการศึกษาขั้นสูงซึ่งไม่มีประโยชน์สำหรับพวกเขา บางคนหลบหนีจากหน่วยสังหาร กลุ่มค้ายา หรือการระบาดของโรคก่อนหน้านี้ เช่น อหิวาตกโรค โรคอีโบลา โรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบ ไข้เหลือง “หากคุณกำลังมองหาสถานที่ทำงานในช่วงเวลาที่เลวร้าย นิวยอร์กก็ไม่ใช่สถานที่ลงจอดที่แย่” Marelli กล่าว “คุณไม่ได้อยู่บนนั่งร้านไม้ไผ่ คุณจะไม่ถูกตีหรือถูกหลอกลวงจากประเทศอาชญากร คนฮิสแปนิกสามารถผสานเข้ากับลูกเรือชาวเนปาลได้โดยตรง หากคุณสามารถติดตามร่องรอยของงานก่ออิฐได้ คุณจะทำงานได้ทั้งวัน”
ฤดูใบไม้ผลิปีนี้ถือเป็นข้อยกเว้นที่เลวร้าย แต่ในทุกฤดูกาล การก่อสร้างถือเป็นธุรกิจที่อันตราย แม้จะมีกฎระเบียบของ OSHA และการตรวจสอบความปลอดภัย แต่คนงานในสหรัฐอเมริกา 1,000 คนยังคงเสียชีวิตจากการทำงานทุกปี ซึ่งมากกว่าอุตสาหกรรมอื่นๆ พวกเขาเสียชีวิตจากไฟฟ้าช็อต ก๊าซระเบิด ควันพิษ และท่อไอน้ำที่แตก พวกเขาถูกรถยก เครื่องจักร ทับ และจมอยู่กับเศษซาก พวกเขาตกจากหลังคา คานเหล็ก บันได และเครน อุบัติเหตุส่วนใหญ่ของ Ellison เกิดขึ้นขณะขี่จักรยานไปที่เกิดเหตุ (ครั้งแรกข้อมือหักและซี่โครงหักสองซี่ ครั้งที่สองสะโพกหัก ครั้งที่สามกรามหักและฟันหักสองซี่) แต่มีแผลเป็นหนาที่มือซ้ายซึ่งเกือบจะหักมือ เขาเลื่อยมันออก และเห็นแขนสามข้างถูกตัดออกที่ไซต์งาน แม้แต่ Marelli ที่ยืนกรานเรื่องการจัดการเป็นส่วนใหญ่ ก็เกือบจะตาบอดเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมื่อเศษโลหะสามชิ้นพุ่งออกมาและเจาะเข้าที่ดวงตาขวาของเขา เขายืนอยู่ใกล้เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่กำลังตัดตะปูเหล็กด้วยเลื่อย เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นในวันศุกร์ ในวันเสาร์ เขาขอให้จักษุแพทย์เอาเศษโลหะออกและขจัดสนิมออก ในวันจันทร์ เขาจึงกลับมาทำงานอีกครั้ง
บ่ายวันหนึ่งในช่วงปลายเดือนกรกฎาคม ฉันได้พบกับเอลลิสันและมาเรลลีบนถนนที่มีต้นไม้เรียงรายอยู่ตรงมุมของพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิแทนบนอัปเปอร์อีสต์ไซด์ เรากำลังเยี่ยมชมอพาร์ตเมนต์ที่เอลลิสันทำงานเมื่อ 17 ปีที่แล้ว มีห้องทั้งหมด 10 ห้องในบ้านทาวน์เฮาส์ที่สร้างขึ้นในปี 1901 ซึ่งเป็นของเจมส์ แฟนตาซี ผู้ประกอบการและโปรดิวเซอร์ละครบรอดเวย์ และแอนนา ภรรยาของเขา (พวกเขาขายไปในราคาเกือบ 20 ล้านเหรียญสหรัฐในปี 2015) จากถนนจะเห็นอาคารหลังนี้ซึ่งมีลักษณะทางศิลปะที่โดดเด่น โดยมีหน้าจั่วหินปูนและเหล็กดัดเป็นเหล็กดัด แต่เมื่อเราเข้าไปในส่วนภายใน เส้นสายที่ได้รับการปรับปรุงใหม่จะเริ่มอ่อนลงเป็นสไตล์อาร์ตนูโว โดยมีผนังและงานไม้โค้งงอและพับรอบตัวเรา ราวกับกำลังเดินเข้าไปในดอกบัว ประตูห้องใหญ่มีรูปร่างเหมือนใบไม้ที่หยิกงอ และมีบันไดวนรูปวงรีหมุนอยู่ด้านหลังประตู เอลลิสันช่วยสร้างความสัมพันธ์ระหว่างสองสิ่งนี้และทำให้มั่นใจว่าทั้งสองเข้ากันได้อย่างลงตัว เตาผิงทำจากเชอร์รี่เนื้อแข็งและได้แรงบันดาลใจมาจากแบบจำลองที่แกะสลักโดยสถาปนิก Angela Dirks ร้านอาหารแห่งนี้มีทางเดินกระจกพร้อมราวบันไดชุบนิกเกิลที่แกะสลักโดย Ellison และลวดลายดอกทิวลิป แม้แต่ห้องเก็บไวน์ยังมีเพดานไม้ลูกแพร์ทรงโค้ง “นี่คือห้องที่ใกล้เคียงที่สุดที่ฉันเคยไปมาเพื่อความสวยงาม” Ellison กล่าว
หนึ่งศตวรรษที่ผ่านมา การสร้างบ้านแบบนี้ในปารีสต้องใช้ทักษะพิเศษ แต่ปัจจุบันยากกว่ามาก ไม่ใช่แค่งานฝีมือแบบดั้งเดิมเหล่านั้นแทบจะหายไปแล้ว แต่ยังมีวัสดุที่สวยงามที่สุดหลายอย่างตามมาด้วย เช่น ไม้มะฮอกกานีสเปน ไม้เอล์มคาร์พาเทียน หินอ่อนทัสซอสสีขาวบริสุทธิ์ ห้องนั้นได้รับการปรับปรุงใหม่ กล่องที่เคยตกแต่งไว้ตอนนี้กลายเป็นเครื่องจักรที่ซับซ้อน ปูนปลาสเตอร์เป็นเพียงผ้าโปร่งบางๆ ที่ซ่อนแก๊ส ไฟฟ้า ไฟเบอร์ออปติกและสายเคเบิล เครื่องตรวจจับควัน เซ็นเซอร์ตรวจจับการเคลื่อนไหว ระบบเสียงสเตอริโอและกล้องวงจรปิด เราเตอร์ Wi-Fi ระบบควบคุมสภาพอากาศ หม้อแปลง และไฟอัตโนมัติ รวมถึงตัวบ้านของเครื่องพ่นน้ำ ผลลัพธ์ก็คือบ้านหลังหนึ่งมีความซับซ้อนมากจนอาจต้องมีพนักงานประจำเพื่อดูแล “ฉันไม่คิดว่าเคยสร้างบ้านให้กับลูกค้าที่มีสิทธิ์อาศัยอยู่ที่นั่นเลย” เอลลิสันบอกฉัน
การก่อสร้างบ้านกลายเป็นสาขาของโรคย้ำคิดย้ำทำ อพาร์ทเมนต์แบบนี้อาจต้องมีทางเลือกมากกว่ากระสวยอวกาศ ตั้งแต่รูปร่างและสนิมของบานพับและมือจับแต่ละอันไปจนถึงตำแหน่งของสัญญาณกันขโมยหน้าต่างแต่ละอัน ลูกค้าบางคนรู้สึกเหนื่อยล้ากับการตัดสินใจ พวกเขาไม่สามารถตัดสินใจเลือกเซนเซอร์ระยะไกลตัวอื่นได้ คนอื่นๆ ยืนกรานที่จะปรับแต่งทุกอย่างเอง เป็นเวลานานแล้วที่แผ่นหินแกรนิตที่เห็นได้ทุกที่บนเคาน์เตอร์ครัวได้ลามไปยังตู้และเครื่องใช้ไฟฟ้า เช่น แม่พิมพ์ทางธรณีวิทยา เพื่อรับน้ำหนักของหินและป้องกันไม่ให้ประตูฉีกขาด เอลลิสันต้องออกแบบฮาร์ดแวร์ทั้งหมดใหม่ ในอพาร์ทเมนต์บนถนนสายที่ 20 ประตูหน้ามีน้ำหนักมากเกินไป และบานพับเพียงอันเดียวที่รับน้ำหนักได้ก็ถูกใช้เพื่อยึดห้องขัง
ขณะที่เราเดินผ่านอพาร์ตเมนต์ เอลลิสันก็เปิดช่องที่ซ่อนอยู่ เช่น แผงเข้าออก กล่องวงจรเบรกเกอร์ ลิ้นชักลับ และตู้ยา ซึ่งแต่ละช่องติดตั้งไว้อย่างชาญฉลาดด้วยปูนปลาสเตอร์หรือไม้ เขาบอกว่าส่วนที่ยากที่สุดอย่างหนึ่งของงานคือการหาพื้นที่ว่าง มีเรื่องซับซ้อนแบบนี้ที่ไหนอีก บ้านชานเมืองเต็มไปด้วยช่องว่างที่สะดวกสบาย หากเครื่องปรับอากาศไม่พอดีกับเพดาน โปรดซ่อนไว้ในห้องใต้หลังคาหรือห้องใต้ดิน แต่ในอพาร์ตเมนต์ในนิวยอร์กไม่ให้อภัยมากนัก “ห้องใต้หลังคา? ห้องใต้หลังคาคืออะไรกันแน่” มาเรลลีพูด “คนในเมืองนี้กำลังต่อสู้เพื่อพื้นที่มากกว่าครึ่งนิ้ว” สายไฟและท่อยาวหลายร้อยไมล์วางอยู่ระหว่างปูนปลาสเตอร์และเสาบนผนังเหล่านี้ พันกันเหมือนแผงวงจร ค่าความคลาดเคลื่อนไม่ต่างจากค่าความคลาดเคลื่อนของอุตสาหกรรมเรือยอทช์มากนัก
“มันเหมือนกับการแก้ปัญหาใหญ่” แองเจลา เด็กซ์กล่าว “แค่คิดหาวิธีออกแบบระบบท่อทั้งหมดโดยไม่ต้องทุบเพดานหรือเอาชิ้นส่วนที่ไม่จำเป็นออกก็ทรมานแล้ว” เดิร์กส์ วัย 52 ปี ฝึกงานที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียและมหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน และเชี่ยวชาญด้านการออกแบบตกแต่งภายในบ้าน เธอเล่าว่าตลอดอาชีพสถาปนิก 25 ปีของเธอ เธอมีโปรเจ็กต์ขนาดเท่านี้เพียง 4 โปรเจ็กต์เท่านั้นที่สามารถใส่ใจในรายละเอียดได้ขนาดนี้ ครั้งหนึ่ง ลูกค้าติดตามเธอไปจนถึงเรือสำราญนอกชายฝั่งอลาสก้า เธอบอกว่าราวแขวนผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำกำลังได้รับการติดตั้งในวันนั้น เดิร์กส์สามารถอนุมัติตำแหน่งเหล่านี้ได้หรือไม่
เจ้าของบ้านส่วนใหญ่มักรอไม่ไหวที่จะรอให้สถาปนิกแก้ไขข้อบกพร่องในระบบท่อ พวกเขามีเงินกู้ที่ต้องชำระสองก้อนจนกว่าการปรับปรุงจะเสร็จสิ้น ปัจจุบัน ค่าใช้จ่ายต่อตารางฟุตของโครงการของ Ellison แทบจะไม่ต่ำกว่า 1,500 ดอลลาร์ และบางครั้งอาจสูงกว่านั้นถึงสองเท่า ห้องครัวใหม่เริ่มต้นที่ 150,000 ดอลลาร์ ห้องน้ำหลักอาจมีค่าใช้จ่ายมากกว่านี้ ยิ่งโครงการดำเนินไปนานเท่าไร ราคาก็มักจะสูงขึ้นเท่านั้น “ฉันไม่เคยเห็นแบบแปลนที่สามารถสร้างได้ตามที่เสนอเลย” Marelli บอกฉัน “แบบแปลนเหล่านั้นไม่เสร็จสมบูรณ์ ไม่เป็นไปตามหลักฟิสิกส์ หรือมีแบบแปลนที่ไม่ได้อธิบายถึงวิธีการบรรลุความทะเยอทะยานของพวกเขา” จากนั้น วัฏจักรที่คุ้นเคยก็เริ่มขึ้น เจ้าของบ้านกำหนดงบประมาณไว้ แต่ข้อกำหนดเกินขีดความสามารถ สถาปนิกให้สัญญาไว้สูงเกินไป ส่วนผู้รับเหมาเสนอมาต่ำเกินไป เพราะพวกเขารู้ว่าแบบแปลนนั้นเป็นเพียงแนวคิดเท่านั้น การก่อสร้างจึงเริ่มขึ้น ตามด้วยคำสั่งเปลี่ยนแปลงจำนวนมาก แบบแปลนที่ใช้เวลาหนึ่งปีและมีค่าใช้จ่ายหนึ่งพันดอลลาร์ต่อตารางฟุตของความยาวลูกโป่งและราคาสองเท่า ทุกคนต่างก็โทษคนอื่น ถ้าลดลงเพียงหนึ่งในสามก็ถือว่าประสบความสำเร็จ
“มันเป็นระบบที่บ้าระห่ำ” เอลลิสันบอกฉัน “เกมทั้งหมดถูกจัดวางไว้เพื่อให้แรงจูงใจของทุกคนขัดแย้งกัน นี่เป็นนิสัยและนิสัยที่ไม่ดี” ตลอดอาชีพการงานส่วนใหญ่ของเขา เขาไม่ได้ตัดสินใจสำคัญใดๆ เลย เขาเป็นเพียงคนรับจ้างและทำงานเป็นรายชั่วโมง แต่บางโครงการก็ซับซ้อนเกินกว่าที่จะทำงานเป็นชิ้นเป็นอันได้ พวกมันเหมือนเครื่องยนต์รถยนต์มากกว่าบ้าน: พวกมันต้องออกแบบเป็นชั้นๆ จากด้านในไปด้านนอก และแต่ละส่วนประกอบจะต้องติดตั้งเข้ากับส่วนถัดไปอย่างแม่นยำ เมื่อวางปูนชั้นสุดท้ายแล้ว ท่อและสายไฟที่อยู่ด้านล่างจะต้องเรียบสนิทและตั้งฉากกับระยะห่างไม่เกิน 16 นิ้วเหนือ 10 ฟุต อย่างไรก็ตาม อุตสาหกรรมแต่ละแห่งมีค่าความคลาดเคลื่อนที่แตกต่างกัน เป้าหมายของช่างเหล็กคือความแม่นยำครึ่งนิ้ว ช่างไม้คือความแม่นยำหนึ่งในสี่นิ้ว ช่างแผ่นคือความแม่นยำหนึ่งในแปดนิ้ว และช่างก่อหินคือความแม่นยำหนึ่งในแปดนิ้ว หนึ่งส่วนสิบหก งานของเอลลิสันคือการทำให้พวกเขาทั้งหมดอยู่ในหน้าเดียวกัน
เดิร์กส์จำได้ว่าเขาเดินเข้าไปหาเขาในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เขาถูกพาตัวไปประสานงานโครงการ อพาร์ตเมนต์นั้นถูกทำลายจนหมดสิ้น และเขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในพื้นที่ทรุดโทรมเพียงลำพัง เขาวัดขนาด วางแนวแกนกลาง และจินตนาการถึงอุปกรณ์ ปลั๊กไฟ และแผงต่างๆ เขาได้วาดภาพด้วยมือหลายร้อยภาพบนกระดาษกราฟ แยกจุดที่มีปัญหา และอธิบายวิธีแก้ไข กรอบประตูและราวบันได โครงเหล็กรอบบันได ช่องระบายอากาศที่ซ่อนอยู่หลังบัวเชิงชาย และม่านไฟฟ้าที่ซ่อนไว้ในช่องหน้าต่าง ล้วนมีหน้าตัดเล็กๆ ทั้งหมดรวบรวมอยู่ในแฟ้มสีดำขนาดใหญ่ “นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนต้องการมาร์กหรือโคลนของมาร์ก” เดกซ์บอกฉัน “เอกสารนี้ระบุว่า 'ฉันไม่เพียงแต่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่ยังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในทุกพื้นที่และทุกสาขาวิชาด้วย'”
ผลกระทบของแผนทั้งหมดนี้ชัดเจนกว่าที่เห็น ตัวอย่างเช่น ในห้องครัวและห้องน้ำ ผนังและพื้นดูไม่เด่นชัดแต่กลับสมบูรณ์แบบอย่างน่าประหลาดใจ หลังจากที่คุณจ้องมองพวกมันสักพัก คุณจึงค้นพบสาเหตุ: กระเบื้องทุกแผ่นในทุกแถวเสร็จสมบูรณ์ ไม่มีรอยต่อที่เงอะงะหรือขอบที่ถูกตัดทอน เอลลิสันพิจารณาขนาดสุดท้ายที่แม่นยำเหล่านี้เมื่อสร้างห้อง กระเบื้องไม่ต้องตัด “ตอนที่ฉันเข้ามา ฉันจำได้ว่ามาร์คนั่งอยู่ตรงนั้น” เด็กซ์กล่าว “ฉันถามเขาว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ และเขาเงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วพูดว่า ‘ฉันคิดว่าเสร็จแล้ว’ มันเป็นเพียงเปลือกที่ว่างเปล่า แต่ทั้งหมดอยู่ในใจของมาร์ค”
บ้านของ Ellison ตั้งอยู่ตรงข้ามกับโรงงานเคมีร้างแห่งหนึ่งในใจกลางเมือง Newburgh บ้านหลังนี้สร้างขึ้นในปี 1849 เพื่อเป็นโรงเรียนชายล้วน เป็นกล่องอิฐธรรมดาที่หันหน้าไปทางริมถนน มีระเบียงไม้ทรุดโทรมอยู่ด้านหน้า ชั้นล่างเป็นสตูดิโอของ Ellison ซึ่งเด็กๆ เคยเรียนงานโลหะและงานช่างไม้ ชั้นบนเป็นอพาร์ตเมนต์ของเขา ซึ่งเป็นห้องสูงคล้ายโรงนาที่เต็มไปด้วยกีตาร์ เครื่องขยายเสียง ออร์แกนแฮมมอนด์ และอุปกรณ์วงดนตรีอื่นๆ บนผนังมีงานศิลปะที่แม่ยืมให้เขา ส่วนใหญ่เป็นภาพวิวแม่น้ำฮัดสันในระยะไกลและภาพวาดสีน้ำฉากต่างๆ ในชีวิตซามูไรของเธอ รวมทั้งภาพนักรบตัดหัวศัตรูของเขา ตลอดหลายปีที่ผ่านมา อาคารหลังนี้ถูกผู้บุกรุกและสุนัขจรจัดเข้าอยู่อาศัย และได้รับการปรับปรุงใหม่ในปี 2016 ไม่นานก่อนที่ Ellison จะย้ายเข้ามา แต่ย่านนี้ยังคงค่อนข้างแย่ ในช่วงสองปีที่ผ่านมา มีการฆาตกรรมเกิดขึ้นสี่คดีในสองช่วงตึก
เอลลิสันมีที่ที่ดีกว่า: ทาวน์เฮาส์ในบรู๊คลิน วิลล่าวิกตอเรียนหกห้องนอนที่เขาบูรณะบนเกาะสเตเทน และฟาร์มเฮาส์ริมแม่น้ำฮัดสัน แต่การหย่าร้างทำให้เขาต้องมาที่นี่ ฝั่งคนงานของแม่น้ำ ข้ามสะพานกับอดีตภรรยาของเขาในย่านบีคอน การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ดูเหมือนจะเหมาะกับเขา เขากำลังเรียนรู้เพลงลินดีฮอป เล่นในวงฮอนกีตองก์ และพูดคุยกับศิลปินและช่างก่อสร้างที่เป็นทางเลือกหรือยากจนเกินกว่าจะอาศัยอยู่ในนิวยอร์ก ในเดือนมกราคมปีที่แล้ว สถานีดับเพลิงเก่าที่อยู่ห่างจากบ้านของเอลลิสันไปสองสามช่วงตึกถูกประกาศขาย รายได้หกแสนดอลลาร์ ไม่พบอาหาร และจากนั้นราคาก็ลดลงเหลือห้าแสนดอลลาร์ เขาจึงกัดฟันแน่น เขาคิดว่าหากปรับปรุงใหม่เล็กน้อย ที่นี่อาจเป็นสถานที่ที่ดีในการเกษียณอายุ “ผมชอบนิวเบิร์ก” เขาบอกกับฉันเมื่อฉันไปเยี่ยมเขาที่นั่น “มีคนแปลกๆ อยู่ทุกที่ มันยังไม่เกิดขึ้น มันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว”
เช้าวันหนึ่งหลังอาหารเช้า เราแวะร้านฮาร์ดแวร์เพื่อซื้อใบเลื่อยสำหรับเลื่อยโต๊ะของเขา เอลลิสันชอบที่จะทำให้เครื่องมือของเขาเรียบง่ายและอเนกประสงค์ สตูดิโอของเขามีสไตล์สตีมพังก์ ซึ่งแทบจะเหมือนแต่ไม่เหมือนกับสตูดิโอในยุค 1840 เลย และชีวิตทางสังคมของเขาก็เต็มไปด้วยพลังงานที่ผสมผสานกันในลักษณะเดียวกัน “หลังจากผ่านไปหลายปี ผมสามารถพูดได้ 17 ภาษา” เขากล่าวกับฉัน “ผมเป็นช่างสี ผมเป็นเพื่อนช่างแก้ว ผมเป็นคนหิน ผมเป็นวิศวกร สิ่งที่สวยงามของสิ่งนี้คือคุณต้องขุดหลุมในดินก่อน จากนั้นจึงขัดทองเหลืองชิ้นสุดท้ายด้วยกระดาษทรายเบอร์ 6,000 สำหรับฉันแล้ว ทุกอย่างดูเจ๋งดี”
ในวัยเด็กที่เติบโตในเมืองพิตต์สเบิร์กในช่วงกลางทศวรรษ 1960 เขาเรียนหลักสูตรการแปลงรหัสแบบเข้มข้น ตอนนั้นเป็นยุคเมืองเหล็ก โรงงานต่างๆ เต็มไปด้วยชาวกรีก อิตาลี สกอต ไอริช เยอรมัน ยุโรปตะวันออก และคนผิวสีทางใต้ ซึ่งอพยพไปทางเหนือในช่วงการอพยพครั้งใหญ่ พวกเขาทำงานร่วมกันในเตาเผาแบบเปิดและแบบหลอมเหล็ก จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปที่แอ่งน้ำของตนเองในคืนวันศุกร์ เมืองนี้สกปรกและโล่งเตียน และมีปลาจำนวนมากลอยอยู่ในท้องของแม่น้ำโมนองกาฮีลา และเอลลิสันคิดว่านี่คือสิ่งที่ปลาทำ “กลิ่นของเขม่า ไอระเหย และน้ำมัน เป็นกลิ่นในวัยเด็กของผม” เขากล่าวกับผม “คุณสามารถขับรถไปที่แม่น้ำในเวลากลางคืน ซึ่งมีโรงงานเหล็กที่ไม่เคยหยุดทำงานอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ไมล์ โรงงานเหล่านี้เรืองแสง พ่นประกายไฟ และควันขึ้นไปในอากาศ สัตว์ประหลาดขนาดมหึมาเหล่านี้กำลังกลืนกินทุกคน พวกมันไม่รู้ตัวเลย”
บ้านของเขาตั้งอยู่ตรงกลางทั้งสองด้านของเขตชานเมือง บนเส้นแบ่งเขตสีแดงระหว่างชุมชนคนผิวดำและคนผิวขาว บนเนินเขาและลงเนินเขา พ่อของเขาเป็นนักสังคมวิทยาและอดีตบาทหลวง เมื่อไรน์โฮลด์ นีเบอร์อยู่ที่นั่น เขาเรียนที่ United Theological Seminary แม่ของเขาเข้าเรียนแพทย์และได้รับการฝึกฝนให้เป็นนักประสาทวิทยาเด็กในขณะที่เลี้ยงลูกสี่คน มาร์กเป็นน้องคนเล็กอันดับสอง ในตอนเช้า เขาไปโรงเรียนทดลองที่เปิดโดยมหาวิทยาลัยพิตต์สเบิร์ก ซึ่งมีห้องเรียนแบบแยกส่วนและครูฮิปปี้ ในช่วงบ่าย เขาและเด็กๆ จำนวนมากขี่จักรยานแบบมีที่นั่งบนล้อ เหยียบล้อ กระโดดลงข้างถนน และขับผ่านพื้นที่โล่งและพุ่มไม้ราวกับฝูงแมลงวันต่อย เป็นครั้งคราว เขาจะถูกปล้นหรือโยนเข้าไปในพุ่มไม้ อย่างไรก็ตาม ที่นี่ยังคงเป็นสวรรค์
เมื่อเรากลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเขาจากร้านฮาร์ดแวร์ เขาเปิดเพลงที่เขาแต่งขึ้นหลังจากไปเที่ยวย่านเก่าเมื่อไม่นานมานี้ให้ฉันฟัง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปที่นั่นในรอบเกือบห้าสิบปี การร้องเพลงของเอลลิสันเป็นเพลงที่ฟังดูเรียบง่ายและเงอะงะ แต่คำพูดของเขาสามารถผ่อนคลายและนุ่มนวลได้ “คนคนหนึ่งต้องใช้เวลาสิบแปดปีในการเติบโต / อีกไม่กี่ปีกว่าจะร้องเพลงของเขาได้ดี” เขาร้อง “ปล่อยให้เมืองพัฒนาไปเป็นเวลาหนึ่งร้อยปี / ทำลายมันให้หมดภายในวันเดียว / ครั้งสุดท้ายที่ฉันออกจากพิตต์สเบิร์ก / พวกเขาสร้างเมืองขึ้นมาในจุดที่เคยเป็นเมืองนั้น / คนอื่นอาจหาทางกลับมาได้ / แต่ไม่ใช่ฉัน”
เมื่อเขาอายุได้สิบขวบ แม่ของเขาอาศัยอยู่ที่เมืองออลบานี ซึ่งเป็นเมืองเดียวกับที่เมืองพิตต์สเบิร์กเป็นอยู่ เอลลิสันใช้เวลาสี่ปีถัดมาในโรงเรียนประจำท้องถิ่น "โดยพื้นฐานแล้วก็คือเพื่อทำให้คนโง่ๆ เก่งขึ้น" จากนั้นเขาก็ได้ประสบกับความเจ็บปวดอีกแบบหนึ่งในโรงเรียนมัธยมของ Phillips College ในเมืองแอนโดเวอร์ รัฐแมสซาชูเซตส์ ในด้านสังคม ที่นี่เป็นสถานที่ฝึกฝนสำหรับสุภาพบุรุษชาวอเมริกัน จอห์น เอฟ. เคนเนดี (จูเนียร์) อยู่ที่นั่นในเวลานั้น ในด้านสติปัญญา มันเข้มงวดแต่ก็ซ่อนเร้นอยู่ด้วย เอลลิสันเป็นนักคิดที่ลงมือปฏิบัติจริงมาโดยตลอด เขาสามารถใช้เวลาสองสามชั่วโมงเพื่ออนุมานอิทธิพลของแม่เหล็กโลกที่มีต่อรูปแบบการบินของนก แต่สูตรที่บริสุทธิ์แทบจะไม่เคยมีปัญหาเลย "เห็นได้ชัดว่าฉันไม่เหมาะกับที่นี่" เขากล่าว
เขาได้เรียนรู้วิธีการพูดคุยกับคนรวย ซึ่งเป็นทักษะที่มีประโยชน์ และถึงแม้ว่าเขาจะลาพักร้อนระหว่างที่ฮาเวิร์ด จอห์นสันเป็นเครื่องล้างจาน ช่างปลูกต้นไม้ในจอร์เจีย เจ้าหน้าที่สวนสัตว์แอริโซนา และช่างไม้ฝึกหัดในบอสตัน เขาก็สามารถเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ได้สำเร็จ อย่างไรก็ตาม เขาสำเร็จการศึกษาได้เพียงหน่วยกิตเดียวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อมหาวิทยาลัยโคลัมเบียรับเขาเข้าศึกษา เขาก็ลาออกหลังจากเรียนได้ 6 สัปดาห์ โดยตระหนักว่ายิ่งเรียนหนักขึ้น เขาหาอพาร์ตเมนต์ราคาถูกในฮาร์เล็ม ติดป้ายพิมพ์ดีด เปิดโอกาสให้สร้างห้องใต้หลังคาและชั้นวางหนังสือ และหางานพาร์ทไทม์เพื่อเติมเต็มตำแหน่งที่ว่างนั้น เมื่อเพื่อนร่วมชั้นของเขาเป็นทนายความ นายหน้า และผู้ค้ากองทุนป้องกันความเสี่ยง ซึ่งเป็นลูกค้าในอนาคตของเขา เขาจึงขนของออกจากรถบรรทุก ศึกษาแบนโจ ทำงานในร้านเย็บเล่มหนังสือ ตักไอศกรีม และค่อยๆ เชี่ยวชาญในธุรกรรม เส้นตรงนั้นง่าย แต่เส้นโค้งนั้นยาก
Ellison ทำงานด้านนี้มาเป็นเวลานาน ดังนั้นทักษะของเขาจึงกลายเป็นสิ่งที่เขาถนัดโดยธรรมชาติ ทักษะเหล่านี้สามารถทำให้ความสามารถของเขาดูแปลกและเสี่ยงอันตรายได้ วันหนึ่ง ฉันได้เห็นตัวอย่างที่ดีในเมืองนิวเบิร์ก เมื่อเขาสร้างบันไดสำหรับบ้านทาวน์เฮาส์ บันไดเป็นโครงการอันเป็นเอกลักษณ์ของ Ellison บันไดเป็นโครงสร้างที่ซับซ้อนที่สุดในบ้านส่วนใหญ่ บันไดต้องตั้งขึ้นเองและเคลื่อนที่ในอวกาศ แม้แต่ความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจทำให้เกิดการสะสมที่ร้ายแรงได้ หากแต่ละขั้นต่ำเกินไปเป็นเวลา 30 วินาที บันไดอาจต่ำกว่าชั้นบนสุด 3 นิ้ว “บันไดที่ผิดก็ผิดอยู่แล้ว” Marelli กล่าว
อย่างไรก็ตาม บันไดยังออกแบบมาเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คนให้มาที่ตัวของพวกเขาเองอีกด้วย ในคฤหาสน์อย่าง Breakers บ้านพักตากอากาศของคู่รักตระกูลแวนเดอร์บิลต์ในนิวพอร์ตสร้างขึ้นในปี 1895 และบันไดก็เหมือนม่าน ทันทีที่แขกมาถึง สายตาของพวกเขาก็เลื่อนจากห้องโถงไปที่นางสนมผู้มีเสน่ห์ในชุดคลุมอาบน้ำที่ราวบันได บันไดถูกตั้งใจให้ต่ำลงโดยสูงหกนิ้วแทนที่จะเป็นเจ็ดนิ้วครึ่งตามปกติ เพื่อให้นางสนมสามารถไถลลงมาโดยไม่มีแรงโน้มถ่วงเพื่อร่วมงานปาร์ตี้ได้ดีขึ้น
สถาปนิก Santiago Calatrava เคยกล่าวถึงบันไดที่ Ellison สร้างให้เขาว่าเป็นผลงานชิ้นเอก แต่บันไดนี้ไม่ได้เป็นไปตามมาตรฐานนั้น Ellison เชื่อมั่นตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องออกแบบใหม่ ภาพวาดกำหนดให้ขั้นบันไดแต่ละขั้นทำจากเหล็กเจาะรูแผ่นเดียว แล้วดัดให้เป็นขั้นบันได แต่เหล็กมีความหนาน้อยกว่าหนึ่งในแปดนิ้ว และเกือบครึ่งหนึ่งเป็นรู Ellison คำนวณว่าหากมีคนเดินขึ้นบันไดพร้อมกันหลายคน บันไดจะโค้งงอเหมือนใบเลื่อย ยิ่งไปกว่านั้น เหล็กจะทำให้เกิดรอยแตกจากความเครียดและขอบหยักตามรูที่เจาะไว้ “มันจะกลายเป็นคนขูดชีสโดยธรรมชาติ” เขากล่าว นั่นเป็นกรณีที่ดีที่สุด หากเจ้าของคนต่อไปตัดสินใจย้ายเปียโนไปที่ชั้นบนสุด โครงสร้างทั้งหมดอาจพังทลายลงมา
เอลลิสันกล่าวว่า “ผู้คนจ่ายเงินให้ฉันเป็นจำนวนมากเพื่อให้ฉันเข้าใจเรื่องนี้” แต่ทางเลือกอื่นนั้นไม่ง่ายอย่างนั้น เหล็กหนา 1 ใน 4 นิ้วก็แข็งแรงเพียงพอแล้ว แต่เมื่อเขาดัด เหล็กก็ยังคงฉีกขาดอยู่ ดังนั้น เอลลิสันจึงก้าวไปอีกขั้น เขาเป่าเหล็กด้วยคบเพลิงจนเหล็กเรืองแสงสีส้มเข้ม จากนั้นปล่อยให้เย็นลงอย่างช้าๆ เทคนิคนี้เรียกว่าการอบอ่อน ซึ่งจะจัดเรียงอะตอมใหม่และทำให้พันธะของอะตอมคลายตัว ทำให้โลหะมีความเหนียวมากขึ้น เมื่อเขาดัดเหล็กอีกครั้ง ก็ไม่มีการฉีกขาดเกิดขึ้น
ไม้ระแนงทำให้เกิดคำถามที่แตกต่างกัน ไม้ระแนงเหล่านี้วางเรียงกันเป็นแถวตามขั้นบันได ในภาพวาด ไม้ระแนงเหล่านี้ทำจากไม้ป็อปลาร์และบิดเป็นเกลียวเหมือนริบบิ้นที่ไร้รอยต่อจากพื้นถึงพื้น แต่จะตัดแผ่นไม้ให้โค้งได้อย่างไร เราเตอร์และอุปกรณ์ต่างๆ สามารถทำสิ่งนี้ได้ แต่ใช้เวลานาน เครื่องขึ้นรูปที่ควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์สามารถใช้งานได้ แต่เครื่องใหม่จะมีค่าใช้จ่ายสามพันดอลลาร์ เอลลิสันตัดสินใจใช้เลื่อยโต๊ะ แต่มีปัญหาอยู่ประการหนึ่งคือเลื่อยโต๊ะไม่สามารถตัดโค้งได้ ใบเลื่อยแบบแบนที่หมุนได้นั้นออกแบบมาเพื่อตัดไม้โดยตรง สามารถเอียงไปทางซ้ายหรือขวาเพื่อตัดเฉียงได้ แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
“นี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่ 'อย่าลองทำที่บ้านนะเด็กๆ!'” เขากล่าว เขายืนอยู่ข้างเลื่อยโต๊ะและแสดงให้เพื่อนบ้านและอดีตลูกศิษย์ของเขา Caine Budelman เห็นว่าต้องทำอย่างไร Budman อายุ 41 ปี เป็นคนงานโลหะมืออาชีพชาวอังกฤษ เป็นชายผมบลอนด์มัดผมมวย มีมารยาทไม่เรียบร้อย อัธยาศัยดี หลังจากโดนลูกอลูมิเนียมหลอมเหลวเผาไหม้ที่เท้า เขาก็ลาออกจากงานหล่อโลหะใน Rock Tavern ที่อยู่ใกล้เคียงและออกแบบงานไม้เพื่อให้มีทักษะที่ปลอดภัยกว่า เอลลิสันไม่แน่ใจนัก พ่อของเขาเองก็เคยถูกเลื่อยโซ่ยนต์หักนิ้วถึง 6 นิ้ว โดยหัก 3 ครั้งถึง 2 ครั้ง “หลายคนจะถือว่าครั้งแรกเป็นบทเรียน” เขากล่าว
เอลลิสันอธิบายว่าเคล็ดลับในการตัดโค้งด้วยเลื่อยโต๊ะคือการใช้เลื่อยผิดประเภท เขาหยิบแผ่นไม้ป็อปลาร์จากกองบนม้านั่ง เขาไม่ได้วางไว้ข้างหน้าฟันเลื่อยเหมือนช่างไม้ส่วนใหญ่ แต่วางไว้ข้างๆ ฟันเลื่อย จากนั้นเขามองดูบูเดลแมนที่สับสน แล้วปล่อยให้ใบเลื่อยวงกลมหมุน จากนั้นก็ผลักแผ่นไม้ไปด้านข้างอย่างใจเย็น หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ก็แกะสลักรูปครึ่งวงเดือนที่เรียบเนียนบนแผ่นไม้
ตอนนี้เอลลิสันกำลังอยู่ในร่อง กำลังดันไม้กระดานผ่านเลื่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยจ้องตากันอย่างจับจ้องและเคลื่อนไหวต่อไป ใบเลื่อยหมุนห่างจากมือของเขาไปไม่กี่นิ้ว ที่ทำงาน เขามักจะเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย คำบรรยาย และคำอธิบายให้บูเดลแมนฟังอยู่เสมอ เขาเล่าให้ฉันฟังว่างานช่างไม้ที่เอลลิสันชื่นชอบที่สุดคืองานช่างไม้ที่ควบคุมสติปัญญาของร่างกาย ตอนเด็กๆ เขาเคยดูทีมไพเรตส์ที่สนามกีฬาทรีริเวอร์ส เขารู้สึกทึ่งที่โรแบร์โต เคลเมนเตรู้ว่าต้องตีลูกไปตรงไหน เขาคำนวณส่วนโค้งและอัตราเร่งที่แม่นยำทันทีที่ลูกออกจากไม้ ไม่ใช่แค่การวิเคราะห์เฉพาะเจาะจง แต่เป็นความจำของกล้ามเนื้อ “ร่างกายของคุณรู้แค่ว่าต้องทำอย่างไร” เขากล่าว “มันเข้าใจน้ำหนัก คันโยก และพื้นที่ในลักษณะที่สมองของคุณจะต้องคิดหาคำตอบตลอดไป” ซึ่งก็เหมือนกับการบอกเอลลิสันว่าต้องวางสิ่วไว้ตรงไหน หรือต้องตัดไม้เพิ่มอีกมิลลิเมตรหรือไม่ “ฉันรู้จักช่างไม้ชื่อสตีฟ อัลเลน” เขากล่าว “วันหนึ่ง เขาหันมาหาฉันแล้วพูดว่า ‘ฉันไม่เข้าใจ เมื่อฉันทำงานนี้ ฉันต้องมีสมาธิ และคุณก็พูดเรื่องไร้สาระตลอดทั้งวัน เคล็ดลับคือ ฉันไม่คิดอย่างนั้น ฉันคิดวิธีบางอย่างขึ้นมาได้ และฉันก็หยุดคิดเรื่องนั้นแล้ว ฉันไม่รบกวนสมองของฉันอีกต่อไป”
เขายอมรับว่านี่เป็นวิธีการสร้างบันไดที่โง่เขลา และเขาตั้งใจว่าจะไม่ทำอีก “ผมไม่อยากถูกเรียกว่าคนทำบันไดแบบเจาะรู” อย่างไรก็ตาม หากทำได้ดี ก็จะมีองค์ประกอบมหัศจรรย์ที่เขาชอบ ราวบันไดและขั้นบันไดจะทาสีขาวโดยไม่มีรอยต่อหรือสกรูที่มองเห็นได้ ที่วางแขนจะเป็นไม้โอ๊คที่เคลือบน้ำมัน เมื่อแสงอาทิตย์ส่องผ่านช่องแสงเหนือบันได แสงจะส่องผ่านรูบนขั้นบันได บันไดดูเหมือนจะไม่มีองค์ประกอบใดๆ ในพื้นที่นั้น “นี่ไม่ใช่บ้านที่คุณควรเทน้ำเปรี้ยวลงไป” เอลลิสันกล่าว “ทุกคนต่างก็เดิมพันกันว่าสุนัขของเจ้าของจะเหยียบมันหรือไม่ เพราะสุนัขฉลาดกว่ามนุษย์”
หาก Ellison สามารถทำโครงการอื่นก่อนเกษียณอายุ อาจเป็นเพนท์เฮาส์ที่เราไปเยี่ยมชมเมื่อเดือนตุลาคม ซึ่งเป็นหนึ่งในพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ยังไม่มีผู้อ้างสิทธิ์แห่งสุดท้ายในนิวยอร์ก และเป็นหนึ่งในพื้นที่แรกสุด นั่นคือยอดตึก Woolworth เมื่อเปิดตัวในปี 1913 Woolworth ถือเป็นตึกระฟ้าที่สูงที่สุดในโลก และอาจยังคงเป็นตึกที่สวยงามที่สุดก็ได้ ได้รับการออกแบบโดยสถาปนิก Cass Gilbert ตึกนี้ปกคลุมด้วยดินเผาสีขาวเคลือบ ตกแต่งด้วยซุ้มโค้งและหน้าต่างแบบนีโอโกธิก และตั้งสูงเกือบ 800 ฟุตเหนือแมนฮัตตันตอนล่าง พื้นที่ที่เราไปเยี่ยมชมครอบคลุมห้าชั้นแรก ตั้งแต่ระเบียงเหนือส่วนร่นสุดท้ายของอาคารไปจนถึงหอสังเกตการณ์บนยอดแหลม ผู้พัฒนา Alchemy Properties เรียกอาคารนี้ว่า Pinnacle
Ellison ได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วจาก David Horsen David Horsen เป็นสถาปนิกที่เขามักจะร่วมงานด้วย หลังจากที่แบบอื่นๆ ของ Thierry Despont ไม่สามารถดึงดูดผู้ซื้อได้ Hotson จึงได้รับการว่าจ้างให้พัฒนาแบบแปลนและแบบจำลอง 3 มิติสำหรับ Pinnacle สำหรับ Hotson ปัญหานั้นชัดเจน Despont เคยจินตนาการถึงบ้านทาวน์เฮาส์บนท้องฟ้าที่มีพื้นไม้ปาร์เก้ โคมระย้า และห้องสมุดที่บุด้วยไม้ ห้องต่างๆ สวยงามแต่ซ้ำซากจำเจ พวกมันอาจอยู่ในอาคารใดก็ได้ ไม่ใช่บนยอดตึกระฟ้าสูงร้อยฟุตที่แวววาวแห่งนี้ Hotson จึงขยายห้องเหล่านั้นให้ใหญ่ขึ้น ในภาพวาดของเขา แต่ละชั้นจะนำไปสู่ชั้นถัดไป โดยวนขึ้นไปตามบันไดที่น่าตื่นตาตื่นใจมากขึ้น "มันน่าจะทำให้หายใจไม่ออกทุกครั้งที่มันขึ้นไปทุกชั้น" Hotson บอกฉัน "เมื่อคุณกลับไปที่บรอดเวย์ คุณจะไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าคุณเพิ่งเห็นอะไรไป"
ฮอทสันวัย 61 ปีมีรูปร่างผอมบางและเหลี่ยมมุมเหมือนกับพื้นที่ที่เขาออกแบบ และเขามักจะสวมเสื้อผ้าสีเดียวกันทั้งชุด ผมสีขาว เสื้อสีเทา กางเกงสีเทา และรองเท้าสีดำ เมื่อเขาแสดงที่ Pinnacle ร่วมกับเอลลิสันและฉัน เขาดูยังคงรู้สึกทึ่งกับความเป็นไปได้ต่างๆ ของการแสดงนี้ เหมือนกับวาทยกรดนตรีแชมเบอร์ที่ชนะบาตองของวง New York Philharmonic ลิฟต์พาเราไปยังห้องโถงส่วนตัวบนชั้นที่ 50 จากนั้นจึงเดินขึ้นบันไดไปยังห้องขนาดใหญ่ ในอาคารสมัยใหม่ส่วนใหญ่ ลิฟต์และบันไดส่วนใหญ่จะขยายไปถึงชั้นบนสุดและกินพื้นที่เกือบทั้งชั้น แต่ห้องนี้เปิดโล่งทั้งหมด เพดานสูงสองชั้น สามารถชมทัศนียภาพของเมืองจากหน้าต่างได้ คุณจะเห็น Palisades และ Throgs Neck Bridge ทางทิศเหนือ Sandy Hook ทางทิศใต้ และชายฝั่ง Galilee ในรัฐนิวเจอร์ซี เป็นเพียงพื้นที่สีขาวสดใสที่มีคานเหล็กหลายอันทอดขวางกัน แต่ก็ยังสวยงามน่าทึ่ง
ทางทิศตะวันออกเบื้องล่างเรา เราสามารถมองเห็นหลังคาสีเขียวของโครงการก่อนหน้านี้ของ Hotson และ Ellison ที่เรียกว่า House of the Sky เป็นเพนท์เฮาส์สี่ชั้นบนอาคารสูงสไตล์โรมันที่สร้างขึ้นสำหรับสำนักพิมพ์ทางศาสนาในปี 1895 มีเทวดาองค์ใหญ่ยืนเฝ้าอยู่ทุกมุม ในปี 2007 เมื่อพื้นที่นี้ถูกขายไปในราคา 6.5 ล้านเหรียญสหรัฐ ซึ่งถือเป็นสถิติใหม่ในย่านการเงินในขณะนั้น พื้นที่นี้ก็ว่างเปล่ามานานหลายทศวรรษ แทบจะไม่มีท่อน้ำประปาหรือไฟฟ้า มีเพียงฉากอื่นๆ ที่ถ่ายทำสำหรับภาพยนตร์เรื่อง “Inside Man” ของ Spike Lee และ “Synecdoche in New York” ของ Charlie Kaufman อพาร์ตเมนต์ที่ออกแบบโดย Hotson เป็นทั้งคอกกั้นเด็กสำหรับผู้ใหญ่และประติมากรรมอันวิจิตรตระการตา เป็นการอุ่นเครื่องที่สมบูรณ์แบบสำหรับ Pinnacle ในปี 2015 การออกแบบภายในได้จัดอันดับให้เป็นอพาร์ตเมนต์ที่ดีที่สุดในทศวรรษนี้
บ้านบนท้องฟ้านั้นไม่ใช่กองกล่องแต่อย่างใด แต่เต็มไปด้วยพื้นที่แห่งการแบ่งแยกและการหักเหแสง ราวกับว่าคุณกำลังเดินอยู่ในเพชร “เดวิดร้องเพลงมรณะในสไตล์เยลที่น่ารำคาญ” เอลลิสันบอกฉัน อย่างไรก็ตาม อพาร์ตเมนต์แห่งนี้ไม่ได้ให้ความรู้สึกมีชีวิตชีวาเท่าที่เป็นอยู่ แต่เต็มไปด้วยเรื่องตลกเล็กๆ น้อยๆ และเรื่องน่าประหลาดใจ พื้นสีขาวเปิดทางให้กับแผงกระจกที่นี่และที่นั่น ทำให้คุณลอยตัวในอากาศได้ คานเหล็กที่รองรับเพดานห้องนั่งเล่นยังเป็นไม้ปีนป่ายพร้อมเข็มขัดนิรภัย และแขกสามารถลงมาได้โดยใช้เชือก มีอุโมงค์ซ่อนอยู่หลังผนังห้องนอนใหญ่และห้องน้ำ ดังนั้นแมวของเจ้าของจึงคลานไปมาและโผล่หัวออกมาจากช่องเปิดเล็กๆ ได้ ทั้งสี่ชั้นเชื่อมต่อกันด้วยสไลเดอร์ท่อขนาดใหญ่ที่ทำจากสเตนเลสขัดเงาของเยอรมัน ที่ด้านบนมีผ้าห่มแคชเมียร์เพื่อให้การขึ้นลงรวดเร็วและราบรื่น